Een getuigenis

1

We hebben dezer dagen kunnen lezen van een getuigenis dat toegezonden is aan alle kerkeraden en predikanten van de Nederlandse Hervormde Kerk. Het leek ons goed in ons blad door enkele artikelen aandacht aan dit stuk te geven. Brede belangstelling heeft immers dit belangrijk schrijven gekregen binnen en buiten de kerk, waarvoor het in de eerste plaats bedoeld is. Daarbij handelt het over zaken die vandaag wel min of meer in alle kerken aan de orde zijn.

Het getuigenis is ondertekend door vooraanstaande mannen in de genoemde kerk, merendeels van de Confessionele Vereniging en de Gereformeerde Bond. Geboren is het uit de verontrusting over de toestand van kerk en theologie in onze tijd. Reeds in de zomer van dit jaar vond een bespreking plaats in kleinere kring om tot een openlijk getuigenis te komen gezien de crisis en verdorring in het midden van de kerk. Men zag er toen voorlopig van af uit vrees daardoor een verder uit-elkaar groeien en nieuwe partijvorming te bevorderen. Echter de laatste ontwikkelingen binnen de Hervormde Kerk brachten het besluit om met een bredere kring een krachtig getuigenis te richten aan de kerk, die zij dienen, maar toch ook met de bedoeling aan alle andere kerken die in eenzelfde nood verkeren.

Na het verschijnen van dit stuk kwamen er van veel zijden blijken van instemming. Ook in de kring van de Gereformeerde Bond was er van veel zijden blijdschap over de inhoud van dit getuigenis. In „De Waarheidsvriend” en het „Gereformeerd Weekblad” werd deze blijdschap onomwonden uitgesproken. Vele duizenden in den lande bestelden de tekst om die zelf te bezitten of uit te delen aan anderen.

- - - - - - - - - -

Het is in veel opzichten te waarderen, dat dit getuigenis verschenen is. Er zijn veel positieve elementen in, die in een tijd van onduidelijkheid en verwarring weldadig aandoen. Temidden van de huidige verwarring wil het juist de gemeente bemoedigen. Het stuk spreekt vanuit de nood. De ondertekenaars zien op de nood van hen, die nog elke Zondag trouw naar de kerk gaan en naar wie het minst geluisterd wordt door de leiding van de kerk.

Heel rustig wordt die nood getekend. Ik denk even aan deze passage in het schrijven: „Het is overduidelijk, dat de huidige kerkelijke crisis een geloofscrisis is en het wordt met de dag duidelijker dat de veranderingen in theologie en prediking een volledige breuk met het verleden der Kerk kunnen gaan betekenen, gesteld dat dit mogelijk zou zijn”. En even verder treft dit gedeelte: „Men acht religie en geloofsworsteling een overwonnen zaak, zelfs acht men bekommernis om het persoonlijk heil een vorm van zelfzucht. Men weet met het gebed geen raad, van een andere en hogere wereld wil men niet meer spreken: dood is dood. De hemel heet een mythologische voorstelling…” Ook is het goed, dat gesproken wordt over de banale manier waarop in onze tijd in het schrijven en spreken over God gesproken wordt: „Ontstellend is de platte en gemeenzame wijze, waarop vaak in de kerk, de theologie en de prediking voor God en de heilige dingen gesproken wordt. God woont niet meer in onaantastbare majesteit boven het aards gewemel. Rondom Zijn troon zijn geen wolken en donkerheid meer. Zijn licht en waarheid verblinden niet meer. Nee, Hij wordt getrokken binnen de grenzen van ons bestaan, omdat wij boven en buiten onze horizon geen werkelijkheid meer willen erkennen”.

Zulke woorden zijn nodig in onze tijd. En dit getuigenis weet ook van de achtergronden van het platte en gemeenzame spreken over God en de heilige dingen. Het ziet het Evangelie verbasterd tot een puur aardse zaak. Het weet, dat voor velen het Koninkrijk Gods in de eerste plaats een verandering van politieke orde en maatschappelijke structuren en niet een verandering in de verhouding van God en de medemens is.

Duidelijk richt zich dit schrijven dus tegen de dreiging van het horizontale denken in onze tijd, dat niet allereerst uitgaat van de noodzakelijke verandering in de verhouding tot God.

- - - - - - - - - -

Na de korte tekening van de tegenwoordige omstandigheden van de kerk, die aan het begin van het getuigenis gegeven wordt, wordt de gemeente opgeroepen om getrouw te zijn in het belijden. Die oproep wordt nader uitgewerkt in zeven punten, waarbij telkens critiek wordt gemaakt op de tegenwoordige benadering in de moderne theologie.

In deze punten worden allerlei fundamentele zaken uit de belijdenis naar voren gebracht, die vandaag in wezen ontkend worden. Het is niet de bedoeling van de ondertekenaren om een nieuwe belijdenis te geven. Met nadruk stellen zij vóórop, dat zij aan de drie Formulieren van Enigheid geen vierde willen toevoegen. Zij willen alleen op sommige punten uit die belijdenis de nadruk leggen.

In het eerste punt gaat het over de liefde tot God en tot de naaste, die niet samenvallen, zoals in het evangelie der medemenselijkheid. Het 2de handelt over de rechtvaardiging, die aan de heiliging voorafgaat. Het 3de benadrukt de verzoening vanuit schriftuurlijke gronden tegenover hen, die deze in menselijke en sociale verhoudingen laten opgaan. Punt 4 benadrukt de fundamenten van het geloof in vleeswording, kruis en opstanding. In 5 wordt gesproken over de vernieuwing van de mens en de wereld vanuit de Opstanding en niet vanuit de mens. Punt 6 benadrukt, dat het heil uit God komt. En punt 7 spreekt van de noodzaak van persoonlijke wedergeboorte, geloof en bekering.

Graag erkennen wij het vele goede in dit getuigenis. Vooral het laatste gedeelte, dat het ook opneemt voor een persoonlijk gerichte prediking, dat ons aanspreekt. Echter, de vraag willen we stellen: is dit het getuigenis, dat wij nodig hebben in 1971?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen