HUISBEZOEK?!

Het huisbezoek is weer in volle gang. Het gaat in veel opzichten anders dan vroeger. Toen ‘deed’ men er soms wel drie op een avond; niet van tevoren afgesproken, maar gewoon ‘s zondags afgekondigd. En de kerkenraad sprak er schande van als men het afzegde om een schimmige reden. Het waren andere tijden… Het is in veel opzichten zwaarder geworden voor de huisbezoeker. De mensen zijn mondiger, en geloven en kerk zijn hebben alle vanzelfsprekendheid verloren en staan onder grote druk. Je mag vaak al blij zijn, als je op huisbezoek mág komen. Zelf heb je het ook druk, en de verleiding is groot om het er maar bij te laten zitten. Is het huisbezoek niet ook wat achterhaald?

Zo’n dertig jaar geleden las ik een pleidooi voor het huisbezoek, waarin een argument was dat het nog de enige plek in onze samenleving is waar belangeloze aandacht is voor mensen. Er hoeft niet voor betaald te worden, en het is ook niet zo dat er resultaten moeten worden geboekt. Nee, je luistert, vraagt, zegt iets — als het kan een goed woord op zijn tijd -, leest uit de bijbel en brengt die ene mens of dat gezin bij de HERE. Dat is alles. Nu ja, alles?! Je hebt je ingesteld op deze familie, je hebt je in hun situatie verplaatst, je hebt je ook afgevraagd of er zaken zijn waarnaar je moet vragen. Je luistert intens, want er wordt niet zelden ook iets tussen de woorden door gezegd. Onderwijl houd je het gesprek tegen het licht van de HERE en zijn Woord, en noteer je waar je straks voor zult bidden — en hoe. In dat alles weet je je in dienst van Christus. Van Hem staat geschreven, dat Hij de scharen zag, voortgejaagd en afgemat als schapen die geen herder hebben.

Dat is ook een kwaal die we herkennen. Mensen hebben geen herder. Willen ook geen herder hebben. Denken dan meteen aan beknotting van vrijheid.

Maar alleen door het leven gaan is zwaar. Dat is in de loop van de tijd niet anders geworden, en het zál ook niet anders worden. Je zult maar alleen van jezelf (denken te) zijn… Niemand die jou onder zijn hoede neemt, redt, voor je zorgt, uitzicht geeft. ‘We zijn niet van onszelf, zei Calvijn, en er klonk een geweldige opluchting in door. Als je dat bedenkt voor je op huisbezoek gaat, maak je je geen illusies. Maar als je zelf helder weet wat een houvast het is die ene troost te kennen en te hebben, besef je ook hoe nodig het is. Eén troost, voor lichaam en ziel, in le-ven en sterven. Een Here en Heiland, die mensen niet overweldigt, maar inwint.

Eén zekerheid — dat Christus je zendt. En Hij is het ook, die van dwalende schapen een oogst maakt (Matth. 9:35–38). Dat is de belofte, waarmee je op huisbezoek mag gaan. Het is goed werk, en broodnodig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen