Blikken in Bunyan's pelgrimsreis

13

Toch moet Christen niet denken, dat hij na Apollyon te hebben zien afdeinzen, nu voorgoed van hem af is. Hij komt onder andere gedaante weer terug. Hij is vlak bij hem in de buurt gebleven. Het ene dal gaat in het andere over. De vallei der verootmoediging loopt in het dal der schaduw des doods, gekenmerkt om haar donkerheid, eenzaamheid en schrikkelijke onbepaaldheid.

Hier ontmoet Christen twee mannen, waarvan de namen niet genoemd worden, die hem toeroepen: „Vlied! Terug! Terug! Ga niet verder naar die verschrikkelijke plaats, want het is daar zo donker als de nacht. We zagen draken en hoorden een oorverdovend geluid! De dood spreidt daar zijn vale vlerken uit!"

Maar Christen laat zich niet afschrikken. Hij neemt zijn toevlucht tot zijn zwaard en tot het wapen „gedurig gebed". Niettemin strijdt Christen een zware strijd, niet alleen uitwendig, maar ook inwendig! Opeens echter meende hij een stem van een mens te horen, die zeide: „Al ging ik ook in een dal der schaduw des doods; ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij!" Toen begon het langzamerhand licht te worden en mocht Christen met blijdschap de dag aanschouwen. Bij het vorderen van zijn reisweg haalt hij Getrouwe in, evenals hij een echte pelgrim. Ook Getrouwe heeft verzoekingen en beproevingen leren kennen, welke echter op die van Christen in 't geheel niet geleken. Christen's bezwaren hadden zich allen door een geestelijk karakter gekenmerkt. Getrouwe daarentegen had zich door een vrouw, genaamd Wellust, belaagd gezien en zich alleen door de vlucht uit haar strikken kunnen redden. De poel Moedeloosheid had hem geen moeilijkheden opgeleverd, maar de „oude Adam" had hem met een machtige greep te pakken gehad en hem een van zijn dochters als vrouw willen opdringen. In cle vallei der schaduw des doods had hij geen donkerheid bespeurd, maar volop zonneschijn genoten. Twijfelingen omtrent het waarachtige van de godsdienst hadden de eenvoudiger natuur van de goede Getrouwe nooit verontrust.

Dan ontmoeten beide mannen al voortgaande een zekere Mondehristen. Deze persoon is wel een der gelukkigst door Bunyan getekende figuren. Mondchristen, die de Bijbel op zijn duimpje kent, in alle geleerde fijnigheden thuis is; die over alles kan meepraten, over hemelse en aardse dingen, over zedelijke en evangelische, over heilige en onheilige, in één woord over alle dingen, naar het pas geeft, naarmate hij door zus of zo te spreken voor zijn tijdelijk voordeel winst kan doen.

Getrouwe had zich in zijn eenvoudigheid bijna door de woordenrijkheid van Mondehristen laten inpakken en begoochelen. Christen weet echter, dat hij hem al eerder ontmoet heeft. Hij herkent in hem de zoon van Mooiprater. Christen herinnert zich, dat hij in de Praatbuurt woonde en zich in elk gezelschap thuis gevoelde, waar hij maar het hoogste woord kon voeren. Hij waarschuwt Getrouwe met de woorden: „Zo vroom hij nu met U praat, zo loszinnig is zijn woord, wanneer hij in het bierhuis met ander slag volk zich aan de drank te goed doet!"

Onze pelgrims zijn thans in een wildernis, maar weldra zullen ze in een nog veel vreselijker woestijn belanden. Daar verschijnt echter opnieuw de welbekende gestalte van Evangelist! Hij brengt een woord van vermaan en troost. Hij weet, dat cle pelgrims zware beproevingen tegemoet gaan, dat ze weldra door een plaats moeten trekken, waar de duivel schier onbeperkt heerschappij voert. Eén van hen beiden zal het getuigenis, dat zij uitdragen met zijn bloed bezegelen. Wees getrouw tot de dood, zo spreekt Evangelist, en de Koning zal u geven de kroon des levens! En dan verdwijnt hij weer uit het oog en zien we, dat de tocht van Christen en Getrouwe voert door cle stad IJdelheid, over de IJdelheidskermis.

De komst van Christen en Getrouw op deze kermis brengt heel wat beroering teweeg, want zij getuigen tegen al deze verderfelijke schijn en wijzen de lieden op het wezenlijk goed. Tenslotte worden ze aangehouden en in een kooi opgesloten. Getrouwe wordt ter dood veroordeeld en na de gruwelijkste martelingen verbrand. De ziel van de martelaar wordt terstond langs de kortste weg naar de hemel geleid.

Rectificatie. In artikel 12 zijn enkele storende drukfouten geslopen. Regel 16, eerste kolom, moet zijn: De Heere wist, wat Christen nodig had ! Regel 24, tweede kolom: Apollyon schiet vurige pijlen op Christen af, ! In beide gevallen werd „Christus" geschreven i.p.v. „Christen", zoals de kopij ook vermeldde! De welwillende lezer (es) had deze correctie natuurlijk zelf al aangebracht!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen