Psychologie

Om maar meteen met de eerste vraag te beginnen: een wees is volgens Van Dale een kind dat vader en moeder verloren heeft. Het woordenboek geeft meteen ook de betekenis van “halve wees”. Dat is iemand die één van beide ouders verloren heeft, ook wel een vaderloze of een moederloze wees genoemd. Ook wanneer je je moeder nog wel hebt, ben je dus in zekere zin al wees.
Soms wordt in de kerk gebeden voor “wezen en halve wezen”. Terecht, want wat kan er veel verdriet en pijn, veel gemis en eenzaamheid gepaard gaan met deze toestand! Vooral wie op jonge leeftijd moet meemaken dat één of beide ouders sterven, kan levenslang de gevolgen hiervan ondervinden.
Ik denk aan een vrouw die op zevenjarige leeftijd haar vader verloor en eenmaal volwassen geworden nog steeds op zoek was naar een vader.
In elke oudere man probeerde ze zo’n vader te ontdekken. Ook toen ze gehuwd was en zelf kinderen had, was er dat onstilbare verlangen naar een vader... Het vroegtijdige verlies van een vader of een moeder kan eenzaamheid met zich meebrengen en vaak ook een vorm van stuurloosheid. Op de een of andere manier lijkt het of het richtingsgevoel ontbreekt en ook de wil om ergens voor te gaan.

Nu de tweede vraag: Kun je wees zijn of jezelf wees voelen als je al 55 jaar of ouder bent en misschien al kleinkinderen hebt? Dat is zeker mogelijk!
Om te beginnen kun je objectief wees zijn op die leeftijd. Dat ben je zodra je beide ouders verloren hebt en sommige mensen zijn de zeventig al gepasseerd wanneer ze de laatste ouder verliezen.
Belangrijker nog - en daarom ben ik blij met deze vraag - is dat je je op elke leeftijd ook wees kunt “voelen”.
Zo’n verweesd gevoel kan er zijn wanneer je niet het gevoel hebt dat je ouders hebt die er voor je zijn. Ze bestaan wel. Ze wonen daar en daar en zijn zo en zo oud.
Officieel zijn het je vader en je moeder. Maar het voelt niet zo aan. Ik hoor geregeld mensen zeggen dat ze geen band voelen met hun vader of moeder. Het kunnen aardige mensen zijn, maar het zouden net zo goed buren kunnen zijn of een verre oom of tante.
Dan is er vaak al op heel jonge leeftijd het nodige misgegaan. Een veilige hechting is niet tot stand gekomen.
De moeder was bijvoorbeeld depressief en was te moe en te vlak om met het kind te communiceren. Zo iemand voelt zich dan als kind en later als volwassene nog steeds een wees. Dat gevoel van verweesd-zijn, kan veel dieper gaan dan bij een volwassene die op latere leeftijd daadwerkelijk zijn ouders verliest.

Wat een troost dat in Psalm 68 zo mooi staat dat God een Vader der wezen is en „eenzamen zet in een huisgezin”, zoals in het volgende vers te lezen is. De Heere heeft oog voor de nood van verweesde mensen, mensen die een vader en/of moeder missen, mensen die zich eenzaam voelen. Soms ervaar je die troost van de Heere Zelf, soms brengt Hij mensen op je weg, die je de warmte en geborgenheid van een huisgezin schenken.
Maar wat nu als je juist een moeder mist? Dan is het goed om te weten dat de Heere ook kan troosten als een moeder!
Zo lezen we het in Jesaja 66:13. En de Heere Jezus vergelijkt Zich zelfs met een hen die haar kuikentjes onder haar vleugels verzamelt.
Bij Hem mag je schuilen en bij Hem ben je veilig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen