GEBED OP EEN ZIEKENZAAL

Hoe moest ik het doen vanmorgen, toen ik in het grote ziekenhuis bij een lid van de gemeente was? Ik heb maar stilletjes mijn bijbeltje gepakt en samen met de patiënt een gebed gedaan. Op zo’n grote zaal stilte te vragen is toch wel wat te veel vergen van de gastvrijheid van de zusters.

Wie kent deze vraag niet, die ooit ambtelijk ziekenbezoek in het ziekenhuis deed? Uit de opgeworpen vraag blijkt duidelijk dat er gebeden moet worden. Laten we daarvan uitgaan. Dan moeten we er direct aan toevoegen dat zich heel verschillende situaties in een ziekenhuis kunnen voordoen. Predikanten weten meestal wel welke tijden de meest geschikte zijn; en anders heeft de hoofdzuster er wel slag van dat een dominee aan het verstand te brengen. Niettemin, ook dan nog kan het slecht treffen. Wanneer we dat merken, dienen we ons bezoek daarnaar te richten. Het kan ook zijn, dat de zuster de toestand van de patiënt zo slecht vindt, dat een kort bezoek noodzakelijk is. We hebben dat in het algemeen te respecteren.

Maar goed, dan moet er aan het eind gelezen worden. Menig ambtsdrager heeft op zijn stoel zitten draaien ’ het is geen schande! ’ en eens schichtig rondgekeken, of de gelegenheid zich voordeed. En wat moest hij als de gelegenheid er niet was?

Ik ben van mening dat het over het algemeen aanbeveling verdient om met de hele zaal te lezen en te bidden. Uit ervaring in heel wat ziekenhuizen weet ik dat dit zeer gewaardeerd wordt; op zijn minst gerespecteerd. Men moet maar eens horen wat er op zo’n zaal besproken wordt als de ds vertrokken is.

Natuurlijk mag dan niet alleen aan het eigen gemeentelid gedacht worden, maar moeten de medepatiënten van de zaal en uit heel het huis, ja ook de familieleden thuis er in betrokken worden.

Een dergelijk gebed zal voor de mensen nog meer kunnen betekenen, wanneer de predikant eerst de moeite gedaan heeft om alle patiënten de hand te geven door zich aan hen voor te stellen en hun te vragen waar ze vandaan komen. Ik weet wel dat er soms geen doen aan is. Stelt u zich een zaal van 16 bedden voor. Maar zes is toch niet te veel? Waarom zouden we het aan een kollega van een andere kerk overlaten dat te doen?

En verder: men kan niet altijd naar een vaste regel handelen. In een ziekenhuis moet men kunnen improviseren, zich aanpassen bij de omstandigheden van het ogenblik. Dat is geen enkel bezwaar. Men kan een bepaalde regel wenselijk achten, en er toch als het zo uitkomt van af (moeten) wijken. Laten we vooral niet te krampachtig zijn, maar er goed op letten welke gelegenheid ons geboden wordt. Ik denk ook aan de mogelijkheid dat het gesprek zo persoonlijk geweest is, dat het voor de patiënt nodig is dit met een persoonlijk gebed, dat niet door anderen gehoord wordt, te beëindigen. Maar in het algemeen gesproken: vergeet de medepatiënten nooit, zelfs niet als u niet die aandacht aan hen kunt geven die u wenselijk acht.

Waar ik over de predikant schreef kan men ook gerust ouderling lezen. Hij zal de predikant moeten vervangen in ziekenhuizen als deze er niet is.

Tenslotte wil ik graag doorgeven wat ik met enige schaamte uit de mond van een hoofdzuster opving: men vindt het in een ziekenhuis onbehoorlijk als er een dominee op de afdeling is die zich niet eerst gemeld heeft op het kantoortje van de hoofdzuster. U moet haar ten opzichte van een predikant als gastvrouw zien, dan mag u haar niet voorbijlopen!

Ik waardeer het nog altijd dat een van de ouderlingen in Eindhoven de dag na mijn bevestiging met me mee ging naar het diaconessenhuis om me als predikant van de gemeente aan de directrice voor te stellen. Dat was gevoel voor stijl!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen