De gevolgen van belletje drukken

De volgende dag als Karei naar school gaat, ziet hij uit de verte al dat de meneer voor het raam zit. Karei staat stil. Hij durft er eigenlijk niet zo goed langs. Gisteravond in bed heeft hij er nog lang aan moeten denken. Eigenlijk vond hij het toch wel gemeen, wat ze gedaan hebben. En als die meneer hen toch eens heeft gezien en naar hem toe komt? Hij durft niet verder. Maar het moet wel, want hij zal toch naar school moeten. Dan zet Karei het op een rennen. Gelukkig hij is er voorbij en er is niets gebeurd. Uit school durft hij wat beter. Hij kijkt voorzichtig naar het raam en ziet de meneer zitten. Vlug loopt hij door. Karei vindt het wel vreemd dat de meneer nooit meer buiten is. Altijd zit hij in die stoel achter het raam. Karei vraagt eens aan zijn moeder of ze die meneer kent, die dicht bij school woont. „Mama, kent u die meneer die dicht bij school woont? " „Ik weet niet wie je bedoelt Karei." „Die in dat huis met die groene voordeur en dat grintpaadje.”

„Ja, dat is meneer Mernen. Ik kom er altijd aan de deur als ik kollekteer voor het Rode Kruis. Een aardige meneer lijkt me dat." , , 0." Karei zegt maar niets meer. Daar denkt hij wel anders over! „Maar waarom vraag je dat, Karei? " „O, eerst liep hij heel vaak buiten, maar nu zit hij altijd voor het raam." „Misschien kan hij niet meer zo goed lopen. Zwaai maar tegen hem als je er langs komt, dat vindt hij vast wel leuk." Vanaf die dag zwaait Karei elke dag naar meneer Mernen. En wat hij nooit gedacht had meneer Mernen zwaait terug!

Karei holt uit school naar huis. Nog een nachtje slapen, dan is hij jarig. Corné mag komen en nog drie vriendjes. Tegen zijn zusje Hettie heeft hij alvast gezegd dat zij en Ingrid zich niet met het feestje hoeven te bemoeien. Aan Arjan heeft hij vanmiddag verteld dat hij mee mag de klassen rond gaan. Vanmiddag gaan mama en hij hapjes klaar maken om te trakteren. Door de haast vergeet Karei naar meneer Mernen te zwaaien. Als hij thuis komt, wil Hettie net weggaan. Ze zegt: „Karei, ik ga naarlngrid. Ga je ook mee? Mama is ziek en er is een babytje geboren. Maar die ligt in het ziekenhuis." „Nou al? ", vraagt Karei verbaasd. „Dat geloof ik niet. Mama zei gisteren nog dat het nog een poosje zou duren. Ik ga het zelf wel vragen." Karei stormt het huis binnen. „Mama, mama!" „Kom maar even hier", klinkt er een vreemde stem uit de keuken. Hé, wie is dat? De deur gaat open en daar staat een zuster. „Dus toch een babytje? ”

deel 2

„Ga maar even naar boven naar je moeder, Karei. Maar doe wel een beetje rustig." „Karei", hoort hij nu ook mama roepen. In een wip is hij bij haar. Wat is alles nu vreemd. Mama ligt in bed. Karei kijkt in de wieg, maar die is leeg! „Ja Karei, er is een broertje geboren, maar het ligt in het ziekenhuis. Het was nog zo klein. Het moest in de couveuse." Wat dat is, weet Karei niet. Maar hij vindt het niet leuk. Mama vindt het ook niet leuk. Karei ziet dat ze gehuild heeft. Dan begint Karei ook te huilen: „Ik vind het gemeen", snikt hij. „U had gezegd dat het nog een poosje zou duren voor de baby kwam en dat u dan een beetje ziek was, was niet erg, want dan was het babytje er fijn. Maar u vindt het wel erg, want u heeft gehuild! Ik zie het zelf. En het babytje is er ook niet. En nu kunnen we vanmiddag ook geen hapjes maken. En.... " „Stil nou, Karei.”

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen