Een veulen dat ronddartelt

Wanneer Luther vers voor vers het hogepriesterlijke gebed van Joh. 17 verklaart, verbindt hij aan de uitleg van de eerste woorden een pastorale uiteenzetting over de praktijk van het bidden. Dus naar aanleiding van de woorden ‘Dit heeft Jezus gesproken, en Hij hief Zijn ogen op naar de hemel..’. Samenvattend wil ik u wat laten meelezen uit deze inleiding. De woorden van de hervormer vatten we voor u samen:

‘Over Christus’ prediking en werken lezen we veel, over Zijn gebeden echter weinig. Joh. 17 is hierop een kostbare uitzondering. In het bijzijn van Zijn discipelen spreekt Hij een buitengewoon vurig gebed uit, waarin Hij Zich als het ware binnenstebuiten keert voor Zijn Vader. Wat een schat heeft Hij hiermee aan Zijn erfenis nagelaten! Laten we er toch op letten, Wie hier bidt, tot Wie Hij bidt en om welke zaken Hij bidt. Met daarbij de grote eenvoud. Zijn praktijk was immers: een eenvoudig gebed is het beste. Dit gebed volgt op een preek. Want wie Gods Woord heeft gebracht moet daarna zuchten om vrucht. Wat blijkt het gebed toch nodig! Wie preekt of luistert naar een preek en niet bidt wordt door de duivel betoverd en is blind. Christus’ voorbeeld is zo ondoorgrondelijk diep, rijk en breed. Hij slaat Zijn ogen naar de hemel. De uiterlijke gebedshouding doet er blijkbaar ook toe. Zoals de Bijbelse vormen van knielen, op de aarde vallen of staan en omhoog zien. Gebedshoudingen zijn niet voorgeschreven, als je maar met je hárt bidt. Zelfs tijdens ons werk. Maar wat murmelen en opdreunen is geen bidden, zonder pit en ziel. Wanneer er echter een vorm is van zingen, hardop spreken of lezen, met de bedoeling de begeerte tot bidden op te wekken dan zijn die vormen goed. Aandachtig in de Schrift wat lezen, écht roepen of zuchten. Ik weet niet hoe het bij u is, maar ik ben niet zo heilig – zelfs niet al zou ik even vroom en geoefend zijn als sommige andere lieden zich inbeelden te zijn – dat ik zonder het gebruik van Gods Woord, Christus’ nabijheid kan ervaren en vurig zijn. Ik moet een Psalm of een ander Schriftwoord voor me neerleggen. Anders krijg ik geen moed en geen zin. Duidelijk, dat we het uiterlijke gebed niet kunnen missen. Weet u hoe dat komt? Omdat onze gedachten zo vreselijk snel afdwalen. Zo erg zelfs dat wanneer we aan de gekruisigde Christus willen denken, plotseling de gedachte aan een goudmijn of aan Spanje in ons opkomt. Hoe lang kunt u stilhouden bij één gedachte? Dan schrik je van jezelf. Een mensenhart tijdens het gebed is als een veulen dat ronddartelt. Onrustiger dan de wind en watervloeden. Probeer het eens uit, om één keer het onze Vader te bidden zonder aan iets anders te denken of af te dwalen. Wat mij betreft, ik moet eerlijk bekennen: ik kan het niet. Kijk, dáárom zijn nu uiterlijke gebedswoorden en gebedshoudingen zo nodig! Om onze gedachten te concentreren. Om een boom of een muur te hebben om u aan vast te houden. Ik heb voor het bidden het Woord nodig. Wacht u ervoor God aan te spreken buiten Zijn Woord om. Hoewel ik goed weet, dat slechts uiterlijk bidden ijdel geklets is. Maar om nu in alle ernst te vragen wat ik zelf niet heb: geloof en ootmoed. Veracht toch de gebedswoorden van de Middelaar niet. Hobbel er niet over heen. Acht de gebedsvorm toch niet gering’.
Voelt u aan waarom déze Luther zo tot het hart spreekt?

*) Zie Maarten Luther over het hogepriesterlijke gebed, een verklaring van Joh 17, vertaald en ingeleid door drs. K. Exalto, Houten, 1989, pagina 27 – 33.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen