De tekst van Iris

"Mam, mam, gaan we al eten? " Opgewonden komt Iris de keuken in rennen.

"Nou, nou, wat een haast heb jij!" zegt mama verbaasd. "Heb je zo'n trek? "

"Eh, ja, offe... nee, nee, ik heb geen trek maarre..., " hakkelt Iris.

"Aha, " zegt mama. "Ik weet het volgens mij al. Vanavond is het kerstfeest van de kinderclubs. En nu wil jij daar natuurlijk zo snel mogelijk naar toe!"

Heftig knikt Iris ja. Ze wil vanavond absoluut niet te Iaat komen! Eigenlijk is ze best wel een beetje zenuwachtig. Want vanavond moet ze een tekst opzeggen. Zo maar door de microfoon! En alle mensen die thuis meeluisteren door de kerktelefoon kunnen het dan ook horen! Het is niet zo maar een makkelijke tekst, nee, 't is een hele moeilijke! Zal het wel goed gaan?

"Weet je wat, " zegt mama, "ga jij maar vast tafel dekken. Het eten is bijna klaar. Dan kunnen we zo aan tafel. Kijk, daar is papa ook al." Iris heeft geen tijd om papa gedag te zeggen. Ze holt naar de kamer. Eerst de borden. Een bord voor papa, eentje voor mama, eentje voor Daan en één voor Iris. Intussen zegt Iris heel zachtjes haar tekst nog eens op: "Het volk dat in duisternis wandelt, zal een groot licht zien; dergenen die wonen in het land van... van... van..." Hoe ging de tekst nou verder? Snel pakt Iris haar blaadje erbij. Die zit veilig in haar rokzak. Stel je voor dat ze die kwijt raakt! Vlug kijkt ze en gelijk weet ze het weer. Natuurlijk! "Dergenen die wonen in het land van de schaduw des doods, over dezelve zal een licht schijnen." "Hé dame, ben je al klaar met tafel dekken? " Papa komt de kamer in. Achter hem loopt mama. Ze heeft een pan in haar handen.

"Kom, " zegt ze, "we gaan eten. Roep jij Daan even, Iris? " Nadat papa gebeden heeft, gaan ze eten. Iris zit een beetje met haar eten te spelen. Oef! Wat is ze opeens zenuwachtig!

"Gaat het niet? " vraagt mama. "Geeft niet hoor. Weet je wat, neem maar een beetje appelmoes. Dat glijdt lekker. En als je vanavond thuis komt en je hebt trek, dan krijg je nog wel wat macaroni. Afgesproken? "

Opgelucht schuift Iris haar bord aan de kant. Echt raar. Normaal lust ze zo graag macaroni! Maar nu... het lijkt wel of haar keel dicht zit!

"Ga je mee, Iris? " zegt papa na het eten. "Dan zal ik je wegbrengen. En dan halen we gelijk Linda ook even op." "Zal Linda ook zo zenuwachtig zijn? " denkt Iris. Dat zal vast wel. Een tekst opzeggen is zo spannend! Mama geeft Iris een dikke knuffel.

"Nou meid, doe je best hoor! Ik zal aan je denken! En je weet het, hè? Als je het echt even niet meer weet... de Heere God wil je altijd helpen! Ook met je tekst opzeggen!"

Daar fietst Iris, naast papa. 't Is maar een klein stukje naar de kerk. Maar toch mag Iris nog niet alleen. En Linda ook niet. Daarom gaan de papa van Linda en de papa van Iris altijd om de beurt mee op de fiets. Iris voelt eens in haar rokzak. Zou de tekst...? Ja, gelukkig! Hij zit er nog! Linda staat al te wachten. Ze is net zo zenuwachtig als Iris! Bij de kerk geeft Iris papa een kus. "Dag pap! Tot straks!" roept ze en snel hollen Linda en Iris naar de kerk. Even nog rokzak! voelen... ja, de tekst zit nog steeds in haar rokzak!

Maar o, kijk nou! Dat heeft Iris niet in de gaten! Terwijl ze haar hand uit haar rokzak haalt... komt haar tekst ook mee naar buiten en valt zo, buiten, in het donker, op de grond... En niemand die het ziet! Ook Iris niet. Ook Linda niet. Druk kletsend en lachend lopen de vriendinnen naar binnen. En buiten, in het donker, daar ligt de tekst. De moeilijke tekst van Iris...

- wordt vervolgd -

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen