Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

NEUTRAAL OF CHRISTELIJK?

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

NEUTRAAL OF CHRISTELIJK?

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

Wij, jongeren

„Niet uit de wereld."

Voor we weer aan een nieuw beroep beginnen, willen we eerst reacties op vorige brieven doorgeven. Het doet ons goed dat ook ouderen met deze rubriek meeleven. Een lezeres schrijft:

„Hoewel ik zelf niet meer tot de „jongeren" behoor, wil ik nu toch even schrijven, niet zozeer om over mijn vroegere werk (verpleging) te vertellen dan wel om in te gaan op de brief van de verzorgster van gehan dicapte kinderen. De verpleging, in alle takken en vormen, vind ikzelf voor een meisje en jonge vrouw één van de mooiste beroepen. Er zijn vele mogelijkheden en richtingen in te vinden, maar steeds ontmoeten we onze medemensen in lijden en nood. Steeds weer wordt onze hulp gevraagd, niet alleen lichamelijke hulp, maar juist en vooral geestelijke. De langdurige zieken hebben geestelijke steun zo hard nodig. Waarin die bestaat en hoe we die bieden kunnen ligt aan onze eigen instelling, opvoeding, enz. 13e beste steun die we ze echter kunnen geven is zoals briefschrijfster in haar werk trachtte te doen, om die kinderen, hoe gebrekkig ook, tot God te brengen. Dat we hierbij op verzet en vijandschap stuiten hoeft ons niet te verwonderen. Satan zal altijd trachten ie verhinderen dat één mens van genade zou horen. Hij wilde zelfs door middel van de discipelen wel verhinderen dat de kinderen tot de Heere Jezus werden gebracht. Satan vindt overal zijn werktuigen. Dit heeft briefschrijfster ervaren en nu vraagt zij zich af: s het wel goed in een neutrale inrichting te gaan werken. Dit heeft twee kanten. Het nee van de briefschrijfster begrijp ik volkomen, maar ik stel er een ja tegenover. Niet als een moeten, maar als een mogen. En dit leid ik af uit joh. 17 : 15 tot 20, waar de Heere Jezus in Zijn Hogepriesterlijk gebed hen niet uit de wereld weg wil hebben, maar hen erin wil bewaren en ze erin wil gebruiken tot uitbreiding van Zijn Koninkrijk. Hiermee wil ik niet zeggen dat we maar lichtvaardig moeten besluiten in een neutrale inrichting te gaan werken, maar dat we dit evenmin zonder meer mogen afkeuren, ja, het is wel zo dat je je soms heel wat op de hals haalt, maar in de zogen aam de „ Chris telijke" inrichtingen is de haat en vijandschap soms nog veel venijniger, dus blijft over „alleen van eigen richting." Maar waar blijft dan de zendingsopdracht als iedereen zo zou denken?

Ikzelf heb allerlei ervaring op het gebied van de verschillende inrichtingen, zowel neutrale als christelijke, maar als je wilt leven naar opvoeding en overtuiging, ben je een éénling. Hoewel ik 't een mooi en goed streven vind om zoveel mogelijk onze eigen richting trouw te blijven wat betreft de keuze van inrichting, kan ik het toch niet afkeuren als iemand in een anders gerichte instelling werkt of gaat werken, wanneer zijn weg daartoe leidt. We lezen ook dat de Heere Jezus door Samaria „moest" gaan."

Tot zover deze briefschrijfster.

„Dat Uw ogen open zijn....".

Nu ligt er al lang nog een andere brief te wachten. Die slaat dus niet op wac de verzorgster van die gehandicapte kinderen schreef. Het is nog een reactie op wat — nu al weer enkele maanden geleden — één van de verpleegsters had geschreven (zie Daniël, 21e jrg. nr. 1). Zij vertelde daar over de vijandschap die zij juist in een Christelijk ziekenhuis

had ondervonden en dat zij daardoor vaak de eenzaamheid zocht. Deze situatie ligt natuurlijk anders. Maar ook hier komen weer dezelfde vragen naar voren, en daarom past deze brief toch wel in dit verband. De — ook wat oudere — briefschrijver zegt het volgende: „Ik heb met de „alleenstaande zuster" te doen. Maar doet zij het wel goed? Komt bij haar niet het „isolement" in de verkeerde zin om dc hoek kijken? Wij treffen dit wel vaker aan, ook op huisbezoek. „Opsluiten — onze eigen kring denkt daar anders over." Maar vraagt de Heere dit van ons? Ik dacht: wel Zijn Naam belijden, maar ook open staan voor „anderen". In mijn omgeving ken ik mensen die als verpleegster en anders als verpleegde in een neutraal ziekenhuis wilden werken of opgenomen worden. Daar is minder vijandschap, zegt men! Mis! In het Diaconessenhuis in Utrecht lees ik boven de deur: Heere, dat Uw ogen open zijn nacht en dag over dit huis. Daar voel ik mij thuis, al moet ik vaak bedenkingen maken, " — zo besluit deze briefschrijver.

Jullie zien, deze brief komt tot een heel andere conclusie! De éérste brief wilde de neutrale inrichting niet voorbijlopen, deze tweede brief wil de algemeenchristelijke inrichting niet voorbijlopen! De twee brieven zijn het over één ding wel eens: we mogen ons niet opsluiten in onze eigen kring! met behoud van onze eigen overtuiging moeten we open staan voor anderen! Maar de één denkt dan meer aan evangelisatie in de „wereldde ander meer aan de band met andere kerkelijke richtingen. De één verwacht meer tegenstand in de „zogenaamd" Christelijke inrichtingen, de ander weer meer in „neutrale" inrichtingen.

Waar je nodig bent.

Wijzelf zijn het met de eerste briefschrijfster eens, dat we het nooit mogen afkeuren, als iemand in een neutrale inrichting wil gaan werken! Die verzorg-O O O ster van gehandicapte kinderen, die ons verteld heeft over haar conflict met de leiding van dat neutrale tehuis, heeft dat ook niet willen zeggen. Zij zou het een ander waarschijnlijk wel afraden, maar niet afkeuren. Wc kunnen alleen maar Grote waardering hebben voor

iedereen die juist in de „wereld" wil gaan werken om het Woord uit te dragen.

Maar wij voor ons zijn — met de andere briefschrijver — óók blij, dat er in ons land nog christelijke ziekenhuizen en andere christelijke inrichtingen zijn. Wij hebben nog eens het Daniël-nummer opgezocht waarin twee verpleegsters ons verteld hebben over het werk in een christelijk ziekenhuis. En zij noemden heel wat positieve dingen!

Denk aan de zondagsviering, de kerkdiensten, en door de week de dagopeningen. Hoe belangrijk is dat vooral ook voor de patiënten! Denk eens aan zieke kinderen, die een lange tijd moeten doorbrengen in de niet-christelijke sfeer van een neutraal ziekenhuis! Wat blijft hier over van de zondagsbeleving en de hele christelijke opvoeding? In een christelijk tehuis is Bijbellezen, bidden, spreken met de predikant, luisteren naar kerkzang of orgelmuziek, in elk geval niet vreemd, maar normaal. Ook hier kan veel tegenvallen, omdat deze dingen niet altijd even diepgaand zijn. Maar daarom is juist de aanwezigheid nodig van hen die dit beseffen.

Dit artikel werd u aangeboden door: Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 18 november 1966

Daniel | 16 Pagina's

NEUTRAAL OF CHRISTELIJK?

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 18 november 1966

Daniel | 16 Pagina's