IN MEMORIAM Ds. F. J. Dieleman

Hoewel het ons schier onmogelijk is door overstelpende smart, worden wij thans geroepen al weer mededeling te doen betreffende het ons ontvallen van één onzer geliefde broederen.

Nadat wij Maandag ia grote aangenaamheid nog vergaderden in Rotterdam met Curatoren der Theologische School, waarvan Ds. F. J. Dieleman ook curator was, en ongeveer half, vijf van elkander scheidden, ging onze geliefde broeder één zijner leden, welke verpleegd werd in „Zonnegloren" te Soest, bezoeken. Toen hij daar vandaan kwam, is hij echter te Den Dolder bij het oversteken van een bewaakte overweg ter plaatse, doordat de overwegwachter de bomen niet neergelaten had, plotseling - door de juist passerende sneltrein gegrepen en op slag gedood; zijn auto werd geheel vernield.

Zo nam de Heere geheel onverwacht dus onze broeder op 41-jarige leeftijd uit dit leven weg en schonk hem, naar wij immers zo van harte geloven mogen, de kroon der eeuwige heerlijkheid. Zo jong nog, in de volle kracht van het leven, loste de Heere hem af om het loon der getrouwe dienaren uit de hand van zijn Heere en Koning te ontvangen.

Welk een diepe smart heeft dit echter teweeggebracht voor zijn geliefde vrouw, die thans met haar negen jeugdige kinderen, waarvan de oudste 12 jaar en de jongste maar vijf maanden is, als diep bedroefde weduwe achterblijft. Och, dat de Heere haar trooste en sterke en, de ledige plaats innemende, haar deed ervaren een Man der weduwen en een Vader der wezen te willen zijn. Maar welk een droefenis ook voor zijn gemeente te Yerseke, zowel als voor de gemeente te Moerkapelle, die hoopte hem spoedig te ontvangen. Ds. F. J. Dieleman werd na volbrachte studie in 1948 candidaat der Theologische School te Rotterdam. Uit de vele beroepen, die hij toen ontving, nam hij dat naar Borssele aan, alwaar hij op 8 September van dat jaar in het ambt werd bevestigd. Vandaar vertrok hij naar Yerseke en werd aldaar op 19 April 1951 bevestigd. Met grote zegen mocht hij in deze gemeente arbeiden en was hij tevens een stuwende kracht bij de oprichting van het Tehuis voor Ouden van dagen „Avondrust", dat te Yerseke is gevestigd.

Yerseke moest hem loslaten, wijl de Heere hem een losmaking van Yerseke gaf, om hem echter, zoals nu blijkt, op te nemen in Zijn eeuwige heerlijkheid. Zó had zijn beminde gemeente, waar hij zó zeer met de liefde van zijn hart aan verbonden was, niet kunnen denken hem te moeten overgeven. Gewis, voor onze geliefde broeder een volzalige verwisseling en een eeuwig medevallen, om, verlost van alle zorgen, smart, druk en droefenissen, waar wij ook met ons kerkelijk leven in verkeren, nu zo ineens alles te boven te zijn. Welk een vernieuwde slag is dit echter ook weder voor al onze gemeenten. Binnen een jaar tijds is hij de vierde van Gods lieve knechten, die ons ontnomen zijn, terwijl het aantal toch al zo zeer klein is. Moeten wij met Baruch niet uitroepen: „Wee nu mij, want de Heere heeft droefenis tot mijn smart gedaan; ik ben moede van mijn zuchten en vind geen rust"? Dat wij in ware verootmoediging voor het aangezicht des Heeren de schuld eens persoonlijk, ambtelijk en kerkelijk mochten eigenen, om een slaande God aan te kleven, en in het ware bukken voor Hem uit te roepen in beoefening met Micha: „Ik zal des Heeren gramschap dragen, want ik heb tegen Hem gezondigd; totdat Hij mijn twist twiste en mijn recht uitvoere, Micha 7 : 9.

Zijn het niet de spraken des hemels, die in al deze smartelijke gebeurtenissen tot ons komen? Dat wij er toch niet overheen werken, doch het nodig hebben, dat de Heere in souvereine ontfermingen in Christus over ons zou opstaan, opdat de vijand het hea! over ons niet uitroepe! Als wij op onszelf zien, zou het dan een wonder zijn, als de Heere een voleinding maken zou?

Och, dat de nood dringe tot de troon Zijner genade, om daar elkander in de schuld voor God te ontmoeten. Dat het bespreken van de nood onzer gemeenten eens praktijk worde voor Gods heilig aangezicht- Want, mijn vrienden, waar moet het toch heen?

Anderzijds hebben wij te bidden om bewaard te worden voor doorvloeiingen, waartoe zo menigeen in zulke omstandigheden geneigd is. Zeker, die Sion gram zijn, kunnen in onze droeve omstandigheden redenen genoeg vinden om door allerlei conclusies te trekken misbruik hiervan te maken. Laat ons echter zoeken om Gode te mogen zwijgen en in al onze tegenheden 't eens waard te worden, en hoe bang en hoe onmogelijk aan onze zijde het zijn moge, nochtans in alles op Hem te hopen. Die trouwe houdt tot in der eeuwigheid en nooit zal laten varen het werk Zijner handen. Hij is het toch, Die Zijn kerk Zijn belofte heeft nagelaten, zeggende: „Wanneer gij zult gaan door het water. Ik zal bij u zijn, en door de rivieren, zij zullen u niet overstromen; wanneer gij door het vuur zult gaan, zult gij niet verbranden, en de vlam zal u niet aansteken" (Jesaja 43 : 2). „Zie, Ik heb u in de beide handpalmen gegraveerd; uw muren zijn steeds voor Mij" (Jesaja 49 : 16).

Het is onze innige wens, dat de Heere het met de weduwe en haar kinderen, en met Zijn gemeente, zowel als met ons allen, door al de bange gebeurtenissen heen, wel make als een wonderdoend en genadig en ontfermend God, tot Zijns Naams eer en verheerlijking, en de zielen bij aanvang en voortgang tot eeuwig heil!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen