Het onvoorstelbare gerealiseerd: Israël, een Joodse staat

ods hand in de geschiedenis?

Op 14 mei 1948 riep David Ben-Goerion in een algemene vergadering van vertegenwoordigers van de joodse gemeenschap en de Zionistische beweging de staat Israël uit. Een historisch moment! Het betekende echter niet dat het joodse volk nu een rustige thuishaven had verkregen: de nieuwe staat werd onmiddellijk aangevallen door de omringende Arabische landen. En zo begon de zogenoemde Onafhankelijkheidsoorlog.

Ongewenst

De achterliggende reden voor die gezamelijke aanval was het feit dat de Arabische moslims de joden niet in hun omgeving wilden hebben. Zij woonden in het gebied sinds de verspreiding van de islam vanaf de zevende eeuw na Christus.

Sinds 1882 waren grote aantallen joden uit Rusland en Europa naar Palestina (zoals het gebied toen heette) gekomen. Zij vestigden zich in het gebied met het doel een nieuw land op te bouwen waar de joden in veiligheid en vrede zouden kunnen leven. Je kunt je voorstellen dat de Arabieren dat bedreigend vonden. Zij zagen de komst van Joden als een inbreuk op hun rustige samenleven in het gebied.

Het vergeten Palestina

Palestina was eeuwenlang een onbelangrijk en verwaarloosd gebied geweest.

Sinds de nederlaag van koning Zedekia tegen koning Nebukadnezar van Babel (zesde eeuw voor Christus) is het gebied altijd overheerst geweest door grootmachten. Eerst was het een onderdeel van het Babylonische rijk. Daarna achtereenvolgens van het Perzische, Hellenistische, Romeinse, Byzantijnse, Perzische, Arabische, Mamelukse en Ottomaanse (= Turkse) rijk.

Slechts twee keer in deze eeuwenlange geschiedenis vormde het gebied een zelfstandig koninkrijk, namelijk ten tijde van de (Joodse) Hasmoneeën (tweede/eerste eeuw voor Christus) en van de kruisvaarders (twaalfde/dertiende eeuw na Christus)

Verstrooiing

Voor de meeste grootmachten betekende Palestina weinig. Het vormde slechts een kleine provincie in hun grote rijk.

Een groot deel van de Joodse bevolking trok langzaamaan weg uit het gebied. Sommige grootmachten verboden of bemoeilijkten het beoefenen van de Joodse godsdienst of legden de Joodse bevolking zware

belastingen op. Soms ook werden de Joden bedreigd en vervolgd. Zij vonden nieuw onderdak in allerlei andere landen. Zo brak een lange periode van 'verstrooiing' (diaspora) aan. De oprichting van de staat in 1948 maakte een einde aan deze periode. Opnieuw vormde Israël een zelfstandige staat. Daar kunnen de Joden uit de hele wereld hun nieuwe thuis vinden. Zo een radicale wending van de geschiedenis had niemand verwacht. Maar had God Zelf het niet beloofd?

De belofte

In Ezechiël 36:24 belooft God aan de profeet Ezechiël dat Hij het volk Israël uit de heidenen zal halen en "Ik zal u in uw land brengen."

Dit had Hij al eerder beloofd aan de aartsvaders en aan het volk Israël. Zo zegt de Heere in Genesis 15:18 tegen Abraham: Aan uw zaad heb Ik dit land gegeven." En in Genesis 28:13 herhaalt God deze belofte aan jakob: Dit land waarop gij ligt te slapen zal Ik aan u geven en aan uw zaad."

Aan Israël zegt God in Exodus 6:7: En Ik zal ulieden brengen in dat land waarover Ik Mijn hand opgeheven heb, dat Ik het aan Abraham, Izak en jakob geven zou; en Ik zal het ulieden geven tot een erfdeel, Ik, de Heere."

Verscheidene malen herhaalt de Heere deze belofte aan Israël, zoals bijvoorbeeld in Deuteronomium 1:8: Ziet, Ik heb dat land gegeven voor uw aangezicht; gaat daarin en bezit erfelijk het land dat de Heere aan uw vaderen Abraham, Izak en jakob gezworen heeft dat Hij het hun en hun zaad na hen geven zou. " De Heere belooft aan hen dat het land een erfenis is voor hun nageslacht.

Kunnen we de oprichting van de staat Israël zien als de vervulling van deze beloften? Is dit Gods hand in de geschiedenis?

Opkomst Zionisme

Hoe kwam het dat de Joden naar Palestina begonnen te emigreren? Altijd al hadden de Joden terugverlangd naar Jeruzalem, Sion, waar de tempel had gestaan. Dit kwam tot uiting in de gebeden en tijdens de viering van de feesten.

In de negentiende eeuw ontstond de Zionistische beweging. De Zionisten waren Joodse socialisten die in Palestina een rechtvaardige samenleving wilden vestigen. Zij waren vaak in het geheel niet religieus, maar werden gedreven door nationalistische gevoelens en door de dreiging van het toenemende antisemitisme.

Immigratie

De eerste Zionisten kwamen in 1882 in Palestina aan. Het (and was toen nog in handen van de Turken. Zij gaven deze joden toestemming zich in het land te vestigen.

De Zionisten begonnen direct met het ontginnen van de grond en het opzetten van kleine landbouwnederzettingen (kibboetsim). Dit moest het eerste begin zijn van het nieuwe thuis voor de Joden.

De komst van Zionisten naar Palestina ging de jaren daarna bijna onafgebroken door. Ook toen de Turken in de Eerste Wereldoorlog werden verslagen en de Engelsen toezicht kregen over Palestina. Tot 1924 kwamen de Zionisten voornamelijk uit Rusland, waar de Joden werden vevolgd. Daarna kwam een stroom van Joden op gang vanuit Polen en later Duitsland, waar Hitier aan de macht was gekomen.

Een Joods Nationaal Tehuis

Het realiseren van die rechtvaardige Joodse samenleving in Palestina bleek nog niet zo eenvoudig. Eerst probeerden de Joden het via de Turkse regering. Maar de Turken verloren de macht over het gebied toen ze werden verslagen door de Engelsen (191 7, Eerste Wereldoorlog). De Engelsen beloofden de Joden mee te zullen helpen in Palestina een Joods Nationaal Tehuis op te richten. Daar kwam echter weinig van terecht. De Arabieren in het gebied waren er fel op tegen en de Engelsen wilden ook hen te vriend houden. Langzamerhand ontstond een onhoudbare situatie: zowel joden als Arabieren vochten een soort guerillaoorlog tegen elkaar, terwijl het Engelse leger probeerde de orde te handhaven. Dit mislukte. Tenslotte gaf Engeland het op en kwam de zaak in handen van de Volkenbond (de huidige VN).

Het verdelingsplan

De Volkenbond stelde voor het gebied te delen in een Arabische en een Joodse staat. Het plan werd niet uitgevoerd, omdat de Arabieren het verwierpen. Dit leidde ertoe dat in 1948, op de dag dat de laatste Engelsen Palestina verlieten, de joden de staat Israël uitriepen in het hun toebedachte deel.

De Arabieren openden onmiddellijk een felle strijd tegen de Joden. Zij hadden de Joden altijd al als indringers in hun gebied gezien, zonder bestaansrecht in Palestina. Zij wilden de Joden 'in zee drijven.'

Veel Arabieren in het door Israël tot staat uitgeroepen gebied vluchtten en kwamen terecht in de grensgebieden. Andere bleven in hun woonplaats en werden eenvoudigweg burger van de staat Israël.

De Palestijnen

De Arabieren in de vluchtelingenkampen waren er niet best aan toe. Zij verloren huis en haard, en ontvingen geen daadwerkelijke hulp van de omringende Arabische landen.

Eigenlijk hoorden ze nergens bij, [want ze waren afstammelingen van mensen uit verschillende landen die in de loop van de eeuwen in Palestina waren komen wonen. Maar in de I vluchtelingenkampen ontstond door dezelfde verlangens een saamhorigheidsgevoel. Men begon zich 'Palestijnen' te noemen die streefden naar een eigen staat, Palestina. (Zo ontstond de zogenoemde Palej stijnse kwestie die tot op heden nog niet is opgelost.

De oorlogen

In het Palestijnse kamp ontstonden I in de loop van de jaren vijftig verschillende organisaties die probeer-I den door middel van geweld de joden uit hun staat te verdrijven. Een voorbeeld daarvan is de Harnas. Ook de Arabische buurlanden zaten j niet stil. In 1956 vocht Israël met Egypte over het Suezkanaal; in 1967 vielen Egypte, Jordanië, Syrië en Libanon Israël aan (de Zesdaagse Oorlog) en in 1973 vielen zij opnieuw onverwachts aan toen Israël de Grote Verzoendag hield (de Yom Kippoeroorlog).

Tegen alle verwachtingen in bleek Israël telkens als overwinnaar uit de strijd te komen.

Vredesonderhandelingen

Uiteindelijk, na veel onderhandelingen werd er vrede gesloten met Egypte (1979) en met Jordanië (1994). Intussen hebben de Palestijnen en Syrië ook de staat Israël erkend en voeren zij al jaren vredesbesprekingen met Israël.

Het komen tot een vredesovereenkomst blijkt echter een ingewikkelde zaak.

De Palestijnen en Syrië willen land van Israël ontvangen voor zij vrede sluiten. En Israël wil zeker zijn van veilige grenzen en binnenlandse veiligheid.

Israël nu

In de vijftig jaar van haar bestaan is Israël uitgegroeid tot een moderne democratische westerse staat in tegenstelling tot haar buurlanden. Miljoenen nieuwe immigranten, Joden uit alle delen van de wereld, hebben een plaats gevonden binnen de Israëlische samenleving en werken mee aan de opbouw van de staat. Er zijn hele nieuwe steden ontworpen, kranten verschenen, een schoolsysteem, infrastructuur, toeristische plaatsen en er is nog zoveel te doen.

Inmiddels hoort Israël bij de top tien wat betreft technologisch onderzoek en medische wetenschap.

Eenheid in verscheidenheid

Israël is echter geen rustig land om in te leven. Niet alleen vanwege de spanningen met de buurlanden; ook in Israël zelf zijn er vele tegenstellingen die tot spanningen leiden. Bijvoorbeeld de tegenstelling tussen niet-religieuzen, liberaal-religieuzen en orthodox-religieuzen. Of de tegenstelling tussen immigranten uit Europese landen en uit Arabische landen. Dat lijkt op de situatie bij ons in Nederland. Maar in Israël is het toch anders. Want ondanks alle tegenstellingen voelt men zich verbonden in het Jood-zijn.

Toekomstverwachting

Is dit nu wat God aan Zijn volk beloofd heeft? Is het dit wat God wilde?

Het Joodse volk woont nu wel weer in het land Israël, maar het is niet zo dat zij God dient. De profeet Zacharia schrijft enkele opmerkelijke woorden in dit verband die zeker even onze aandacht mogen krijgen. In hoofdstuk twaalf spreekt de profeet over "de last van het woord des Heeren over Israël." De Heere zegt "te dien dage zal het geschieden dat Ik Jeruzalem stellen zal tot een lastige steen allen volken ... en al de volken der aarde zullen zich tegen haar verzamelen" (Zacharia 12:3).

Hij vervolgt verderop: En het zal te dien dage geschieden dat tk zal zoeken te verdelgen alle heidenen die tegen Jeruzalem aankomen. Doch over de inwoners van Jeruzalem zal Ik uitstorten de Geest der genade en der gebeden. En zij zullen Mij aanschouwen Dien zij doorstoken hebben en zij zullen over Hem rouwklagen, als met de rouwklage over een enige zoon" (Zacharia 12:9-10). Opmerkelijk zijn ook de woorden van de apostel Paulus. Hij schrijft aan de gemeente te Rome.: Want ik wil niet broeders dat u deze verborgenheid onbekend zij (opdat gij niet wijs zijt bij uzelven) dat de verharding voor een deel over Israël gekomen is totdat de volheid der heidenen zal ingegaan zijn. En alzo zal geheel Israël zalig worden, gelijk geschreven is: e Verlosser zal uit Sion komen en zal de goddeloosheden afwenden van Jakob. En dit is hun een verbond van Mij als Ik hun zonden zal wegnemen" (Romeinen 11:25-27). Rijke beloften zijn dit voor het volk Israël!

De Heere is een God Die Zijn woord houdt. Dat wat Hij belooft voert Hij ook uit. Voor ons mensen is dat soms onvoorstelbaar. De geschiedenis van de staat Israël kan voor ons een teken zijn van Gods trouw. En daarom mogen we ook biddend uitzien naar de vervulling van al Gods rijke beloften.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen