'Ik ben dankbaar dat mijn ouders mij corrigeren'

Lisa: "Thuis heb ik best vaak ruzie. Ik heb sinds drie maanden verkering met Dennis. Mijn ouders zeggen: 'Hij is niet van de kerk en dat is niet goed. De Heere zegt in Zijn Woord dat je geen juk aan moeten trekken met de ongelovige'. En: 'het allerbelangrijkste wat je in je huwelijk moet delen is het geloof in de Heere. Nou zeg, altijd dat gezeur. Het gaat toch om de liefde? Ik hou heel veel van hem, dus waarom praten pa en ma zo vroom? "

De moeder van Lisa: "Wanneer onze gesprekken in de richting van Dennis gaan zet Lisa haar stekels op. Wij maken ons zorgen over haar. Ze heeft zo duidelijk haar roze bril op. We willen haar graag behoeden voor een leven zonder de Heere. De keerzijde is dat we Lisa zo goed begrijpen. Wij zijn ook jong geweest. Ik weet nog goed dat ik mij niet liet gezeggen door mijn ouders. Nu achteraf zie ik hoeveel verdriet ik hen daarmee gedaan heb. Het is niet eenvoudig om de Heere op de eerste plaats te zetten en je verliefdheid op de tweede plaats".

Het blijft een spanningsveld in hoeverre ouders je aanspreken en corrigeren. Naarmate je ouder wordt neemt verantwoordelijkheid toe. De ruimte die je krijgt is afhankelijk van het gedrag dat je laat zien. Misschien voel je je erg kwetsbaar en verlegen, maar wil je dat aan niemand laten merken. Het kan dus zijn dat je daardoor brutaal bent. Jouw ouders zullen je corrigeren op je brutale mond, waardoor je niet krijgt wat je eigenlijk nodig hebt: begrip en steun. Het is dus goed om na te denken hoe je je opstelt.

Een moeder: "Dat mijn kinderen zich tegen regels afzetten is normaal. Daar groeien ze van, maar zij niet alleen. Ik heb veel geleerd van lastige vragen die mijn kinderen mij stelden".

Loslaten

Naarmate je zelfstandiger wordt moeten je ouders je loslaten. Dat is voor ouders vaak een moeilijk proces. Een vader: "Ik moest leren om mijn kinderen één voor één los te laten. Dat was voor mij niet eenvoudig. Je ziet je kinderen hun eigen weg gaan. Het feit dat ik niet meer direct voor hen kan zorgen vind ik lastig. Ik ben niet meer nodig, ze willen het zelf doen. En de manier waarop ze dingen aanpakken verschilt vaak met die van mij. Ik wil mijn kinderen respecteren in hun keuzes en tegelijk niet mijn ideeën opleggen. Loslaten kun je je kinderen nooit, maar het gaat om de manier waarop je ze loslaat: Zonder de Heere zou ik mijn kinderen niet naar de andere kant van het dorp laten gaan. Maar met de Heere kan ik ze naar China af laten reizen". Jeanine: "Ik had laatst met mijn moeder een gesprek over onze opvoeding. Mijn moeder vertelde mij: Ik weet nog als de dag van gisteren dat je als 4-jarig meisje om me heen liep. Ik was aan het strijken en jij wilde het strijkijzer pakken. Ik had al een paar keer gezegd: nee, niet doen, dat is auw! In een onbewaakt ogenblik brandde je je toch

aan het strijkijzer. Het deed me pijn: ik had je willen behoeden voor de brandwond, maar achteraf gezien maakte die brandwond dat je nooit meer aan het strijkijzer kwam". Mijn moeder vertelde daarop dat ervaring de beste leerschool is. Ze zei: 'ook al zeg ik honderd keer dat je iets niet moet doen, jullie moeten het zelf ervaren. Dan zie ik jullie soms fouten maken die ik ook maakte. Fouten die me veel pijn hebben opgeleverd. Op zulke momenten moet ik jullie loslaten. Maar vanuit mijn hart gaat een zucht omhoog: 'Heere, wilt U hen vasthouden'. Aan de andere kant vinden ook kinderen het moeilijk om hun ouders los te laten. Je wordt zelfstandiger en kan niet in alles afhankelijk zijn van je ouders. Je wilt hen laten zien dat jij hen niet meer nodig hebt. Toch zijn er momenten dat je hun raad en visie graag wil weten.

Keuzes maken

In het leven moeten veel keuzes gemaakt worden die niet eenvoudig zijn. Met name als het gaat om bijvoorbeeld opleiding of belijdenis doen. Hoe maak jij keuzes? Neem je beslissingen overwegend zelf of juist meer in overleg? Betrek je je ouders daarin?

Jeanine: "lk vond het moeilijk om een opleiding te kiezen. Mijn ouders stelden mij twee vragen: wat vind je leuk en wat is je aanleg. Mijn moeder zei op een gegeven moment: Ik vind het belangrijk dat jij voor jezelf kan zorgen. Je weet niet of je trouwt. Zorg daarom dat je een baan vindt waarin je met plezier werkt. Nu ben je nog jong, dus probeer nu te studeren'. Het gaf me een fijn gevoel dat mijn ouders keken naar mijn kwaliteiten en naar wat ik zelf leuk vond. Juist omdat mijn ouders een stuk ouder zijn en meer levenservaring hebben, hecht ik veel waarde aan wat ze zeggen. Ze gebruiken hun kennis en ervaring en hebben mijn welzijn op het oog. Dat geeft mij zelfvertrouwen".

Herbert: "Ik was 18 jaar en ging studeren. Ik twijfelde aan alles: mijn reformatorische opvoeding en het Godsbestaan. Ik kon hier niet met mijn ouders over praten. Ze leefden netjes hoor, maar ik miste wat. In die tijd was ik veel bij de ouders van mijn vriend. Toen kwam ik er achter wat ik bij mijn ouders miste: zijn ouders waren betrokken op hun kinderen en op mij. Ze stelden hun vertrouwen op de Heere. Dat was in veel dingen te merken. Het deed pijn dat ik op geestelijk gebied weinig contact had met mijn ouders".

Een moeder: "Het is een zegen als je kinderen met wezenlijke vragen bij je komen. Bij de doop hebben we mogen beloven dat we onze kinderen, als ze tot hun verstand zijn gekomen, in de voorzeide leer naar ons vermogen zullen onderwijzen. Daarom hebben wij hen naar christelijke scholen gestuurd en hebben we hen bijbelse normen en waarden proberen eigen te maken. Onze zoon had veel vragen over onze kerkkeuze. Daarbij kwam ook de vraag: hoe kan ik nu geloven? Wat wordt bedoeld met zondaar voor God worden? Zulke vragen confronteren mij met mezelf: hoe kan ik hem iets uitleggen over de omgang met de Heere? Ik moet daar zelf ook elke dag bij bepaald worden. Dan is het mijn bede of de Heere mij wijsheid geven wil in de beantwoording van al zijn vragen".

Een vader: "Voor mij is de belangrijkste vraag: hoe komen ze met God in het reine? In alles wat ze doen en laten gaat het er om of ze de Heere mogen volgen. Wat is het dan belangrijk om hen voortdurend in gebed bij de Heere te brengen. Dan heb ik altijd te weinig gesproken over genade die in Hem te verkrijgen is".

Machiel: "Ik heb altijd een open relatie met mijn ouders gehad. Er was tijd en ruimte om met mijn vragen te komen. Dat heb ik erg gewaardeerd, helemaal nu ik op mezelf woon. In de periode dat mijn verkering uitging waren mijn ouders er voor mij. Nooit zal ik vergeten dat mijn vader zijn hand op mijn schouder legde en zei: 'Machiel, ik heb verdriet omdat jij verdriet hebt. Net zoals ik blij ben wanneer jij gelukkig bent. We weten niet waarom de Heere deze weg met je gaat. Bij alle kruizen die de Heere ons oplegt is het nodig dat we met lijdzaamheid de weg moeten lopen die Hij met ons wil gaan. Hoe moeilijk dat soms ook is. Nu voel je je heel verdrietig om het verlies van Francisca. Heb je de Heere jouw verdriet al voorgelegd? Vaak achteraf mogen we zien waar deze periode voor nodig was en waar je misschien voor werd bewaard'.

Dank

Het is waardevol te ervaren dat je altijd op je ouders terug kunt vallen. Wat een zegen als je een goede band met je ouders mag hebben. Dat ze geloven in je kunnen en je vertrouwen in je doen en laten. Wat een verantwoording om dat vertrouwen niet te beschamen.

Machiel: "Ik ben dankbaar dat mijn ouders mij corrigeren. Ik vind dat echt niet altijd leuk, integendeel, maar diep in mijn hart voel ik dat ze me corrigeren omdat ze mijn welzijn op het oog hebben. Dat gun ik echt iedereen".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen