Piloot in een Sea King helikopter

De Sea King-helikopter is bepaald geen kleintje. Toch valt hij bijna weg in de enorme benedendekse hangar van de Ocean. Hier kunnen twaalf van deze bakbeesten staan, veilig beschermd met een dak boven het hoofd. De reus wordt gevlogen door twee piloten. Ze staan voor de kist: luitenant Jez Morse (30) en luitenant James Bullock (24). In de eerste nacht van de aanval op Irak werden beide piloten ingezet. Ze namen op de Ocean 24 mariniers aan boord, die ze moesten droppen ten zuiden van de Irakese havenstad Basra. „Het was bepaald geen pleziertje", zegt Morse. „We vlogen 's nachts, het was bloedheet en er werd op ons geschoten."

Loslopende vent
Landen in de woestijn is toch al geen gemakkelijke opgave, laat staan als het nog aar dedonker is ook. Bullock: J e oriënteert je op een bepaald punt ona te landen. Maar je weet niet wanneer de grond dichterbij komt. Dat moet de loadmaster, die met zijn hoofd uit de helikopter hangt, ons duidelijk maken." De piloten vlogen missies van soms 14 uur. „We zaten met een camelback gevuld met water op onze rug. Daar konden we af en toe iets uit drinken.

Even naar het toilet gaan was er niet bij." Boven de woestijn vloog de helikopter heel laag om de radar te ontwijken. ,Je gaat verder dan de grenzen toelaten." Het weer in Irak was niet om over naar huis te schrijven. Zandstormen plaagden de bemanningsleden, die alle moeite moesten doen om hun helikopter in de lucht te houden. Het grootste gevaar voor de helikopter is „een loslopende vent met een pistool". Als hij kans ziet om de tank van de Sea King te raken, is de helikopter verloren. Het toestel heeft maar weinig middelen ter zelfverdediging. Morse en Bullock kunnen vertellen van „inkomend vuur", maar zijn niet geraakt. Wel zagen ze vlak voor hun ogen een Amerikaanse Sea Knight met Britse commando's aan boord crashen. Alle inzittenden kwamen om het leven. „Dat vergeet je niet gauw meer." Tijdens de missie in Irak verloor de Britse marine twee Sea King-helikopters. Ze waren betrokken bij een ongeval in de omgeving van een ander schip, de Ark Royal. „Zoiets kan overal gebeuren. Het had weinig met de oorlog te maken."

Discussie
Beide helikopterpiloten waren bijna vijf maanden van huis. De Ocean verliet op 16 januari haar thuishaven en keerde eind mei weer terug. Ze voelen er weinig voor om nog een keer richting Irak te gaan. Maar als het moet, gaan ze. „Ik kwam bij de marine omdat ik van vliegen houd. Bovendien krijg je de beste training van de hele wereld." Dat hij ooit in een oorlog terecht zou komen, kon Morse niet vermoeden. „Als het dan toch moest ge beuren, was ik blij dat ik erbij was." Thuis ontstond na het einde van de oorlog discussie over de vraag: Mochten Bush en Blair tegen Saddam Hussein ten strijde trekken? Wie gaf hen het recht? Waar zijn de massavernietigingswapens waar het allemaal om draaide? Onder militairen speelt die discussie ook, erkent Morse. „Als jongens onder elkaar hadden we het erover. Kijk, wij voeren een opdracht uit. Je vraagt niet naar het waarom. Maar je mag er toch wel over praten." Overste Jim Newton (30), ook helikoptervlieger, zegt geen twijfels te hebben over het nut van de missie. Hij deed het voor de bevolking van Irak. „Door 99 procent van de bevolking werden we welkom geheten. Ik heb echt het gevoel dat we mensen hielpen." Newton maakt als trainingsofficier deel uit van het 847 Naval Air Squadron. Met de bewapende Lynx-AH7-helikopters vuurden ze in de begindagen van de oorlog 48 raketten af. Zes tanks, een schip, een aantal bunkers en zeven 'vijandige' gebouwen gingen de lucht in. Het 847-squadron was jarenlang gestationeerd in Noord-Ierland. „De situaties zijn een beetje vergelijkbaar", zegt Newton.

Verjaardag
De Ocean was begin vorige maand in Rotterdam om de dertigste verjaardag van de UK-NL Amphibious Force, het samenwerkingsverband tussen de Royal Marines en het Korps Mariniers, luister bij te zetten Aan de Holland-Amerikakade lag ook de Hr. Ms. Rotterdam, het enige Nederlandse amfibisch transportschip. De Erasmusbrug op de achtergrond vormde een fraai decor voor de schepen. De Rotterdam kan een compleet mariniersbataljon (ongeveer 600 man), compleet met uitrusting, voertuigen, zes helikopters en vier grote landingsvaartuigen, in één keer vervoeren. Het heeft een voertuigendek, drie liften en een dok. De landingsvaartuigen kunnen het schip via de achterkant binnenvaren. Er is ook een ziekenhuis aan boord, met twee operatietafels, tien intensive care-bedden en behandelingskamers. De Hr. Ms. Rotterdam is sinds 1998 in gebruik. Het schip telt ruim honderd bemanningsleden. Bij de Scheldewerf in Vlissingen ligt een tweede amfibisch transportschip op stapel, de Johan de Witt. Het schip komt in 2007 in de vaart.

Maaltijden
De HMS Ocean stamt ook uit 1998. De amfibische helikoptercarrier is het grootste schip van de Britse marine. De belangrijkste taak van het schip is om een gewapende eenheid mariniers compleet met twaalf transporthelikopters, zes aanvalshelikopters en vier landingsvaartuigen waar ook ter wereld in te kunnen zetten.
Met enorme liften gaan de helikopters van de hangar naar het vliegdek. Het dek is 170 meter lang en 34 meter breed. De totale lengte van het schip is 203 meter. De waterverplaatsing is 20.700 ton. Op het dek ligt aan stuurboordzijde het zogenaamde eiland, waar zich ook de brug bevindt. Van hieruit wordt het schip bestuurd en worden de operaties op het vliegdek gecoördineerd. De thuishaven van de Ocean is Devonport in Plymouth. Aan boord zijn 255 bemanningsleden, bijna 500 mariniers en dik 200 mensen voor de vliegoperaties. Het hoeft geen betoog dat het personeel het op volle zee een tijdje uit kan houden. De keuken zorgt het klokje rond voor 4000 warme maaltijden per dag. Er is genoeg eten aan boord om een familie van vier personen dik vijftig jaar te voeden. In het 'warenhuis' van het schip liggen 17.000 verschillende goederen opgeslagen. Het schip maakte destijds een vliegende start. Nog tijdens de proefvaarten in 1998 werd het naar Honduras gestuurd om de helpende hand te bieden bij de vernietigende gevolgen van de orkaan Mitch. Een jaar later was het schip paraat na een aardbeving in Turkije. De helikopters zochten naar mensen die onder het puin gevangen zaten. In mei 2000 ging het schip naar de kust van West-Afrika om de Britse troepen in Sierra Leone bij te staan. Na september 2001 volgden in de wereldwijde strijd tegen het terrorisme Afghanistan en meest recent Irak.

Glorie
De Nederlandse mariniers werken al dertig jaar samen met hun Britse collega's. „Nederland wil de nauwe militaire samenwerking met het Verenigd Koninkrijk graag voortzetten en uitbreiden, ter meerdere glorie van vrede en veiligheid in de wereld", aldus minister Kamp van Defensie. De Engelse minister van Defensie, Geoffrey Hoon, voegde hieraan toe dat de oudste Europese geïntegreerde eenheid een uitstekende staat van dienst heeft en dat er ook in de toekomst aan deze flexibele strijdmacht veel behoefte bestaat. De vergaande samenwerking tussen de Britse en de Nederlandse mariniers vindt zijn oorsprong in een Memorandum of Understanding uit mei 1973. De UK-NL Amphibious Force kent twee afdelingen: De staf van de amfibische eenheid rond de Commander Amphibious Task Group, die is ondergebracht in de Stonehousekazerne in Plymouth. En de daadwerkelijke strijdmacht van de Royal Marines en het Korps Mariniers. Zij zijn verenigd in de 5500 man tellende 3 Commando Brigade Royal Marines. De basisopleiding van het Korps Mariniers wordt gegeven in Nederland, maar ze is hetzelfde als die van de Royal Marines. De meer specialistische opleidingen volgen de mariniers echter in Engeland. De gezamenlijke Brits-Nederlandse eenheid is een amfibisch getrainde infanteriebrigade die in bergachtige gebieden en onder extreme weersomstandigheden kan worden ingezet. De bevelhebber der zeestrijdkrachten, vice-admiraal R. Klaver, vindt dat Nederland veel heeft geleerd van de Engelse mariniers, maar dat de ervaringen die de Koninklijke Marine heeft opgedaan met Hr. Ms. Rotterdam nu worden gebruikt bij amfibische transportschepen die de Royal Navy momenteel laat bouwen. Adjudant-onderofficier van de mariniers b.d. G. Buitenhuis maakte in de jaren zeventig alle oefeningen in Schotland en Noorwegen mee. „De sfeer was altijd goed en de gevechtswaarde hoog. Ik kreeg altijd wel de indruk dat de Royal Marines het wel fijn vonden als wij erbij waren."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen