VOORBEDE

Jaren geleden — ik was nog student met preekconsent — ging ik op een zondag in beide diensten voor in een kleine gemeente, ‘s Morgens had ik voorbede voor zieken en ouderen ge-daan, maar net vóór het begin van de middagdienst kwam een gemeentelid i binnen met het bericht, dat iemand uit de gemeente stervende was. ‘Jullie weten toch dat hij ziek is?!’ Uit de reacties van de kerkenraadsleden kon ik niet opmaken, dat die kennis heel erg levend voor hen was, want ze knikten enigszins aarzelend. Het betrof een man van begin veertig, de vader van een betrekkelijk jong gezin. Van mij werd gevraagd de gemeente enige toelichting te geven, alvorens voorbede te doen, en eerlijk erbij te vermelden dat hij mogelijk al niet meer in leven zou zijn. Aldus geschiedde. Ik noemde de naam van de broeder, ‘u allen welbekend’, en schetste sober de ernst van de situatie. Het was stil in de kerk, maar er ging niet echt een golf van schrik door de gemeente.

Na de dienst werd er terug in de kerke-raadskamer wel gesproken, maar niet over de voorbede voor deze broeder. Het was maar kort, want de deur ging open en een mij onbekende man zei: ‘Ik begrijp, dat ik stervende ben?!’

Dat een gemeentelid iets hoort dat feitelijk niet juist is.kan gebeuren, al was het wel goed geweest als hij in iets minder stellige bewoordingen had gesproken. Het probleem was de opstelling van de kerkenraad. Het zou verstandig zijn geweest, als ze het alarmerende bericht van het gemeentelid niet zonder meer hadden overgenomen en mij zó voorbede hadden laten doen. Geheel en al onbegrijpelijk is voor mij nog altijd, dat geen van hen op de gedachte is gekomen de student even een briefje toe te stoppen met daarop de mededeling, dat de voorbede voor de betreffende broeder kon vervallen. Nee, eerbiedig vouwde men de handen en liet de student de stervende broeder en zijn gezin in gebed aan de HERE opdragen.

Nu ik‘s zondags ‘gastpredikant’ ben merk ik, dat gemeenten heel verschillend met de informatie voor de voorbeden omgaan. Het kan nog altijd gebeuren, dat je vlak voor de dienst een briefje met namen krijgt, en dat is het dan. Dan kan het gebeuren, dat men je voorbede laat doen voor een vrouw uit de gemeente, van wie de vader was overleden — zonder erbij te vertellen dat het haar stiefvader was, die haar seksueel had misbruikt.

Veel beter is daarom, als men uiterlijk ‘s zaterdags al een stukje tekst doormailt met de voorbeden én daarnaast enige achtergrondinformatie. En helemaal goed is het, als iemand uit de kerkenraad ook nog even belt, om de gegevens die al via de e-mail zijn verstuurd nog even door te praten en indien nodig vragen te beantwoorden. Dan krijgen de namen van de betref-fende gemeenteleden én hun eventuele familie een gezicht, en worden voorbede en dankzegging minder algemeen.

Voorbede is heel belangrijk, en gebed is een heilige zaak, zeker in de samenkomsten van de gemeente. De wijze, waarop een kerkenraad omgaat met de zondagse voor-beden én dankzegging is een graadmeter voor de zorg, waarmee die kerkenraad met de gemeenteleden omgaat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen