BIJ HET HEENGAAN VAN PROFESSOR DR. J. VAN GENDEREN

In onze kerken — en wellicht ook daarbuiten — zal het bericht van het overlijden van professor Jan van Genderen met ontroering zijn ontvangen. In elk geval ook in de redactieraad van Ambtelijk Contact. Als oud-voorzitter voldoe ik graag aan het verzoek van de redactie, waaraan ik samen met de overledene vele jaren verbonden was, een woord van gedachtenis te schrijven.

We kennen in onze kerken gelukkig veel verbanden waarin mensen op zodanig aangename en constructieve wijze met elkaar samenwerken dat men zou wensen dat het altijd zou mogen voortduren. Door alle jaren heen heb ik dat gevoel gehad, maar zeker ook in de lange tijd waarin professor Van Genderen in het redactiewerk participeerde. Bij zijn afscheid in 1990 heb ik zijn functioneren in de redactie met drie trefwoorden getypeerd: gedegen, gefundeerd en gelijkmatig. Met het woord ‘gedegen’ wilde uitgedrukt zijn dat alle bijdragen van professor Van Genderen in de redactievergaderingen zowel als in de kolommen van ons blad, altijd de indruk wekten zeer zorgvuldig gewogen, dat is op aanvaardbaarheid getoetst te zijn. Vanuit grote waardering voor de soliditeit en kwaliteit van zijn werk, schijnt iemand professor Van Genderen eens te hebben toegevoegd: u zegt en u schrijft pas iets als u voor u zelf de overtuiging hebt dat u het niet zult hoeven te herroepen. Zo hebben we hem ook in de redactieraad van Ambtelijk Contact ervaren. Met het voorgaande heeft natuurlijk dat tweede trefwoord ‘gefundeerd’ te maken. Wat professor Van Genderen inbracht, was onderbouwd met deugdelijke argumenten. Dat betekende dat hij gedachten en voorstellen van anderen met dezelfde criteria toetste die hij voor zichzelf hanteerde. Daarbij kon het dan toegaan op dezelfde manier als waarop het in het verleden op de vergadering van de generale synode kon gebeuren, namelijk dat iedereen met overtuiging een mening of voorstel op tafel had gelegd, genoeg om tot besluitvorming te komen, maar dat professor Van Genderen op bescheiden maar besliste toon liet weten dat de broeders aan één heel wezenlijk ding hadden voorbijgezien en dat het nuttig kon zijn de zaak nog eens nader te overwegen. Bij het bepleiten van correcties of het doen van aanbevelingen waren emotionele uitschieters hem vreemd. Daarom ook het trefwoord ‘gelijkmatig’. En waren er misschien wel eens momenten waarop een zekere onverzettelijkheid werd gevoeld, dan diende men dat toe te schrijven aan de ernst waarin en de serieuze instelling van waaruit professor Van Genderen met de dingen van geloof en leven omging.

Zo herinneren we ons hem en zo willen wij zijn gedachtenis blijvend eren, dankbaar voor wat hij voor de toerusting van de ambtsdragers van onze kerken heeft mogen doen. Zijn vrouw en allen die in liefde om hem heen waren, wensen we bij dit verlies Gods Vaderlijke en liefdevolle bijstand toe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen