VERMANEN OP HUISBEZOEKZOEK (2)

In het vorige artikel waagde ik mij a ??? mij aan de uitspraak dat van vermanen op huisbezoek in de praktijk niet (meer) zoveel terec???terechtkomt, althans niet op de wijze en in de mate waarin de bijbel er over spreekt en zoa???n zoals het bevestigingsformulier voor ambtsdragers aangeeft. Gewezen werd op de moeite???noeite die veel ambtsdragers hebben met de vraag welke “geestelijke disciplines” de gemeen???meente van vandaag als “regel der Schriften” met kracht van argument nog kunnen worde worden “opgelegd”. Binnen de gemeente van Christus bestaat daarover vandaag lang gee???g geen eenduidigheid meer en het is bepaald geen zeldzaamheid dat binnen kerkenraden ???aden met betrekking tot heel wezenlijke zaken van geloof en leven ongelijk en soms heel tege???l tegengesteld wordt gedacht. Rond vragen die op het terrein van de ethiek liggen bijvoorbe???orbeeld.

Overtuigende argumenter!

De gemeente van Christus wordt i???ordt in onze tijd in toenemende mate geplaatst voor vragen op het terrein van de ethiek. ???hiek. Traditionele opvattingen rond geïnstitutionaliseerde zaken worden doorbroken en bijgen bijgesteld op een zich naar meer zelfstandigheid en vrijheid voor het individu ontwikkelend???elende samenleving. Dingen die er in de geschiedenis van de mensheid aitijd al zijn geweest, aeest, als daar zijn abortus, euthanasie, homofilie en ongehuwd samenleven van man en vro???n vrouw, hebben in onze cultuur door allerlei ontwikkelingen nieuwe actualiteit gekregen. ???gen. Tegelijkertijd kondigen zich in een overrompelend tempo nieuwe ethische vraagstukkgstukken aan, waarvan zo’n vijftig jaar geleden nog niet werd gedroomd. Het zijn vraagstu???agstukken die nog niet direct aan de deur van de kerk staan, maar vaststaat dat te eniger???niger tijd ook die om een antwoord respectievelijk om stelingname vanuit het christelijke gel???e geloof zullen vragen.

Draagmoederschap, veredeling varng van het menselijk ras door manipulaties met genetisch materiaal, herstel van genetische “sehe “fouten” door DNA-gesIeutel en het krijgen van kinderen onder vooraf wetenschappe???appelijk gecontroleerde omstandigheden, ziedaar dingen die er nu al zijn en die de mense???enselijke samenleving ongetwijfeld steeds storker zullen gaan beheersen. Niet alleen van ??? van hoge kerkelijke vergaderingen worden in al deze vraagstukken uitspraken verlangd. ???angd. Ook de ambtsdrager kan op huisbezoek of in welke andere situaties van ontmoeting of???ing of gesprek dan ook, om advies of naar zijn visie worden gevraagd. Soms wordt van hem???n hem gevraagd in vermanende zin met jongeren of ouderen te spreken over zaken, waarbij???aarbij een duidelijke standpuntbepaling met overtuigende onderbouwing vanuit bijbelse gege???gegevens ailesbehalve gemakkelijk is. Zulke gesprekken open niet zelden op conflicten uit???en uit, of omdat de betrokken brooders en zusters voor geen enkel argument vanuit Gods ???Gods woord en vanuit de christelijke traditio openstaan of omdat de ambtsdrager weinig overtg overtuigende argumenten aandraagt en onbeholpen met Schriftgegevens omgaat, door de ???r de bijbel dingen te laten zeggen, die er niet in staan of door uitspraken ongenoemd te late???te laten, die ter zake dienend zouden kunnen zijn.

Andersoortige problemen

De bezoekende ambtsdrager komt ??? komt op zijn tocht door de gemeente allerlei problemen tegen. Buiten het gemis en het ver, ???iet verdriet over het verlies van geliefden zijn er de moeide lijkheden met kinderen die uit de pa ???pas lopen, de verstoordheid in huwelijksverhoudingen, malcontentheid over de prediking E???iking en niet in de laatste plaats leden van de gemeente, die met elkaar in onmin leven.

In onze tijd, vol polarisatie en versch???verscheurdheid, zouden ambtsdragers zich wat meer moeten toeleggen op de vraag hoe zij va???zij vanuit de christelijke optiek aan conflictbeheersing zouaat den kunnen bijdragen. Wat gaat er???er in sommige gemeenten veel stuk door onvermogen en ontbrekende initiatieven om prine???n principiële conflicten goed te begeleiden en persoonlijke conflicten onder beheersing te bren! ???3 brengen. Kerkenraden volgen daarin dikwijls gemakshallen ve of uit onvoldoende vermogen zel???zelf zich over de conflictueuze situaties een oordeel te vormen, maar de toonaangevende fl???ende figuren in hun midden. Staat een gemeente onder de dreiging van conflicten of van scher???I scherpe persoonlijke tegenstellingen tussen broeders en zusters dan kunnen met wijsheid en???eid en onderscheidingsvermogen gevoerde gesprekken op huisbezoek heilzaam en preventief, ???entief werken. Zorgen dat alle schapen bij de kudde en de herder blijven en in vrede met elkaa ???l elkaar leven is echter geen gemakkelijke opdracht.

