Angst voor de hel?

HOOFDARTIKEL

oms kunnen de dingen wonderiijk samenvallen. Enkele weken geleden, tijdens een lange autorit, luisterde ik, een beetje uit verveling, naar de radio, waar een gesprek aan de gang was tussen twee theologen. Het ging over de vraag of de hel een plaats moet hebben in de verkondiging. De één vond van wel, de ander van niet. Argumenten pro en contra gingen over de tafel. De prediking van de hel zou de mensen maar bang maken, zei de één, sommigen waren voor het leven gefrustreerd, en hepen nog steeds met angstgevoelens. Jamaar, vroeg de ander, moeten we dan niet waarschuwen voor de eeuwige verlorenheid? Als je toch iemand ziet lopen in de richting van een diep ravijn, waarin hij te pletter kan vallen... Nee, was het antwoord, want dat geloof ik niet. Ook al stort iemand in een ravijn, dan zijn daar altijd nog reddende armen die hem opvangen. Ja, als dat laatste waar is, dan komt het uiteindelijk met alle mensen terecht en bhjft de hel leeg. Dan hoeven we ook niet te waarschuwen voor het eeuwig verderf.

Ongeveer tegeüjkertijd zond een bevriende collega me een „overdenking" toe uit een kerkblad, waarin het óók ging over angst. Ik citeer: „Bangmakerij is vermoedehjk een van de belangrijkste oorzaken van het feit dat mensen zich massaal van kerk en geloof afwenden. Een geloof dat steeds maar hamert op je kleinheid, je schuld en je slechtheid, en dat alles met een beroep op een God Die overal is, alles ziet en aan zijn eigen heihgheid verplicht is om op alle slakken zout te leggen, verüest op den duur in een veranderde samenleving zijn greep, en dat is maar goed ook. Alleen in heel gesloten gemeenschappen houdt dit soort rehgie nog altijd mensen in de tang."

In deze overdenking werd de hel niet genoemd, wèl onze zondigheid en slechtheid. Het een heeft uiteraard met het ander te maken. Maar in beide gevallen werd steUing genomen tegen angst en bangmakerij. Het dreigen met de hel, en het voortdurend beklemtonen van onze verdorvenheid zou de oorzaak zijn dat velen hebben afgehaakt.

Eenzijdig

Eerlijk is eerUjk, in bepaalde kringen werd, en wordt al te veel ingespeeld op angstgevoelens. Wanneer een kind iets doet, dat niet door de beugel kan, wordt er meteen gezegd: „Denk eraan, dat de Heere alles ziet". Of er wordt gedreigd: „Als je zo doorgaat, dan ga je naar de hel". Ik vrees dat zulke uitspraken symptomen zijn van eigen onmacht in de opvoeding. God wordt erbij geroepen, en de eeuwige straf, omdat men blijkbaar zelf niet voldoende gezag heeft. Dat kinderen en jongeren op deze manier voor hun leven beschadigd kunnen worden, is duidehjk.

Het erge is dat op deze wijze een eenzijdig beeld wordt gegeven van reUgie en geloof. Kinderen en jongeren moeten niet alleen weten van een God voor Wie wij niet kunnen bestaan, maar vooral van een God Die genadig en barmhartig is, en Die om Christus' wil de schuld vergeeft. Ze moeten niet de indruk krijgen: er kan niets en er mag niets, ze moeten ervan doordrongen worden dat de Heere recht heeft op ons leven, en dat het een vreugde is. Hem te dienen. Wie dat verzwijgt, doet tekort aan het Woord, dat spreekt van zonde en genade, van rampzaligheid en zaUgheid, van hel en hemel. Het Woord dat getuigt van Hem, Die de dood is ingegaan en de helse smarten in Zijn ziel geleden heeft om mensen voor eeuwig van dood en hel te verlossen.

Werkelijkheid

Intussen is het toekomend oordeel en de eeuwige straf wel een verschrikkehjke werkelijkheid. En de Bijbel spreekt er zó vaak over dat we tekort zouden schieten wanneer we dat verzwegen. Niemand heeft met meer nadruk gewaarschuwd voor het eeuwig verderf dan de Heere Jezus Zelf! Hij heeft gesproken over onuitblussehjk vuur, over de vurige oven, over de worm die niet sterft en het vuur dat niet uitgeblust wordt. Trouwens, ook in de brieven vinden we tal van verwijzingen naar het oordeel en het verderf. De Heere Jezus en de apostelen zijn ook niet zo bang geweest dat de prediking van het gericht mensen zou doen afhaken. Ik denk aan Paulus, wanneer hij daar staat op de Areopagus, tussen de geleerden van Griekenland. Je zou denken: om die mensen voor het Evangelie te winnen moet je maar wat kalm aan doen... In het begin niet te scherp zijn. Maar aan het eind van zijn toespraak zegt Paulus: Er komt een dag dat God de wereld zal oordelen!

Oproep tot geloof

De verkondiging van het oordeel en de hel kan natuurhjk nooit doel in zichzelf zijn. We prediken de hel niet, we prediken dat mensen van de hel kunnen worden verlost! Dat is ook de motivering die Paulus geeft in de Tweede Corinthebrief: Wij dan, wetende de schrik des Heeren, bewegen de mensen tot het geloof.

Het zal dan ook nooit op een koude en Uefdeloze manier moeten gebeuren. Trouwens, wanneer we in ons leven iets weten van het gericht van God over onze zonden, dan kunnen we over de hel en over het verderf alleen met huiver spreken.

De twee reacties op de prediking van het Evangehe worden op een prachtige wijze verwoord in de Dordtse Leerregels (I, 4): „Die dit Evangehe niet geloven, op hen bUjft de toorn van God. Maar die het aannemen en de ZaUgmaker Jezus met een waarachtig en levend geloof omhelzen, die worden door Hem van de toorn van God en van het verderf verlost en met het eeuwige leven begiftigd".

Bergambacht

W. van Gorsel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen