Canada

„ Dat bezoek aan m 'n oude schoolvriendin heb ik afgezegd. Sinds zij "born-again" is, hoeft het van mij niet meer. Ze is zo veranderd, en ze praat nergens anders meer over dan de eeuwigheid. Ik word daar zo onrustig van. Steeds zegt ze tegen mij dat ik niet kan sterven zoals ik geboren ben, en dat begint op m 'n zenuwen te werken. Ze denkt nu precies als jullie, maar ik ben blij dat jij m.inder opdringerig bent. Ik kom liever bij jou op de koffie."

Meestal zit ik niet om woorden verlegen, maar op haar beurt maakte m 'n buurvrouw mij gisteren onrustig met haar telefoontje. „Jullie kerk behoort toch niet bij die "born-again"groep he? Ik vind jou tenminste niet fanatiek. Je kijkt wel erg krap, maar je laat anderen tenminste vrij. "De opmerking die ze als compliment bedoelde, heeft me aan het denken gezet, en voor het eerst in de driejaar dat we elkaar kennen, zie ik tegen haar eerstvolgende bezoek op. In onze wijk wonen voornamelijk jonge gezinnen, en we kennen aardig wat mensen in de buurt. De afstanden zijn hier zo groot, dat je je contacten niet kunt beperken tot mensen van dezelfde gezindte. Dat hoeft ook niet. Maar er zou wel iets van ons uit moeten gaan. En als ik dan terugkijk op het weer omgevlogen jaar, is er alleen maar reden tot beschaamdheid. Zeker, men weet in de straat dat we elke zondag twee keer naar de kerk gaan, en dat de kinderen op een christelijke school zitten. Vriendjes kijken er niet vreemd meer van op datAndrew en Henry niet naar verjaarspartijtjes komen op zondag. Kennissen weten dat we weinig last hebben van de "kerstkoorts" die Noord-Amerika weer in z 'n greep heeft. Maar als ze, evenals de buurvrouw die belde, blij zijn dat we niemand ons geloof op proberen te dringen, is dat niet iets waar we trots op kunnen zijn.

Wat hebben we het ook het afgelopen jaar weer druk gehad met veel wat geen eeuwigheidswaarde heeft, en dat terwijl ons leven slechts een damp is. We hebben dit jaar twee maal aan het graf gestaan van mensen die op het alleronverwachts uit dit leven werden weggenomen. In mei wierden we opgeschrikt door het plotselinge overlijden van de heer James Fraser, ouderling in de Schotse Associated Presbyterian Church in Toronto. Hij was op weg naar zijn dochter in Engeland, en overleed bij aankomst op het vliegveld in Londen aan een hartaanval. Een dag ervoor hadden we hem nog aan de telefoon gehad De heer Fraser was actiefin vele christelijke organisaties, waaronder de Trinitarian Bible Society, die dit jaar zijn 25jarig bestaan in Canada vierde, en de Lord's Day Association.

Het was een roepstem dicht bij huis, maar wie had kunnen denken dat een halfjaar later ook onze eigen familie in rouw gedompeld zou zijn. Geheel onverwachts overleed twee maanden geleden onze lieve neefNassif zoon van Mahers zus Huda en zwager Santin Hij was zeventien jaar, en kerngezond. Hij stond na schooltijd met wat vrienden te praten, zakte ineens in elkaar en overleed binnen een paar minuten. Woorden schieten te kort om het verdriet en de verslagenheid in de familie te beschrijven. M'n schoonouders waren net vertrokken voor een bezoek aan Libanon, waar ze sinds hun emigratie naar Canada niet meer geweest waren, en moesten uit Londen terug Tfforden geroepen. Familieleden in het Midden-Oosten en de Verenigde Staten moesten geiaaarschuwd worden, en naar Arabische gewoonte stroomde het huis meteen vol mensen die van de ochtend tot de avond bleven, en weinig anders gebruikten dan zwarte koffie, die in een sterfhuis zonder suiker geserveerd wordt.

Het is me door de jaren heen opgevallen dat de Arabische rouwgebruiken veelmeer overeenkomen met wat wij in Nederland gewend zijn, dan de Canadese tradities. In Noord-Amerika is geen bezoek aan huis, er wordt geen donkere kleding gedragen, er zijn altijd bloemen, en langer dan een week staat men liever niet bij de dood stil. De rouwcentrums zijn erg commercieel en doen voor Nederlandse begrippen weelderig aan. Ik weet wel dat uiterlijkheden aan het feit zelf niets toe- of afdoen, maar juist als immigrant kun je je op dagen als deze extra "in den vreemde" voelen. Het belangrijkste is echter of we bereid zijn als de dood voor ons komt. Ook als ouders is er de laatste weken veel door ons heengegaan. Zijn Tffe wel goede rentmeesters van wat de Heere ons heeft toebetrouwd? We verwachten over vier weken bij leven en welzijn ons vierde kind, en Nassifs sterven heeft ons bepaald bij de rijkdom van de kinderzegen, maar ook bij de verantwoordelijkheid die ons met elk nieuw leven gegeven wordt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen