Namoni (deel I)

Het is heel stil. Maar al gauw... kukelekuu... kukelekuu... Namoni wordt wakker, ze wrijft haar ogen uit. Nog een keer roept de haan... kukelekuu... Namoni is ondertussen recht overeind gaan zitten. Ze is nog wat slaperig, maar dat gaat al snel over: Kijk de zon eens mooi opkomen! Prachtig! Een mooie rode bal en er omheen zoveel verschillende kleuren; rood, geel, oranje. Hoeveel dagen zou je moeten lopen voor je bij de zon bent? Het is vast heel ver, denkt Namoni.

Ze maakt haar tweelingzusje Nakaale wakker en zegt: „Kijk toch eens hoe mooi de zon opkomt!" Samen zitten ze stilletjes naar de zon te kijken.

Overal hoor je nu mensen praten. Zodra het licht is gaat iedereen aan het werk. Bij elke hut wordt een vuurtje aangemaakt. De moeder van Namoni moet eerst vuur maken. Met twee stokjes van de Edomeboom gaat ze aan het werk. In het grootste stokje maakt ze een kuiltje en daar doet ze wat droge mest in. Het andere stokje zet ze recht overeind in het kuiltje. Tussen haar beide handen laat ze het stokje heel vlug in het rond draaien. Al gauw heeft ze een vlammetje waar ze de droge takjes mee kan laten branden die ze al klaar gelegd heeft tussen drie grote stenen.

In de winkeltjes in het dorp verkopen ze best wel lucifers, maar waarom zou je geld uitgeven als het niet nodig is. Voor dat geld kun je beter eten kopen, vindt Namoni's moeder.

Ondertussen heeft Namoni het laatste beetje water in een pannetje gedaan en dat gaat nu op het vuur. Moeder zet de waterbak op haar hoofd en loopt naar de waterput bij de rivier. Na een half uurtje is ze weer terug, ledereen kan zich nu een beetje wassen. Nakaale doet haar blauwe jurk aan, dat is haar schooluniform. Nakaale zit in de derde klas en ze gaat graag naar school. Ze kan al lezen en schrijven en al een heel klein beetje Engels praten. Soms is Namoni een beetje jaloers op haar, want zij kan niet naar school. Zij moet elke dag met de geitjes op pad. Dat is ook best leuk hoor, maar toch lijkt het haar op school ook wel fijn.

Moeder roept: „De pap is klaar!" Snel komt iedereen aangelopen, ledereen gaat op de grond zitten, in een kringetje om moeder heen. Moeder verdeelt de nog warme maispap. leder krijgt een schep in een emaille bakje. Nakaale gaat bidden. Dat heeft ze op school geleerd. „Heere wilt u dit eten zegenen. Wij bidden het U in Jezus' naam. Amen.”

Dan slurpt iedereen de warme pap naar binnen. Het is veel te snel op. Namoni zou best nog een schaaltje lusten, maar het pannetje is leeg. Vanavond is er pas weer wat te eten. Maar zien of er niet wat vruchtjes te vinden zijn vandaag.

Het wordt nu hoog tijd voor iedereen om aan het werk te gaan. De zon is al een klein eindje langs de hemel omhoog geklommen. Namoni loopt naar de kraal van de geiten. Ze lijkt zelf ook wel zo'n geit, zoals ze loopt te springen. „Kom maar geitjes", zegt ze, „we gaan er vandaag een fijne dag van maken! Kom mee, dan gaan we eerst naar de waterput in de rivier, want jullie zullen vast wel dorst hebben!" Alle dertig geitjes lopen met Namoni mee. Haar vader kijkt haar met een glimlach na. Die Namoni toch! Altijd vrolijk! Vader is trots op z'n geiten. Heel langzaam heeft hij na de grote droogte weer een kleine kudde bij elkaar gespaard. Hij hoopt dat het dit jaar veel zal regenen, zodat er genoeg gras zal zijn voor zijn geiten. Vader is ook trots op Namoni. Zij zorgt heel goed voor de geitjes en elke avond brengt ze ze allemaal weer keurig thuis.

Bij de rivier aangekomen moet Namoni eerst een poosje op haar beurt wachten. Er is een andere kudde bij de put. Ze houdt haar geitjes goed bij elkaar. Onder een grote boom wachten ze tot er plaats is bij de put. Na een half uurtje is het zo ver. Namoni klimt de put in en samen met een ander herderinnetje die haar helpt geeft ze water aan de geitjes.

Als alle beesten genoeg gedronken hebben verlaten ze de put weer en trekken ze er op uit om eten te gaan zoeken.

Een eindje achter de school staat nog wel een beetje droog gras en Namoni weet er ook een boom te staan die nog wat droge vruchtjes heeft. Langzaam loopt ze in de richting van die boom. Af en toe loopt er je een geitje te ver bij haar vandaan. Ze pakt dan vlug een steentje en gooit het geitje zachtjes raak. Het beestje weet precies wat dat betekent en komt al huppelend weer wat dichterbij.

Bij de boom aangekomen, begint Namoni er hard aan te schudden, zodat de takken beginnen te bewegen. En ja hoor, een regen van droge vruchtjes komt uit de boom. Ze schudt nog eens heel hard, en nog eens. Alle geitjes komen aangelopen. Vooriopig hebben ze wel wat te eten en zijn ze een poosje zoet.

Zo, wat zal ze zelf nu eens gaan doen? O, kijk, daar is Ekiru! Wat zit hij daar stiekem achter dat struikje! Eens even kijken. Vlug loopt ze in zijn richting. Als ze dichterbij komt, legt Ekiru een vinger op z'n lippen... ssst... Dan wijst hij naar een kuiltje met water, waarbij hij een val gemaakt heeft om vogels te vangen. Namoni gaat stilletjes bij hem zitten. Ze bekijkt het eens goed.

Naast het kuiltje staat een stokje en op dat stokje rust een plaatje ijzer. Aan het stokje zit een touwrtje. Het uiteinde van het touwtje heeft Ekiru stevig vast! O, stil, daar komt een duif. Hij wil water drinken. Langzaam komt hij dichterbij. Hij kijkt nog eens om zich heen. Geen gevaar. Dan begint hij te drinken. Dan ineens... Ekiru geeft een ruk aan het touwrtje. Het stokje schiet onder het ijzeren plaatje vandaan, het valt boven op de duif. De duif is gevangen. Vlug loopt Ekiru er heen, pakt de duif en stopt hem in een zak. Hij zet het stokje weer overeind, het ijzeren plaatje er tegenaan. Dan vult hij het kuiltje wat bij met water.

„Waarom vang je eigenlijk duiven? " wil Namoni weten. , , Laat ze toch vliegen joh." „Misschien laat ik ze wel weer vliegen aan het eind van de middag, " zegt Ekiru. „Maar als ik erge honger heb, rooster ik het vlees boven een vuurtje en eet ik het lekker op!" Namoni rilt ervan. Echt jongenswerk, denkt ze.

Ze zitten nog een poosje bij elkaar, 't Is heel stil en af en toe komt er een vogel wat drinken. Als de zon hoog aan de hemel staat heeft Ekiru nog drie duiven gevangen . Namoni stapt weer eens op en gaat bij haar geitjes kijken.

„Kidong robo" roept ze naar Ekiru. „Kape robo", zegt Ekiru terug. „Daaaag, daaaag!”

(wordt vervolgd)

Hallo jongens en meisjes

Dit is dan weer liet juli/augustus-nummer, liet laatste nummer voor de zomervakantie. Sommigen van jullie hebben al vakantie, anderen moeten nog een paar weken wachten. Jullie zullen vast hard gewerkt hebben voor het laatste rapport.

ledereen wil natuurlijk een mooi rapport hebben bij de overgang naar een volgende klas. Als je in groep 8 zit ga je van de lagere school naar de middelbare school. Je neemt dan afscheid van de school waar je tenminste 6 jaar op gezeten hebt en ziet de bekende gezichten van al die meesters en juffrouwen niet meer elke dag. Je krijgt dan geen meester meer, maar leraren en leraressen. Je bent natuurlijk erg nieuwsgierig hoe het op die nieuwe school zal gaan. Waarschijnlijk heb je er al wel eens gekeken op een kennismakingsdag of - avond. Wij vinden het heel normaal om naar school te gaan.

Misschien heb je er zelfs wel een beetje een hekel aan.

Toch zijn er op de wereld wel wat kinderen die niet naar school kunnen gaan, omdat er geen school is of omdat vader en moeder geen geld hebben voor de school. Soms moeten kinderen zelfs al hele dagen werken om geld te verdienen, zodat ze geen lijd hebben om naar school te gaan. De zending mag gelukkig ook hierin helpen. Door het werk van zendelingen zijn er veel scholen ontstaan en kunnen kinderen leren lezen en schrijven. Natuurlijk horen ze op de school ook vertellen van de Heere Jezus.

De meesten van jullie zullen op school ook voor de zending sparen. Dat is heel fijn en hard nodig. Per jaar kost het zendingswerk 7.200 briefjes van duizend gulden. Dat noem je 7 miljoen 200 duizend gulden. Dat is een heel bedrag. De scholen sparen bij elkaar ongeveer 500 duizend gulden.

Misschien kom je straks wel op een school waar niet voor de zending gespaard wordt. Zul je de zending niet vergeten? Je kunt ook zelf sparen!

Voordat we met de nieuwe puzzel beginnen, eerst de uitslag van de vorige.

Er waren niet zoveel inzendingen. Jullie gaan het toch niet opgeven? In de vakantie heb je er tijd genoeg voor. De goede antwoorden vind je hieronder:

moerbeziënbomen nedergang ongerechtigheid pottenbakkersvat roverij stikken

tweesnijdend uitgewroet vroomheid wraakgierige zomer

De prijswinnaars zijn:

1. Henri Zwerus, Stavenisse 2. Janneke Lugthart, Hattemerbroek 3. Nico Würsten, Hasselt 4. Petra Struyk, Sliedrecht 5. Hanneke Buys, Gameren 6. Janet Brouwer, Leerdam 7. Wim Gerritsen, Wekerom 8. Lineke Leusink, Oldebroek 9. Ronald de Hon, Schoonhoven 10. Liesbeth de Bondt, Wijngaarden

Zoek maar een mooi boek uit.

Zoals je waarschijnlijk wel weet is het in augustus weer zover; de zendingsdag in Driebergen.

Op donderdag 6 augustus zullen weer duizenden mensen uit bijna alle delen van het land naar Driebergen gaan. Ook voor kinderen is er wat, want mevr. v.d. Spek zal voor jullie een verhaal vertellen. Mevrouw v.d. Spek heeft jaren in Kenya gewoond. Ze weet er dus veel van. Als je wat ouder bent is er zelfs een speciaal programma-onderdeel voor jullie. Tot ziens!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen