Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

KERKGESCHIEDENIS

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

KERKGESCHIEDENIS

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het primaat van Rome.

De beslissende strijd tussen Constantinopel en Rome is niet uitgebleven.

Rome had in dezen een grote voorsprong en een machtige bondgenote in haar tx-aditie.

Volgens deze was de * apostel Petrus er de eerste bisschop geweest en waren de volgende bisschoppen van Rome zijn opvolgers: zij zaten op de stoel van Petrus.

Omdat volgens de roomse kerkleer, zich ten onrechte beroepend op Matth. 16 : 18, Luk. 22 : 32 en Joh. 21 : 15—17 (vg. Matth. 18 : 18, Joh. 20 : 23) Petrus het primaat onder de apostelen bekleedde, beschouwden de bisschoppen van Rome zich allengs als zijn erfgenamen en eisten voor zich op: et primaat over de gehele kerk.

Dat Petrus te Rome geweest is, is wel ontwijfelbaar. Maar dat hij er 20 jaar bisschop is geweest en dit ambt aan zijn opvolger heeft overgedragen is onbewijsbaar, zodat het primaat van de bisschop van Rome, de kerkelijke waardigheid van de paus met al den aankleve van die, inderdaad op een blote waarschijnlijkheid rust!

Dat de overige patriarchen zich tegen zulk een arrogantie verzetten, laat zich begrijpen.

Maar er was meer, waardoor de zon van Rome steeg.

Was Rome niet de oude wereldstad? Waren er niet de graven van Petnas en Paulus? Hadden haar bisschoppen niet de rechtzinnige leer uitgedragen, als het Oosten verscheurd werd door kerkelijke twisten?

Hier geen kuipend hof als in Constantinopel. Kortom Rome genoot ruimschoots het vertrouwen der toenmalige christenheid en haar bisschoppen maakten er handig gebruik van hun positie meer en meer te verstevigen, aansturend op een wereldkerk onder de opperhoogheid van haar bisschop.

Niet tevreden met de naam patriarch eisten de bisschoppen van Rome voor zich op de naam van papa, „paus", een naam, die voorheen aan alle bisschoppen werd gegeven, maar nu alleen voor hen bestemd.

Op de synode, waar dit voor 't eerst bepaald werd, verdedigde een zekere Ennodius van Paria de stelling, dat de paus, die zelf rechter was over allen, door geen mens kon geoordeeld worden.

Die vermeende opperhoogheid lieten zij duidelijk blijken in het uitvaardigen van pauselijke edicten (decretalen), in het benoemen van vicarissen voor de verwijderde landen, enz.

Ons bestek laat niet toe de geschiedenis der eerste bisschoppen van Rome uitvoerig te behandelen.

Trouwens enkelen zijn in vorige artikelen reeds genoemd. Toch willen wij, om hun koers beter te laten zien, van een tweetal nog een en ander vermelden, nl. van Leo I de Grote (440—461) en Gregorius I de Grote (590—615). Leo kan men naast Siricius (384—398) noemen de grondvester van de pauselijke macht.

Hij toch onderschreef de reeds voorheen gegeven exegese, dat Matth. 16 : 18 niet ziet op de belijdenis van Petrus of op de persoon van Christus maar op de persoon van Petrus.

Zoals wij weten was Leo betrokken in de eutychiaanse strijd en schreef op het concilie van Chalcedon (451) voor, wat voortaan orthodoxe leer zou zijn. Hij protesteerde op deze vergadering tegen de vastgestelde gelijkstelling van de bisschoppen van Constantinopel en Rome.

Voorts eiste hij van Keizer Valentinianus III de uitvaardiging van een wet, waarbij bepaald was, dat alle gallische bisschoppen het primaat van Rome zouden erkennen.

Bekend is ook het verhaal van zijn stoutmoedig optreden tegenover de dreigende macht van de Hunnenkoning Atilla, die hij aan het hoofd van een gezantschap te gemoet ging en tot aftrekken wist te bewegen.

Daardoor werd Italië van de ondergang gered.

Natuurlijk moest de traditie de zaak nog mooier maken: Petrus zou nl. verschenen zijn met een vurig zwaard in de hand om zonodig zijn „opvolger" bij te staan!

Wordt Leo de schepper van het Rooms-Katholicisme genoemd, zo Gregorius, voornoemd de schepper van de wereldlijke macht des pausen.

Groot was de nood, waarin Italië bij zijn optreden verkeerde door de inval der woeste Longobarden.

Zij waren deels ariaans, deels heidens.

Gregorius' voorgangers vermochten niets tegen hen, maar aan hem is het gelukt dit volk meer en meer te katholiseren en de noden des lands te lenigen.

Hij nam het initiatief tot de zending onder de Angelsaksen, wat ook voor onze lage landen van grote betekenis is gewoi-den.

Hij was het, die het eerst op de wereldlijke macht des pausen aanspraak maakte.

Op dit alles en nog veel meer moeten wij later terugkomen.

Dit artikel werd u aangeboden door: Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 11 augustus 1950

Daniel | 12 Pagina's

KERKGESCHIEDENIS

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 11 augustus 1950

Daniel | 12 Pagina's