De kerkelijke praktijk wijst uit dat in de gemeenten veel dingen “uit het roer lopen”, zonder dat kerkenraden er voldoende geestelijke greep op kunnen krijgen en zelf orde op zaken stellen. Te veel zaken komen op een tijd- en energieverslindende manier op de tafels van de bredere kerkelijke vergaderingen terecht. Dat kan teruggaan op onvermogen van een kerkenraad of interne verdeeldheid binnen dat college om een zaak op adequate wijze “de wereld uit te helpen”. Het begint - als het goed is - op huisbezoek. Heel veel kerkelijke problemen zouden niet uitgroeien tot grote binnen- of uitslaande branden, als broeders opzieners met meer bijbelse overtuigingskracht, aangelengd met een beetje geoefend psychologisch onderscheidingsvermogen en met warme uitstraling van de liefde van Christus, in wiens Naam zij bezig mogen zijn, vermanend en richtingwijzend door de gemeente zouden gaan. Eén ding zit daarbij voor iedereen die een kerkelijk ambt bekleedt sterk tegen. Dat is de devaluatie van het gezag.

“Hij-kan-mij-nog-meer-vertellen”-mentaliteit

Een van de meest desintegrerende maatschappelijke factoren die de samenleving in de voorbije decennia hebben beïnvloed is wel de devaluatie van het gezag. Bedoeld is hier het afgenomen ontzag binnen gezagsverhoudingen in alle verbanden van de samenleving ten aanzien van degenen die leiding aan mensen en stuur aan ontwikkelingen in die samenleving geven. Men kan hier spreken van de gevolgen van een te ver doorgeslagen democratiseringsproces. Dat proces begon in de jaren zestig. Het is in ruim veertig jaar uitgegroeid tot een situatie waarin op politiek, sociaal, economisch, cultureel en ook op godsdienstig gebied, niemand van iemand meer iets aanneemt als het in het oog van de enkeling of van groepen van mensen ook maar op enigerlei manier aanvechtbaar lijkt of schadelijk toeschijnt voor eigen belangen. Daarmee gaat samen een verontrustend groot verlies aan respect voor personen en dragers van verantwoordelijkheid op plaatsen en in disciplines, waarbij men op een zeker ontzag vanuit de samenleving zou mogen rekenen. Wie oplettend observeert en wat door de media op af en toe pijnlijke manier zicht- en hoorbaar wordt gemaakt, registreert, kan niet anders dan diep, zeer diep ongerust zijn.

De “hij-kan-mij-nog-meer-vertellen”-mentaliteit is in onze samenleving diep ingevreten en wie zou denken dat die aan de kerken voorbijgaat, is naïef. Als het gezag niet meer of niet voldoende functioneert, betekent dat het einde van een samenleving en de ondergang van een cultuur. Het frustreert ook een geordend en samenhangend kerkelijk leven. Ook het kerkelijke ambt heeft bijna geen autoriteit meer. Van het opleggen van kerkelijke sancties in situaties die daartoe aanleiding geven, zijn nog maar weinigen echt onder de indruk. De ernst van een vermaning in situaties die haaks staan op “regel der Schriften”, wordt vandaag ook in de kerk al gauw gerelativeerd door de tolerantiementaliteit waarvan de brede samenleving doortrokken is. Wat staat de ambtsdrager in deze situatie te doen?

1. Tracht persoonlijk bij het licht van de bijbel na te gaan wat het betekent als christen het leven in te richten naar de “regel der Schriften”, in deze tijd wel te verstaan.

2. Overweeg zorgvuldig de argumenten waarmee en de bewoordingen waarin u uw gedachten daaromtrent in concrete situaties aan degenen, die aan uw pastorale zorg zijn toevertrouwd, zult voorhouden.

3. Voorkom dat de toonzetting waarin wordt vermaand de indruk van gelijk willen hebben oproept. Vermaning is niet zonder meer het verkeerde bij de naam noemen en het wijzen op de “straf” die er op Staat, maar veel meer het wijzen in de richting van het andere, het betere en dat wat heilzaam is voor het leven met god.

4. De aanwending van bepaalde psychologische strategieën en tactieken in moeilijke situaties van vereiste vermaning kan in moeilijke gesprekken goede diensten bewijzen, maar de ambtsdrager bediene zich allereerst van en beroepe zich vooral op het Woord van God. Dat zal aan zijn spreken en handelen de grootste kracht van argument verlenen. Goede kennis van dat woord is dan ook een uitdrukkelijke voorwaarde om bij vermaning op huisbezoek geloofwaardig over te komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen