Groeten uit Canada

„Daar komt Jan de groenteman, met zijn paard en wagen. Bij de huizen blijft hij staan, en ik hoor hem vragen: „Juffrouw, koopt u wat van mij? Knollen, bonen, selderij. Alles is voorhanden, kijk maar in m'n manden."

Wat zong m'n moeder dat versje vroeger vaak voor ons, en nooit werden we het zat! Alhoewel melk-, groente- en andere leveranciers ook in Nederland steeds meer uit het straatbeeld verdwijnen, is het naar mijn mening nog altijd erg gezellig om in het vaderland boodschappen te doen. Ook al zijn de supermarkten groot, ze zijn minder onpersoonlijk dan in Noord-Amerika, en de service is beter.

Maar laat ik mezelf niet ontmoedigen, want vandaag is het boodschappendag. 's Woensdags eten we altijd alle kliekjes op, donderdags doe ik boodschappen, en vrijdags kook ik voor het weekend. Ik zet de jongens bij school af, en rijd met Sonya door naar de supermarkt. Ik moet haar stevig in de gordel in het karretje doen, anders wiebelt ze eruit. Ze is nu bijna negen maanden, eet van alles, maar blijft een klein hoopje!

De A en P, waar we al jaren onze boodschappen doen is niet zo groot, maar wel erg fijn, en het personeel is bijzonder vriendelijk. De slager geeft me wel eens een soeppakket als ik een rollade koop, en pas kreeg ik tien broden voor de helft van de prijs. Voor Canadese begrippen gebruikt ons gezin erg veel brood, want de jongens nemen altijd een "Hollandse boterham" mee naar school.

Ze hebben een Noordamerikaans ontbijt (cereal -allerlei graanprodukten met melk, eieren met spek, wafels of pannekoeken), en onze warme maaltijd is meestal Arabisch. In vergelijking met Nederland komt alles hier in veel grotere verpakkingen. Grote zakken chips, vier-literzakken melk, anderhalfpondzakken koekjes, kilodozen cereal, enorme pizza's...

Wat kwaliteit betreft is er weinig verschil, maar kant-en-klare artikelen bevatten meer conserveermiddelen, geur- en smaakstoffen. Een maaltijd uit blik of diepvries valt altijd tegen, en ook gebak is iets wat je echt beter zelf kunt maken.

Vlug werk ik m'n lijstje af. Canadese supermarkten hebben gemiddeld twaalfduizend artikelen op hun planken, dus keus genoeg. En het eindbedrag? Honderd dollar; zeeppoeder, vlees en een dubbelpak luiers inbegrepen. Ik denk niet dat dat me in Holland zou lukken! Alles gaat op de lopende band, en een bediende zet de tassen in de auto.

Nu nog even tanken, want op donderdagmiddag gaat de benzineprijs altijd een cent of vijf omhoog. Het is nu nog 48 cent per liter (minder dan drie Nederlandse kwartjes!), en voor een habbekrats zit de tank weer vol. Letterlijk en figuurlijk kunnen we weer een week vooruit!"

                              -------------------------------

Geselsie uit Suid-Afrika

„Als rechtgeaarde Nederlander begin ik nadat ik me heb voorgesteld met een praatje (geselsie) over het weer. Hoewel, zo typisch Nederlands is dat ook weer niet, want aan deze kant van de aardbol zijn neerslag en temperatuur eveneens belangrijke onderwerpen van gesprek. Momenteel, half september, is het heerlijk lenteweer (Ja, dat klopt echt! Als het in Holland winter is, is het hier zomer.)

We eten onze middagboterham bijna dagelijks buiten. Maar we hebben een lange, koude winter achter de rug. Sinds mensenheugenis is het niet meer zo lang achter elkaar zo koud geweest, want gewoonlijk volgt er na een paar frisse dagen wel wat zachter weer. Natte sneeuw is trouwens ook niet iets wat elke winter voorkomt. Jan kon zich tenminste niet herinneren dat hij ooit sneeuwvlokken had zien vallen.

En wat dan erg koud is? Nou, 's nachts een paar graadjes vorst en overdag zo'n 7 graden en als het echt bar is komt het kwik niet boven 4 graden. Voor iemand die aan de Nederlandse temperaturen gewend is, klinkt het nogal belachelijk om dat koud te noemen, maar ik lach er inmiddels niet meer om. Deze winter heb ik meer gebibberd dan de laatste vijf Nederlandse winters bij elkaar.

De grootste reden voor de kleumerij is dat mensen en huizen gewoon niet op kou gebouwd zijn. Wie een poosje in Zuid-Afrika woont, kan lage temperaturen minder goed verdragen. En de huizen zijn echt op warmte berekend. Onze ramen kunnen wagenwijd open, maar goed dicht willen ze niet meer. En dubbel glas of isolatie is er al helemaal niet bij, evenmin als centrale verwarming.

We hebben wel een schoorsteen, maar een kachel staat er nog niet voor. Twee straalkacheltjes hebben de laatste maanden om het hardst geraasd om ons een beetje op temperatuur te houden. Gelukkig heeft de ergste kou alles bij elkaar niet meer dan drie weken geduurd. En echt klagen mogen we nog niet, want we hebben een stevig dak boven ons hoofd.

Je vraagt je af hoe het in de zinken plakkershutten was, vaak zonder elektriciteit. Daar wil ik maar liever niet aan denken. Er zijn zelfs mensen van kou gestorven. Dat was weliswaar in de buurt van Delft, wat ettelijke honderden kilometers bij ons vandaan ligt en waar het een paar graadjes kouder wordt dan hier, maar het zegt toch wel genoeg.

We hebben trouwens een proefje meegehad van hun leven, want op een avond viel de stroom uit. Van pure narigheid zijn we al voor achten onder de wol gekropen. Met kaars- en petroleumlicht valt nog wel te leven, maar geen kachelwarmte, een afgekoelde boiler en geen water voor de koffie omdat het elektrisch fornuis ook z'n dienst weigerde, dat werd te bar.

We zijn maar wat blij dat er een echt Hollands gietijzeren kacheltje in aantocht is. Ik zie het al helemaal voor me: Op een gure winteravond Jan en ik met een kop dampende chocolademelk elk aan een kant van onze snorrende zwartjan. Gewoon jammer dat de winter zo kort is!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen