DE VERLEIDING DER REVOLUTIE

Dr. G. de Ru, DE VERLEIDING DER REVOLUTIE, D 147 blz., f 12.90, Theologie ir Gemeente nr. 8, Kok, Kampen, 1974.

Dit is een voortreffelijke studie over het onderwerp revolutie. De auteur laat zich kennen als een graver in de gegevens van de Schrift. Met name de nieuwtesta­ mentische gegevens worden op een eigen wijze behandeld. Hij besteedt aandacht aan „Jezus en de revolutie", aan „De christen en de staat". Daaraan vooraf gaan de hoofdstukken „De sociale kritiek van de profeten", en over „Revolutionaire bewegingen rondom het begin van onze jaartelling."

Inleiding en uitleiding confronteren de lezer met het revolutionaire denken in onze tijd, waarbij van het politiek messianisme en verabsolutering van de vrijheid worden besproken. Aan het slot worden de conclusies getrokken door het resultaat van het onderzoek van de Schriftgegevens te confronteren met allerlei hedendaagse theorieën. Twee dingen vallen op: in plaats van de oproep tot revolutie is er de oproep tot bekering in het Nieuwe Testament. Geen avant-garde van de revolutie, maar navolgers Gods als geliefde kinderen hebben de christenen te zijn. Er zijn geen aanknopingspunten voor het moderne streven naar revolutie in het bijbels denken. De kerk dient zich van dergelijke praktijken en de oproep daartoe te onthouden.

Zonder vertoon van geleerdheid wordt met grondige kennis van zaken over het onderwerp geschreven.

Als bewijs van onze grote waardering een enkele opmerking over dingen die terzijde van het hoofdthema liggen, maar ons toch als niet juist troffen. Op blz. 54 wordt gezegd dat allerlei geestelijke realiteiten politiek genoemd worden. Ik zou het begrip politiek liever benaderen vanuit „wat op de samenleving betrekking heeft". Dat lijkt me iets scherpper het moderne gebruik van het woord te omlijnen, en tot beter begrip te leiden.

Het komt mij gezien de vergaande en directe overeenstemming wat vreemd voor, dat er tussen Petrus en Paulus een accentsverschuiving terzake van de waardering van de overheid zou hebben plaats gevonden. Petrus zou meer op de inner-

lijke houding, Paulus op de uiterlijke ordening de nadruk hebben gelegd. Het èèn vult het ander o.i. aan, zonder dat er van accentsverschuiving behoeft te worden gesproken. Het is voor mij de vraag of de historisch-kritische methode er de eer van mag wegdragen dat we meer oog gekregen hebben voor de sociale implicaties van oud-en nieuwtestamentische woorden. Ook zonder die invloed schijnt er mij oog voor te zijn gekomen.

Intussen: dit boekje kan men als basis voor gesprekken op catechisatie en andere gemeentekringen, zelfs voor preekwerk gebruiken.

Ug.

W.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen