Jouw vragen

Er wordt in een preek zo dikwijls gezegd: „ Ga dan in het verborgen en bid tot de Heere!" Waarom moetje dan in het verborgen, je mag toch overal bidden tot de Heere?
Meisje van 15

Waarom vindt het gebed plaats in het verborgene? Mag je niet overal bidden? Of samen? Is de Heere dan toch aan een bepaalde plaats gebonden? In de Bijbel staat: „Maar gij, wanneer gij bidt, ga in uw binnenkamer, en uw deur gesloten hebbende, bid uw Vader, Die in het verborgen is" (Matth. 6:6). Dit staat in tegenstelling tot de huichelaars die het liefst op de hoeken van de straat staan te bidden. Niet omdat zij zoveel nood hebben, maar omdat zij graag door mensen gezien worden. Ze horen graag achter hun rug: „Wat kan die bidden zeg." Dat de Heere ervan walgt hebben ze niet door. Nog een bijbeltekst over het verborgene: „Want die is niet een Jood, die het in het openbaar is, noch die is de besnijdenis, die het in het openbaar in het vlees is, maar die is een Jood, die het in het verborgene is" (Rom. 2:28-29). Hier ziet het vooral op het onderscheid tussen uiterlijk een kind van God schijnen, maar het toch niet te zijn. De Heere maakt ons hier duidelijk dat berouw en geloof niet aan de buitenkant zijn af te lezen, maar in het hart wortelen.

Persoonlijk
Ik denk dat met het verborgen gebed vooral gezegd wil worBidden „in het verborgen" is niet strijdig met het feit dat de Heere aan geen plaats gebonden is en overal het gebed kan horen. Het gaat hier vooral om het persoonlijke gebed. En dat kan overal plaats hebben, zelfs zonder woorden. den dat het een strikt persoonlijke zaak is. Er zijn dingen in het diepste van je ziel die je aan je beste vriendin nog niet vertelt, maar die je wel aan de Heere blootlegt. Daarom zal een christen nooit zonder verborgen gebed kunnen. Als een jongen en een meisje elkaar liefhebben, zal dit jonge stel er behoefte aan hebben om bepaalde momenten samen te zijn. Als zij elkaar beminnen hoeft niemand er getuige van te zijn. Enigermate daarmee te vergelijken is het verborgen gebed. Dan worstelen we aan de troon van Gods genade met ons hart, met onze zonde, met ons ongeloof of met onze schuld en daar heeft niemand ten diepste iets bij nodig. Het kan ook een gebed zijn zonder woorden. Ook onze vreugde doorleven we zo heel persoonlijk voor Gods aangezicht: „De lofzang is in stilheid tot U, o God in Sion" (Ps. 65:2). Hoe kan de lofzang in stilheid zijn? En toch is dat de ervaring in het geestelijke leven over de onuitsprekelijke en heerlijke vreugde die de Heere in de harten van Zijn kinderen geeft.

Graadmeter
Zo drijft de Heilige Geest naar de binnenkamer om in stilheid het aangezicht van de Heere te zoeken. De behoefte hieraan is een van de beste graadmeters van geestelijk leven. Als we hier geen behoefte aan hebben, is het een teken dat we zonder de Heere zijn. Als de Heilige Geest in ons woont en werkt, zal deze drang steeds terug komen. Juist hier ontvangen Gods kinderen kracht, bemoediging, onderwijs. Hier ervaren we iets van de diepte van de woorden "zonde", "schuld", "onmacht", "verloren". Maar ook: „Wat blijdschap smaakt mijn ziel wanneer ik voor U kniel." En dan hoeven we de tijd ook niet vol te bidden. Dan kan het zomaar vanzelf gaan.

Overal
De Zaligmaker Zelfheeft het grote voorbeeld hierin gegeven. Vaak ging Hij een hele nacht op een berg om daar in de eenzaamheid tot Zijn Vader te bidden. Hij had behoefte aan de blijken van Gods liefde. Hij kon de omgang, de gemeenschap met Zijn Vader niet missen. En de laatste nacht van Zijn leven heeft Hij in de eenzaamheid geworsteld in Gethsémané. Als de Heere Jezus niet zonder dat eenzame gebed kon, hoeveel te meer zijn stervelingen dan aangewezen op de bijstand van de Heere. Wat moeten we ons voorstellen bij een binnenkamer? Is dat een aparte kamer? Dat kan overal zijn. Je slaapkamer, op de wc zijn op school, onderweg op je fiets, een eenzame plaats in het bos, dat maakt allemaal niet uit. Het gaat om de persoonlijke omgang met de Heere. Vroeger sprak men wel over "bidden met de pet op". Vroeger droegen veel mannen petten. Als ze gingen bidden, deden ze als bewijs van eerbied de pet af En toch is de ware gelovige een bidder met de pet op, omdat hij ook tijdens zijn werk bidt tot God, aan Zijn Woord denkt en naar Hem verlangt.

Ook openbaar
Dit alles is natuurlijk niet strijdig met het openbare gebed in de kerk. Dat is van grote waarde en van groot belang. En toch bid je daarin ook weer heel persoonlijk, als het goed is... De predikant bidt namens de gemeente. Zo luisteren we niet alleen naar zijn gebed, maar we zijn er ook helemaal in betrokken. Het is ook niet strijdig met het gemeenschappelijke gebed. We lezen meermalen in de Bijbel dat mensen samen bidden. Hand. 1:14: „Deze allen waren eendrachtig volhardende in het bidden en smeken." Het was op dit gebed dat de Heere Zijn Geest uitstortte.

Duivel
Het openbare gebed en het gezamenlijke gebed kunnen echter nooit losstaan van het persoonlijke, eenzame gebed. Reken maar dat de duivel hier heel veel op tegen heeft. Als je de drang hebt om naar de binnenkamer te gaan, zal hij je het idee geven dat je nog heel veel andere dingen te doen hebt. Je mag heel vroom en degelijk praten, als je maar niet persoonlijk roept tot de Heere. Dan staat hij met grimmige tanden op zijn achterste benen. En als je op je knieën ligt zal hij proberen je gedachten te verstrooien. Je bent gewaarschuwd. Daarom herhaal ik de zinsnede uit de vraag: „Ga dan in het verborgene en bid tot de Heere." En je zult ervaren dat Hij nabij is de ziel die tot Hem zucht.

Er zijn zóveel mensen die een ander geloof hebhen dan wij, zou er daar niet één (al is het er maar één) hij zijn die bekeerd is?
Twee meiden

We zullen voor het antwoord op deze vraag niet te rade moeten gaan bij ons gevoel, maar bij het Woord van God. De Heere plaatst ons voor heel indringende uitspraken; we lezen in Hand. 4:12 dat er onder de hemel geen andere Naam gegeven is waardoor wij moeten zalig worden. Paulus schrijft in 1 Kor. 16:22 dat we zonder hefde tot de Heere Jezus Christus vervloekt zijn. Daarom is het zo nodig dat we de Bijbel kennen en lezen. Is het voor jullie een wonder dat je opgegroeid bent in een christelijk gezin? Wij zijn niet beter dan zoveel Nederlanders en mensen in andere landen die nooit van God en Zijn Zoon gehoord hebben... en toch geeft de Heere ons Zijn Woord en maakt Hij de weg der zaligheid bekend. Dat is al een stukje verkiezing (Calvijn). Het is Gods normale weg dat Hij door middel van de christelijke opvoeding in ons leven werkt. Als mensen buiten de kerk tot bekering komen is dat veel meer een uitzondering.

Natuur
In de natuur kunnen we wel zien dat er een God is, maar niet Wie die God is. We kunnen Christus nooit kennen aan de schepping. Je hoort wel eens mensen zeggen dat zij op zondag niet naar een warme kerk willen, maar gaan wandelen, fietsen en sporten omdat zij God in de natuur tegenkomen. Dat moge waar zijn, maar we kunnen in de natuur nooit zien dat er een Zaligmaker is voor zondaren. Als we de geschriften lezen van wijsgeren buiten het christendom (denk aan Plato) komen we diep onder de indruk van hun inzicht in de schepping, de ziel, de eeuwigheid, hel en hemel, de voorzienigheid, enz. Wat bij hen echter totaal ontbreekt is het kruis van de Heere Jezus Christus. Nooit vingen zij een blik op van God Die mens werd en zo de toorn van God droeg. En het is nu juist deze kennis die absoluut nodig is om behouden te worden.

Geen oordeel
Er zijn altijd mensen geweest die meenden dat je buiten Christus om ook zalig kon worden. De roomse kerk meent dat je door het goed gebruik van het licht van de natuur ook (uiteindelijk) behouden wordt. Remonstranten meenden en menen dat je buiten de Schrift om toch zalig kunt worden, omdat zij de erfzonde minder ernstig nemen. Iemand als Zwingli meende dat de Heere ook onder de heidenen Zijn uitverkorenen had. Luther hoopte dat God ook mensen als Cicero en Seneca genadig mocht zijn. In de kerk der reformatie echter houden we ons aan het getuigenis van de Schrift, zonder te speculeren over allerlei andere mogelijkheden. De Schrift leert ons dat kennis van Christus nodig is, terwijl zij niets leert over heidenen die sterven. Wij hoeven niet het laatste oordeel te vellen; dat mogen we overlaten aan de Heere Die Zich nooit vergist en ook altijd goed oordeelt... Wat anders is het als doofstommen en krankzinnigen uit christelijke ouders sterven. Hetzelfde geldt van jonge kinderen. Wij belijden met de Dordtse leerregels (1,17): „Nademaal wij van de wil van God uit Zijn Woord moeten oordelen, hetwelk getuigt dat de kinderen der gelovigen heilig zijn, niet van nature, maar uit kracht van het genadeverbond, in hetwelk zij met hun ouders begrepen zijn, zo moeten de godzalige ouders niet twijfelen aan de verkiezing en zaligheid van hun kinderen welke God in hun kindsheid uit dit leven wegneemt (Gen. 17:6; Hand. 2:39; 1 Kor. 7:14)."

Bekendmaken
Beste vriendinnen, als Gods Woord ons geen enkele hoop geeft als we zonder geloof en wedergeboorte sterven, hoe nodig is het dan voor jullie! Strijd je om in te gaan door de enge poort? Het zal voor heidenen minder erg zijn verloren te gaan dan voor jullie!... Denk je ook aan je buurman die van God niet weet? Heb je te doen met al die asielzoekers in ons land? Als het waar is dat de kennis van Christus nodig is voor de zaligheid, dan is het ook absoluut nodig dat we deze Naam bekendmaken!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen