Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Ouderopvang is harder nodig dan kinderopvang

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Ouderopvang is harder nodig dan kinderopvang

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het is een voorrecht als van een echtpaar de wederzijdse ouders nog leven. Hoe groot dat voorrecht is, besef je pas als je je ouders moet missen. Natuurlijk in de eerst plaats vanwege de liefdeband die er -als het goed is- ervaren wordt.

Maar het "bezit" van vitale (groot)ouders biedt ook praktische voordelen, vooral voor ouders met kleine kinderen. Oppas, logeren, klusjes in en om het huis, mooie verjaardagscadeaus.

Omgedraaid
Maar er komt een tijd dat de rollen worden omgedraaid. Pa en ma worden ouder. Er komen gebreken. Ze worden hulpbehoevend. De ouders kunnen dan de (klein)kinderen niet meer helpen, maar de kinderen moeten de ouders helpen. Het blad Elsevier wijdde daar onlangs een lijvig artikel aan, onder de kop "Wie zorgt er voor onze ouders?"

Nederland vergrijst, er komen steeds meer ouderen. Hoe ouder mensen worden, hoe meer zorg ze behoeven. In de jaren zestig en zeventig was het nog vanzelfsprekend dat de overheid die zorg voor het grootste deel op zich nam. Totdat het Rijk erachter kwam dat het niet langer te betalen was. We moesten weer terug naar een "zorgzame samenleving".

"Mantelzorg" werd het parool. Familie, vrienden en buren moesten die beschermende mantel vormen, zodat de hulpbehoevende ouderen niet in de kou zouden staan.

Kinderopvang
De directe familie, oftewel de kinderen, zijn natuurlijk de eerstaangewezenen om bij te springen. Maar hebben die daar wel tijd voor? Want dezelfde overheid die ze deze zorg weer overdraagt, doet al het mogelijke om getrouwde vrouwen aan het werk te krijgen.

Die vrouwen moeten dan vaak voor kinderopvang zorgen, omdat hen de tijd voor de dagelijkse zorg voor de kinderen ontbreekt. En zij zouden dan wèl tijd hebben om voor hun ouders te zorgen? Of moeten ze dan maar zorgen voor ouderopvang?

De praktijkvoorbeelden die Elsevier noemt, wijzen erop dat het bijna geen doen is om als werkende moeder de zorg voor vader of moeder op je te nemen. Want ondanks alle prachtige emancipatie-ideeën is het in de praktijk nog meestal zo dat een werkende moeder de zorg voor het gezin heeft, en ook vader of moeder in de gaten moet houden. Want dat is tenslotte vrouwenwerk...

"Spuugzat"
Een vijftigjarige vrouw met drie kinderen, die parttime werkt, is de zorg voor haar 78 jaar oude moeder "spuugzat", schrijft Elsevier. „Zat om jarenlang al mijn tijd te steken in haar leven, haar gezondheid, haar problemen, in plaats van in mijzelf en mijn gezin.

Geloof me als ik zeg dat ik van haar houd, en daarom blijf ik het ook doen, maar zo langzamerhand begin ik me wel af te vragen of ik me niet al te gemakkelijk heb laten opschepen met de zorg voor mijn moeder." De vrouw is de enige dochter en ze woont op een uur rijden van haar moeder.

Drie maal in de week gaat ze naar haar toe. „Wat ik doe? Poetsen, wassen, zemen, verschonen, behangen, witten, schoffelen, winkelen, dokters bellen, in wachtkamers zitten, medicijnen halen, wandelen, praten, luisteren en als ik dan nog energie over heb mijn broers of de gezinsverzorging achter de vodden zitten dat ze wat meer moeten doen.

We-doen-wat-we-kunnen, krijg ik dan te horen. En-jij-doet-de rest-maar, hoor ik ze er achteraan denken. Dat hangt me nog het meest de keel uit: Die vanzelfsprekendheid waarmee de zorg voor mijn moeder op mijn bordje wordt geschoven. Alsof ik voor de rest niks te doen heb!"

Alleenstaanden
Als de overheid doorgaat met een beleid dat getrouwde vrouwen er straks bijna toe dwingt om te gaan werken, omdat dat financieel noodzakelijk is, zullen de problemen alleen maar groter worden. Vroeger woonden soms hele families in één dorp. Nu wonen de kinderen vaak ver van vader en moeder vandaan. Wie zorgt er dan voor pa en ma?

Door de kleiner wordende gezinnen zijn er straks ook per gezin minder kinderen om zorg te verlenen. Door het verschil in gemiddelde leeftijd van mannen en vrouwen en door het grote aantal echtscheidingen, wonen steeds meer ouderen (vooral vrouwen) alleen. Al met al voldoende redenen om de toekomst rond de ouderenzorg somber in te zien.

Vroeg bespreken
Elsevier laat verschillende vrouwen aan het woord die lang voor hun soms doodzieke vader of moeder hebben gezorgd. Soms tot ze er zelf finaal uitgeput door raakten. Wie dat zelf (nog) niet mee heeft hoeven maken, mag niet te snel oordelen over dergelijke reacties.

Het kan inderdaad een loodzware belasting zijn, die soms jaren duurt. De zorg voor je eigen gezin kan er dan zelfs bij inschieten. In een wat grotere familie leeft al gauw de gedachte dat broer of zus die dicht in de buurt woont de problemen wel op zal vangen.

Daarom is het goed dit in alle eerlijkheid al in een vroeg stadium met elkaar te bespreken. Ons leven is in Gods hand. Maar dat ontslaat ons niet van de verantwoordelijkheid om ook op dit gebied vooruit te zien. Het vijfde gebod moet hierbij het richtsnoer zijn.

Euthanasie
Het ergste wat er kan gebeuren is dat het aantal verzoeken om euthanasie door deze problematiek zal toenemen. Niet alleen van de kant van de terminale patiënt, maar ook van de familie.

De afgelopen weken las ik in twee verschillende kranten interviews met nabestaanden van mensen die een lijdensweg hadden doorgemaakt voordat ze overleden. Omdat de behandelend arts niet inging op de herhaalde verzoeken om euthanasie. Het betrof hier overigens gevallen waarin de patiënt zwart-op-wit had vastgelegd dat hij euthanasie wilde.

De toonzetting van de verhalen was zodanig dat je de indruk kreeg dat de arts zo ongeveer schuldig was aan mishandehng, de dood niet ten gevolge hebbend. Wie niet gelooft dat na de dood het Godsoordeel wacht, meent voor beide partijen -patiënt en familie- het beste te zoeken door een einde te (laten) maken aan het lijden.

Zo "zorgzaam" is onze samenleving geworden ... i< />

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 2 november 1994

Terdege | 84 Pagina's

Ouderopvang is harder nodig dan kinderopvang

Bekijk de hele uitgave van woensdag 2 november 1994

Terdege | 84 Pagina's