Hmong-vluchtelingen, een vergeten groep?

Ban Vinai Twee maanden geleden heb ik een bezoek gebracht aan het vluchtelingenkamp Ban Vinai, gelegen in het noorden van Thailand, enkele kilometers van de grens met het

buurland Laos.

Op het eerste gezicht een gewoon dorp, maar hier leven ruim 46.000 vluchtelingen uit Laos op een oppervlakte van ongeveer 1, 5 km2! Het kamp is volgebouwd met hutjes van riet en bamboe. Het is er een drukte van belang. Overal waar je gaat of staat word je omringd door mensen. Vluchtelingen. Mensen die gedwongen werden eigen vaderland te verlaten.

Veergeschiedenis

Voor het waarom van dit gedwongen vertrek, moeten we terug naar het jaar 1975. In dat jaar krijgt Laos een nieuwe regering. Na een jarenlange strijd wordt de macht in dat land overgenomen door het kommunisme. Voor de vele bergstammen in Laos had dit verstrekkende gevolgen. Vooral de Hmong, een bergstam uit het noordelijk en centraal bergland van Laos, kregen het zwaar te verduren. Zij hadden zich namelijk op alle mogelijke manieren verzet tegen het oprukkend kommunisme. Na de oorlog werden zij als verraders beschouwd en als zodanig vervolgd. Velen sloegen op de vlucht richting Thailand. Degenen, die Laos niet verlaten hadden, bleven zich verzetten tegen het kommunistisch regime. In 1979 wilde de regering een einde maken aan dit verzet. Met behulp van het Vietnamese leger (Vietnam

is eveneens sinds 1975 een kommunistisch land) werd een grootscheepse aanval uitgevoerd op de Hmong. Met de meest moderne wapens werden zij bestreden. Duizenden werden gedood. Opnieuw sloegen tienduizenden Hmong op de vlucht naar het vrije Thailand.

Degenen, die Thailand wisten te bereiken, werden tijdelijk opgevangen in kampen. Eén van deze kampen was Ban Vinai. Het was voor Thailand onmogelijk al deze mensen op te nemen in eigen land. Vandaar dat zij tijdelijk opgevangen werden in haastig opgezette kampen. Maar „tijdelijk" duurt nu al meer dan 11 jaar! Een voor velen uitzichtloos bestaan in een kamp, dat men niet mag verlaten.

Nog steeds

Zes jaar later. Automatisch ga je vergelijkingen trekken met de situatie ten tijde van de aktie. Er is helaas niet veel veranderd.

Nog steeds wonen duizenden mensen op een klein stukje grondgebied, wat zij niet mogen verlaten.

Nog steeds zijn de hygiënische omstandigheden in het kamp bijzonder slecht. Door het hele kamp slingert zich het open riool. Hier wordt het riool gebruikt door een jongetje om er zijn behoefte in te doen, terwijl een stukje verderop andere kinderen in hetzelfde riool aan het spelen zijn. Een bron van ziekte en ongedierte.

Nog steeds zijn deze vluchtelingen afhankelijk van de buitenwereld voor hun voedsel, hun water, hun kleding, voor bijna alles.

Het enige, direkt opvallende verschil met 1981 is het aantal vluchtelingen: het is met ruim 10.000 toegenomen!

Het is voor ons niet voor te stellen wat het betekent om dag in dag uit met zoveel mensen in een dergelijk kamp te moeten leven. Kun je je voorstellen datje alles moet verlaten: je woonplaatsje thuis, je bezit, misschien zelfs een deel van je familie om dan voor misschien wel jaren opgesloten te worden in een kamp? ! Daarbij komt de door de vluchtelingen steeds vaker gestelde vraag: is er voor ons nog toekomst? Of moeten we nu, na 11 jaar, de konklusie trekken dat het voor de meesten in het kamp uitzichtloos zo niet hopeloos geworden is?

Nog steeds toch is er gelukkig ook nog een andere kant.

Nog steeds mag er, ook vanuit Nederland, hulp geboden worden.

Medische zorg

De verantwoordelijkheid voor de medische zorg in het kamp ligt in handen van de Stichting ZOA-Vluchtelingenzorg uit Apeldoorn. Naast een 90-beds ziekenhuis beschikt de organisatie over een apotheek, een laboratorium, een tandartsenpraktijk, vijf wijkcentra en een aantal klaslokalen. Toch maken niet alle bewoners van het kamp gebruik van deze medische zorg. Er

zijn nog steeds erg veel vluchtelingen, die hiermee niet bereikt worden.

Boze geesten

„Huilend verliet hij het ziekenhuis. Bij de ingang van het ziekenhuisterrein kwamen wij hem tegen. Op zijn armen droeg hij zijn zojuist gestorven kindje. Bij navraag in het ziekenhuis bleek dat het kind gestorven was aan longontsteking. De ouders waren helaas veel te laat naar het ziekenhuis gekomen."

De oorzaak van dergelijke trieste gebeurtenissen is meestal gelegen in de godsdienstige achtergronden van de mensen. De meeste Hmong zijn ervan overtuigd, dat ziekte veroorzaakt wordt door boze geesten. Men gaat daarom allereerst op bezoek bij de Sjamaan, de geestedokter, die de zieke van de boze geesten moet verlossen. Het sterftecijfer, met name onder kinderen, is daardoor erg hoog. Velen komen pas ten einde raad naar het ziekenhuis. Maar vaak is het dan al te laat. Menselijkerwijs gesproken, zou het bovengenoemde kind bij een eerder bezoek aan het ziekenhuis met antibiotica genezen hebben kunnen worden.

Klaslokalen

Het is daarom van het grootste belang dat de medische zorg zo dicht mogelijk onder de mensen gebracht wordt. Om dat te bereiken, wordt er naast de direkte medische hulp ook onderwijs gegeven. In de afgelopen jaren zijn er door de ZOAwerkers ruim 300 vluchtelingen opgeleid binnen de medische zorg. Er zijn Hmong opgeleid tot dokter, verpleegkundige, verloskundige, tandarts enz. enz. Zo wordt het belang van goede medische verzorging meer en meer onder de mensen gebracht. Uiteindelijk is het zelfs de bedoeling dat de medische zorg geheel in handen van de vluchtelingen komt.

Op deze manier wordt er dankbaar gebruik gemaakt van onder andere klaslokalen die door de in 1981 gehouden aktie gebouwd konden worden.

Bezorgd en dankbaar

Bezorgd, maar ook dankbaar verlaten we het kamp. Bezorgd om het lot van de vluchtelingen. Dankbaar voor al het werk wat daar nog gedaan mag worden. Dankbaar voor de resultaten, die we nog op dat werk mogen zien. Maar ook dankbaarheid voor alles dat de Heere ons nog geeft waardoor we de mogelijkheid krijgen die gaven te delen met onze naasten in nood.

Hoop en uitzicht

Hmong-vluchtelingen, een vergeten groep? Een vraag uit 1981, maar helaas ook een vraag voor deze tijd. Hmong-vluchtelingen, een nog steeds of..... alweer vergeten groep? Ik hoop dat dit artikel ertoe mag bijdragen dat de nood van de vluchtelingen ook jouw blijvende aandacht krijgt. Door jouw gaven, maar vooral ook door jouw gebed! Het is en blijft belangrijk dat deze mensen geholpen worden, maar bovenal ook dat zij daardoor gewezen mogen worden op Hem, Die alleen verlossing brengt. Dan is er hoop en uitzicht ook voor vluchtelingen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen