Buiteuland.

Engeland. Vereeniging der Congregationalistische en Baptistische kerken.

De leiders in de Congregationalistische en de Baptistische kerken arbeiden om eene vereeniging tusschen beide kerken tot stand te brengen. Of het gelukken zal?

Toen Spurgeon besloot om zijne kerk voor te gaan in het breken met de Baptistische unie, werd hij daartoe gedreven door het feit, dat in die unie de meeste kerken niet meer de fundamenteele stukken van het Christendom beleden. Doch de „down grade"-beweging, die de Baptistische kerken van haar fundament had afgedreven, was nog veel sterker openbaar geworden in de Congregationalistische kerken.

Zou nu het gemeenschappelijk afzakken van het fundament waarop beide kerken gebouwd zijn, hare vereeniging tot gevolg hebben? Wij vreezen het.

De Congregrationalisten zijn de afstammelingen der stoere Independenten, die in Engeland in 1581 ontstonden doordat zij het Anglicaansche kerkbegrip verwierpen en leerden dat elke gemeente onafhankelijk en zelfstandig moest wezen, en evenmin aan een zichtbaar hoofd, als aan eene synode onderworpen mocht zijn. Het denkbeeld, dat de kerken meerdere vergaderingen behooren te hebben, welke meerdere vergaderingen moeten dienen om de eenheid van het lichaam van Christus uit te drukken met eerbiediging van de autonomie of zelfregeering der plaatselijke kerken, wilde er bij de Independenten niet in. Daardoor onderscheidden zij zich van de Presbyterianen of Puriteinen. De machtige persoonlijkheid van Olivier Cromwell behoorde tot de Independenten; maar ook de eenige schaduw die er ligt op de regeering van dezen grooten man en belijder van den Christus, en wel de dood van Karel, Koning van Engeland, staat met het individualistisch standpunt van de Independenten in het nauwste verband.

Maar juist in dat zelfstandige, individuaUstische ligt de eigenaardigheid der Congregationalistische kerken, en wanneer dit zou verdwijnen doordat men een geünieerde Congregationalistische kerk ging stichten waarin ook de Baptisten werden opgenomen, dan was het natuurlijk met die onafhankelijkheid gedaan.

Nu zijn genoemde kerken reeds den weg van centralisatie op. Zij hebben toch een „Central Board", een centraal bestuurscollege, en dat men verlangt, dat dit bestuur handelend zal optreden, blijkt wel uit het feit dat het comité van de Congregationalistische Unie aan het centraal Bestuur heeft ingeblazen om zich in te laten met het weggaan en het komen van predikanten, terwijl het ook aangespoord is om de mogelijkheid van een „Sustentation Fund" te bespreken. Het is bekend, dat in de meeste

Methodistische kerken een predikant in den regel slechts een drietal jaren in een zelfde gemeente blijft; dan wordt hij verplaatst naar eene andere gemeente. Dit gebeurt om d prediking steeds nieuw te laten blijven. Dit kan op Methodistisch standpunt ook moeilijk anders, omdat het niet ieder gegeven is gedurende vele jaren de blijde boodschap te brengen, dat Jezus gekomen is om zondaars zalig te maken, en daarin zooveel afwisselings te brengen, dat men daarbij altijd een frisch woord weet te voegen. Anders wordt het, wanneer de predikant als bedienaar des Woords optreedt en het licht van Gods Woord laat schijnen op elk terrein van het leven. Ook is het niet te verwonderen, dat men er in de Congregationalistische kerken naar streeft om een „Sustentation Fund" te verkrijgen, dat is een algemeen fonds waaruit al de predikanten bezoldigd worden. Zulk een gemeenschappelijk fonds heeft dit voor, dat ook de predikanten dei kleinere kerken een voldoend tractement kunnen krijgen; immers de leden van groote kerken dragen dan meer voor de predikantstractementen bij, dan voor hunne bezoldiging noodig is. Maar het gevaar, dat daardoor de autonomie der kerken verloren gaat, is volstrekt niet denkbeeldig. De kleinere kerken worden op die manier toch afhankelijk van de grootere.

Doch met zulk een verandering in de congregationalistische unie, waardoor de bevoegdheid van het centraal bestuur uitgebreid wordt, is men in de toongevende kringen der congregationalisten niet tevreden. Er moet nog meer gecentraliseerd worden, en daartoe behoort ook de grens van het Congregationalisme uitgezet of liever verflauwd te worden. Dat in de Baptistische kerken alleen volwassenen gedoopt worden, terwijl bij de Congregationalisten de kinderen gedoopt worden, schijnt geen beletsel om te vereenigen. Dr. Parker, de man die het meest ijvert voor eene geünieerde Congregationalislische kerk, deelde onlangs aan een dagbladcorrespondent, die hem kwam interviewen, mede, dat hij nog geen woord had vernomen hetwelk van tegeningenomenheid voor zijn plan getuigde. Eene Unie van Congregationalisten en Baptisten achtte hij zeer wel mogelijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen