Leg zelf vast hoe uw begrafenis moet gaan

Een heel concrete zaak heb ik hier op het oog. Het betreft weduwen en weduwnaren met kinderen die met de kerk hebben gebroken. Hebt u regelingen getroffen voor het geval u komt te overlijden? Want het is helemaal niet zeker dat uw buitenkerkelijke kinderen zullen handelen in overeenstemming met uw levensovertuiging. Enkele jaren geleden merkte iemand uit mijn gemeente op: Dominee, ik heb een brief klaarliggen (de kinderen weten waar die te vinden is) waarin ik een en ander heb vastgelegd. Want, zo zei hij, mijn kinderen zouden mij wel kunnen laten cremeren! Deze man heeft wijs gehandeld. Moeilijkheden zijn daardoor voorkómen. Want onenigheid bij het regelen van een begrafenis is verschrikkelijk. En hoe vaak komt dit niet voor. Laat ik een paar voorbeelden noemen die ik in de praktijk heb meegemaakt.

Geen dominee
Het gebeurde enkele jaren geleden in een gemeente waarvan ik consulent was. Een hoogbejaarde mevrouw der gemeente was gestorven. In haar leven een trouw meelevend lidmate. Korte tijd daarop waren alle kinderen in het sterfhuis bijeen. Al spoedig waren er grote moeilijkheden. Er moest uiteraard veel geregeld worden. Sommigen zeiden (beter gezegd riepen): Geen kerkeraad en geen predikant. Hoewel zij het daar allemaal van harte mee eens waren, vonden enkelen het wat cru om zo drastisch tegen de levensbeschouwing van hun overleden moeder in te gaan. Uit piëteit wilden zij handelen in haar geest. Het conflict liep hoog op. Wei-niet. Niet-wel. Zo werd er enige tijd gevochten over het hoofd van de dode heen. Vreselijk! Ten slotte stelde iemand voor de zaak in stemming te brengen. Uitslag: drie tegen en twee voor. Aldus besloten. En zo gebeurde er niets. Geen dienaar des Woords die in de rouwdienst vanuit het Woord des Heeren, dat licht geeft over leven en dood, kon spreken. De kinderen en kleinkinderen konden niet worden gewaarschuwd en worden aangespoord zich te bekeren. Nu, zo wensen de kinderen het. In hun opvoeding zijn ze al genoeg "bepreekt". Tot vervelens toe. Zij hebben daar een grote afkeer van!

Gemeente
Nee, de overledene weet daar niets meer van. Al is het uiteraard heel erg dat haar nagedachtenis niet geëerd is. Maar wat denkt u van de overige familie? Dat hun geliefde zuster en tante, ik zou haast zeggen: als een heidin ten grave gedragen is. AI je zo iemand die je lief is moet gaan begraven. Maarzij staan er machteloos tegenover. En wat te denken van de kerkelijke gemeente waartoe zij behoorde. Hoe wordt het verdriet daardoor vermeerderd! We nemen niets kwalijk en we duiden niets euvel. Maar toch: het had kunnen worden voorkómen ! Maar omdat men er niet bij stilstaat, gebeurt er ook niets. Totdat het te laat is. Met deze droevige gevolgen! Misschien zijn er onder onze lezers bij wie dit tot nadenken stemt en die metterdaad de zaken gaan regelen. Het is niet het belangrijkste, maar toch zeker ook niet onbelangrijk. Als we zien wat er allemaal gebeuren kan! Maar het grote punt is vanzelfsprekend of de zaak tussen de Heere en ons opgelost is! Als er genade in ons leven verheerlijkt is, zullen we ook gemakkelijker over deze tere dingen denken en handelen. Want het einde is dan niet een graf en een rouwbrief, maar een ingaan in de vreugde des Heeren! De Rechter is de Redder! En daarom: niets te vrezen!

In wiens geest?
Een vrijzinnige dominee. Dat kan ook gebeuren. En dat is ook erg. Enkele jaren geleden belde een van de vier kinderen mij op: Vader is overleden en nu hebben wij een vraag aan u. Er is onder ons als kinderen een meningsverschil, en wel dit. Moet de rouwdienst geleid worden in de geest van de overtuiging van vader of naar die van ons als kinderen? Enkele maanden had ik dit gemeentelid op zijn ziekbed, dat zijn sterfbed is geworden, begeleid. Maar een enkele keer kwam ook de dominee van het bejaardentehuis. En dat vonden ze allemaal zo'n "aardige man". Daar hadden ze erg veel mee op. En de kinderen zouden niets liever willen dan dat hij de begrafenis zou leiden. Maarzij wilden toch niet tegen de geest van hun vader ingaan. Vandaar deze vraag! U begrijpt: het is niet zo erg als het vorige verhaal. Maar toch: het was al weer gevaariijk. Het was op het randje of het was fout gegaan. Als predikant heb je de gelegenheid om de kinderen op te roepen tot de leer van de vrije genade, waarin zij opgevoed zijn, terug te keren. De Heere heeft maar een paar woorden nodig! Maar dan moet er inderdaad een wonder gebeuren. Door de Heere gewerkt! Het woord "verdraagzaamheid" staat hoog genoteerd bij hen, maar als het de leer van de vrije genade betreft is het dikwijls ver zoek! Zij verlangen woorden van troost, terwijl de ziel alleen maar door de Heere Zelf kan worden vertroost. Al wil de Heere daarbij gebruik maken van mensen. Zeer zeker!

Alles mee
Er is veel gecamoufleerd remonstrantisme. Levensgevaarlijk! Het heeft de geestvan de tijd mee. Het heeft de geestvan de mens mee. Het heeft alles mee! Wat een verdriet voor de ouders wanneer hun kinderen onder zulk een verderfelijke leer zitten. De leer van de vrije genade heeft alles tegen. Tenminste: vanuit de mens bezien! Maar toch hebben mensen die daaraan vasthouden alles mee. Namelijk de Heere! De mens is blind, maar er is ogenzalf. Laat de ouders dit tot troost zijn en tevens een aansporing om in de gebeden niet te verslappen. Wat een eeuwig wonder als voor u persoonlijk waar mag zijn: ik heb de langste tijd gezondigd! Dan valt het u niet moeilijk een en ander te regelen. Dan ziet u overal overheen, vergezeld met gebeden voor uw nageslacht!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen