In het gehele land Leest men Bewaar het Pand

REISINDRUKKEN

3.

De tocht zou ongeveer zeven uur duren. Af en toe keken we naar buiten. Er was uren lang haast niets meer te zien dan wolken beneden ons en een blauwe lucht boven ons. De meeste tijd brachten we al lezende door. Daardoor duurde de reis niet lang. Regelmatig kwamen er verfrissingen. We kregen ook een maaltijd, We waren, denk ik, halverwege, toen we in een grote storm terecht kwamen. Volgens de berichten, die in het vliegtuig rondgeroepen werden, was het een storm met een windkracht van 180 km per uur. Het was goed te merken, want alles trilde. Na een uur waren we uit de storm. Toen waren we al dicht bij Canada. Beneden ons konden we de zee zien, door de wolken heen. Er waren duidelijk grote ijsbergen te onderscheiden, die helder glinsterden in het zonlicht.

We kwamen boven Canada. Het was helder weer. Eerst kwamen we boven vrij woest land met bergen en bossen, rivieren en meren. Later kwam de bebouwing. We zagen steden en dorpen en alleenstaande huizen en wegen, die het land doorsneden, en auto's en vrachtauto's. We vlogen op een hoogte van ongeveer 12.000 meter. De wegen leken smal en de huizen klein en de auto's veel kleiner dan kinderspeelgoed-autootjes.

We vlogen nog een paar uren boven Canada vóór we het vliegveld van Toronto bereikten, waar we zouden landen. Als we daar nooit geweest zijn, kunnen we ons haast geen denkbeeld vormen van de afstanden in dit grote land. Als we naar de westkust van Canada hadden moeten gaan, zouden we nog uren lang verder moeten vliegen!

Het vliegtuig verminderde hoogte. De riemen moesten weer vastgemaakt worden. Dat is een veiligheidsmaatregel. We daalden hoe langer hoe meer. Het beeld beneden ons werd hoe langer hoe duidelijker. We vlogen eerst nog over het Ontario-meer en draaiden om te kunnen landen. Dat geeft altijd weer een zekere spanning. Zal de landing goed verlopen? De spanning breekt wanneer de wielen van het vliegtuig de landingsbaan raken. Het duurt dan nog even voor we op de aangewezen standplaats zijn aangekomen. De Heere heeft opnieuw veilig geleid. Dit deel van de reis is volbracht.

De riemen zijn al losgemaakt. We moeten even wachten met uitstappen tot daar vrijheid voor gegeven wordt. Vele reizigers zijn wat ongeduldig en gejaagd. Sommigen moeten nog verder reizen met een ander vliegtuig. Wij — mijn dochter en ik - zouden .afgehaald worden. Door wie, dat was voor ons nog een verrassing.

Allen verlieten het vliegtuig. We moesten door de kontrole. Dat verliep deze keer erg vlot. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Toen gingen we de koffers halen, die inmiddels al uit het vliegtuig geladen waren. Spoedig hadden we de onze gevonden. Een vorige keer had één der reizigers één van onze koffers meegenomen en de zijne laten staan. Die namen we na overleg mee. We werden daar toen - nu ook - goed opgevangen, zodat er voor gezorgd werd, dat we de volgende dag onze eigen koffer weer terug hadden. Tot onze blijdschap, want er zaten kleren in en natuurlijk ook wat cadeautjes. Nu ging alles zeer voorspoedig. We moesten nog door de douane, maar die legde geen hindernis in de weg.

Achter glazen wanden stonden velen te wachten. Ieder kijkt naar eigen familie en bekenden. We zagen al gauw de kinderen en kleinkinderen, die ons afhaalden. Het is een treffend ogenblik, wanneer je elkaar weer in gezondheid terug moogt zien. Allerlei gaat er dan door je hart en gedachten, dat zich niet laat beschrijven. We gaan daaraan voorbij.

Met zijn allen gingen we bepakt en bezakt naar de auto. Er is een grote parkeergarage van zes of zeven verdiepingen. Die is vaak helemaal vol. Onze auto was even verder op een parkeerplaats gezet. Daar gingen we per busje heen. Spoedig zaten we met zijn achten in de auto: vier volwassenen en vier kinderen. Er was ruimte over, want de auto was een busje, van wat groter formaat dan de volkswagen- en andere busjes, die hier gezien worden. Dat is voor een groot gezin gemakkelijk.

We vertrokken in de richting van Hamilton. Ancaster was onze bestemming. Het vliegtuig was ruim half zes Nederlandse tijd geland. Het was daar in Canada half één. Ongeveer anderhalf uur later stopten we bij onze dochter, die het eerst naar Canada vertrok. Het weerzien was hartelijk. We dronken er thee en moesten toen verder mee met de kinderen die ons gehaald hadden. Daar zouden we de eerste tijd van ons verblijf in Canada doorbrengen. Mijn schoonzoon heeft in zijn huis in het basement zelf een kamer gemaakt voor mij. Daar is mijn verblijfplaats. Keurig. Het doet me denken aan de opkamer voor Elia.

Door het tijdsverschil van vijf uur - in de winter is dat zes uur - was het een lange dag. We gingen ongeveer tien uur naar bed na eerst gezamenlijk de Heere erkend te hebben voor Zijn weldadigheden aan ons bewezen. We rustten in de slaap uit en ontwaakten de volgende morgen verkwikt.

Ds. Keuning, die in Hamilton staat, kwam ons verwelkomen. Dat doet goed. De volgende dag - woensdag - kwam onze oude Meerkerkse broeder van vroeger met zijn vrouw - schoonouders van mijn kinderen - en ook nog een andere ouderling met zijn vrouw, die we bij het eerste verblijf in Canada meermalen in goede vriendschap ontmoet hebben, ons opzoeken.

Enkele dagen geleden - het is nu 17 september - ontmoette ik hen m Holland, een dag vóór hun terugkeer naar Canada. Ze waren hier ruim drie weken geweest. Het was een onvergetelijke middag. De Heere maakte het wel. Er was een samenzijn in onderlinge overeenstemming en vrede.

Wat vree heeft elk, die Uwe wel bemint,
Zij zullen aan geen hinderpaal zich stoten.
Ik, HEER’, die al mijn blijdschap in U vind,
Hoop op Uw heil met al Uw gunstgenoten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen