Koffietijd

Over twee dagen gaat onze buurvrouw verhuizen, en met haar twee schattige buurmeisjes en hun vader. Ik ben echt bevriend geraakt met haar. Over het algemeen blijven de contacten met de buren in Frankrijk vrij oppervlakkig. De gezellige koffietijd om tien uur, of een bakje doen 's avonds rond acht uur bestaat hier niet. De buren zei je gedag, soms een praatje over het weer of de kinderen, en dat was het dan. Maar tussen Christine en mij klikte het meteen. Wij hebben ook veel koffie gedronken samen. Ons koffiehalfuurtje was om half twee, net na het eten, als we de kinderen naar school gebracht hadden. En 's avonds dronken we met de twee families het "apéritif' samen, een borreltje vóór het eten. Dat borreltje kan van alles zijn (martini, muscat, whisky, ricard (een soort anijsdrank) pastis) en vaak is het dé manier om met mensen kennis te maken. Je wordt dan op het "apero" uitgenodigd, rond een uur of zeven, geserveerd met hartige snacks, genre chips, pinda's, nootjes. En naderhand ga je gewoon thuis eten. Het apéritif diende oorspronkelijk om de eetlust op te wekken. Hier in Normandië word je ook wel eens voor het "dessert" uitgenodigd. Dan word je meestal 's middags verwacht, na het eten, om een uur of twee, om een stuk taart of gebak als toetje te komen gebruiken. Vooral in het begin had ik nogal moeite met deze gewoonte. Ik ben al niet zo'n enorme taarteetster, dus na een goed gevulde maaltijd was het een hele opgaaf voor me om nog een stuk taart burgemeester te maken. Tegenwoordig gaat dat beter, „hou ik een gaatje over", zouden ze bij mij thuis zeggen. En dan hebben we natuurlijk nog de wijn bij het eten. Ook zo'n echt Franse gewoonte. Mijn schoonouders drinken bij voorbeeld altijd een glaasje als ze eten. Een Bordeaux, een lichte wijn. Het schijnt bovendien goed voor de gezondheid te zijn om één glaasje per maaltijd te gebruiken, want de "tanin", een of andere substantie in de wijn, verlaagt het cholesterolgehalte. Meermalen per jaar hoor je een arts de goede kanten van een wijntje uit de doeken doen, mits men zich natuurlijk beperkt tot dat éne glaasje, en vooral niet meer. Bij ons in de streek, in Normandië en Bretagne, wordt er ook veel "cidre" gedronken bij het eten, en licht alcoholische drank van appels. Appelcider heeft een lager alcoholpercentage dan wijn, ongeveer 5% in plaats van 11,5 of 12%. Tot slot zal ik nog even vertellen wat "Ie trou Normand" is, een bijzondere normandische specialiteit, bekend in heel Franrkijk. Letterlijk vertaald: "het normandisch gat", en dat bestaat uit een piepklein glaasje alcohol, Ie calvados genaamd en weer gemaakt van appels. Dat moet je dus in één grote teug leegdrinken. Soms tussen twee gerechten door, soms aan het eind van de maaltijd na de koffie. De bedoeling hiervan is om de spijsvertering te stimuleren. Eén keer heb ik een half druppeltje geproefd: oersterk en pikkend! Dat was dus ook gelijk de laatste keer. En over laatste keer gesproken, via een gealcoholiseerd stukje schrijfwerk kom ik weer bij mijn buurvrouw terug, want morgenavond is het laatste "apéro" samen. Althans voorlopig. We hebben beloofd om contact te houden, maar mijn gezellige koffie-uurtjes met haar zal ik zeer zeker missen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen