Dag in dag uit

„ Waarom zijn -wij niet een gewoon Hollands gezin ? " klaagt Stefan (11) tijdens de warme maaltijd, terwijl hij met overdreven afkeer het eten van de ene kant van zijn bord naar de andere schuift, zonder echter een hap te nemen.
„We zijn een gewoon Hollands gezin", reageer ik kribbig en eet nu eens door, straks is je eten 'koud en dan lust je het niet meer. "„ Ik lust het nu al niet", zucht Stefan, „waarom kookt u altijd buitenlands als we Hollands zijn. Ik hou niet van buitenlands." „Ja, dat weet ik nu zo langzamerhand wel", antwoord ik, „en ik kook niet altijd buitenlands, ik kook heel vaak Hollands. .En eet nu als een Hollandse jongen je bord leeg in plaats van zo te zeuren." ik ben geen Hollandse jongen", zegt Stefan, ,Ik ben een halve Fries, hè pap?" „Een reden te meer om wat flinker te zijn", zeg ik. Bijna dagelijks voeren Stefan en ik dit soort gesprekken, behalve op dagen dat er aardappelen, vlees en groente op tafel staan. En die staan er vandaag dus niet.
Gisteren wel, maar dat is meneer al weer vergeten. Eergisteren trouwens ook, maar dat weet hij al helemaal niet meer. Voor Stefans gevoel eten we elke dag iets wat hij niet lust en dat maakt de warme maaltijd tot een kwelling voor hem. En  voor mij op het ogenblik ook. 
Een tijdje geleden kondigde Anne-Ruth (17) namelijk aan dat ze een documentaire over pasuitgebroede kuikentjes had gezien. De mannelijke helft werd zonder pardon vermalen tot "katten- of hondenvoer, geloof ik. En de dameskuikens kregen allemaal een prik tegen kippenziektes en mochten een half jaar in leven blijven totdat ze óók opgegeten werden. En misschien was het ook nog wel andersom. „Ik eet nóóit meer kip ", huilde Anne-Ruth, en de tranen sprongen haar weer in de ogen, „zóóó zielig, mam!"
Nog geen maand later kondigde Esther (16) aan dat ze voortaan geen vlees meer at, want vlees kwam van een "dood dier" en dat vond ze, nu ze 'er eens goed over nagedacht had, toch wel een heel onsmakelijke gedachte. „ Vindt u niet, mam?" 
Nu zet je kinderen van zestien, zeventien jaar niet meer het mes op de keel om ze te dwingen hun bord leeg te eten, maar lastig is het wel. Ik -goochelde wat af de laatste tijd. Met tofu en tahoe. Met vegetarische ballen en vegetarische . worsten. Met namaakvlees en namaakkip. Totdat Jelle aankondigde dat hij net zo lief géén vlees at als hetgeen echt vlees was. Nu heb ik bij elke maaltijd dus twéé pannen met vlees en jus.
En twéé soorten erwtensoep. En twéé soorten macaronisaus. Geen wonder dat ik kribbig wórd' als Stefan ook nog eens met aanmerkingen over buitenlands eten komt. Ik zou bijna wensen dat ik zelf in het buitenland zat. 't Liefst daar waar de zon de hele dag schijnt en de temperatuur niet onder de twintiggraden komt. En dan te bedenken dat koken een van mijn hobby 's is. Was!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen