„Stilzitten zal uw sterkte zijn”.

Want Egypte zal ijdellijk en te vergeefs helpen; daarom heb Ik hierover geroepen: tilzitten zal hunne sterkte zijn. Jesaja 30 : 7.

Tweeërlei vermaan gaat, in vlak tegenovergestelde strekking, uit de Schrift tot 's Heereri volk uit.

Van den éénen kant heet het, dat de geloovigen ten strijde zullen optrekken, en zulks wel onder de prikkelende opwekking: •> Zijt sterk en hebt goeden moed.U. M& a.rva.r\ den anderen kant staat hier de afmaning van allen strijd tegenover, en zulks wel in het zoo aangrijpende woord: tStilsüten sal uw sterkte zym.

Het eerste vermaan, om zich aan te grijpen, sterk te zijn, en vol goeden moed den strijd tegen te gaan, komt in Jozua I zelfs vier malen achter elkander voor. In VS. 6 heet het: »Zijt sterk en heb goeden moed«! Vlak daarop in vs. 7 staat het er nog fierer: ^Alleenlijk wees sterk en heb zeer goedenmoed! In vs. 9 heet 't nog krasser: »Heb Ik het u niet bevolen ? Wees sterk en heb goeden moed en verschrik niet en ontzet u nietU En in het slotvers gaat het bazuingeschal nogmaals in vollen toon uit: > Alleenlijk wees stérk en heb goeden moed!«

En zoo nu komt 't gedurig in de Schrift voor. Israël moet niet bij de pakken blijven neerzitten. Het moet zich het zwaard aangorden, het moet uittrekken, het moet aanvallen, het mag van den strijd niet aflaten, niet half maar heel moet 't zich tot zijn groote levensworsteling opmaken. En als Israël niet vertsaagt, zal Jehova met zijn volk zijn.

Maar vlak hier tegenover staat nu 't aangrijpend vermaan in Jesaja 30 : 7, en naar luid van dit woord mag Israël niet optrekken, mag het zich niet verweren noch verroeren, en ontvangt het volk van Godswege den last, om stil te zitten, zich te verroeren noch te bewegen, zijn bange weeën over zich te laten komen, en te gelooven, dat juist in dit niets doen en geduldig afwachten zijn hope voor de toekomst, en zijn sterkte voor 't heden zal liggen.

Elders heet dit stilzitten het fwaeliten op den Heere", Zoo in het bekende slot van Psalm 27:

Wacht op den Heer, Godvruchte schaar, houd moed,

Jlij is nabij, de Bron van alle goed. Zoo daalt Zijn kracht op u in zwakheid neer. Wacht dan, ja wacht, verlaat u op den Heer.

Welke van die twee oproepingen op elk gegeven oogenblik ons den regel stelt, ontwaren we in onze consciëntie.

Toen de Heere Nebucadnezar, den tyran van Babyion, tegen Jerusalem had losgelaten, en deze Stad en Tempel had verwoest, en de kern van het volk in ballingschap was uitgetogen, sprak hierin de wrekende kastijding des Heeren over Israels ontrouw en afval. En toen het achtergebleven volk toch, om zich te verhoovaardigen, naar Egypte wilde uittrekken, zich zelf een nieuwe toekomst scheppen, toen sprak hierin weigering om zich voor God te verootmoedigen, een bruut wilsbesluit, om zich zelf ten redder te zijn.

Dit nu was verergering van zonde, en daarom ging toen het vermaan uit: Poogt niet u zelf te redden. Dit moogt ge niet en kunt ge niet. Doe niets, wacht af wat de Heere over u geheugen zal. Stilzitten zal uw sterkte zijn. En zoo er nog redding voor u dagen kan, alleen van God komt uw heil.

Het was in de volksconscientie, dat 't volk toen zijn schuld en aanklacht moest gevoelen, en stil zich verootmoedigend had in te wachten, wat lot aan Israël alsnog van Godswege beschoren zou zijn.

Stond 't anders, brak de strijd uit tegen God en de eere Zijns Naams, dan zou stilzitten plichtverzuim en ontrouw zijn geweest. Gaat de strijd om ons heen van Satan tegen het Koninkrijk des Heeren uit, dan mogen we niet in onze tente sluipen, dan moet al wie gelooft een held zijn, vol moed wezen, en voor den Naam des Heeren optrekken. Wee hem, die dan den strijd verzaakt.

Maar is het niet Satan die tegen Gods koninkrijk woedt, doch, heel anders, Gods toorn die om wrake over ónze schuld en ónze ontrouw roept, dan moet onzer niet de alles durvende overmoed, maar de belijdersgestalte op de knieën voor God zijn. In stilzitten zal dan onze sterkte zijn!

Alleen zie toe, dat ge dit u op de knieën neerwerpend woord niet valschelijk aan, grijpt, om den strijd in Gods kerke van u af te schuiven, zoo dikwijls de vergiftiging van Christus' kerke u tot haarzuivering en redding verplicht.

Immers, het misbruik, van het «stilzitten» op alle gebied gemaakt, is voor 's Heeren Naam zoo krenkend.

Vaders of moeders vindt ge dan, die o allerlei ongerechtigheid onder hun kinderen v laten voortkankeren, onder het zeggen, dat d God hierin de ouders straft voor de fouten a in hun opvoeding, en dat ze er nu niet tegen durven ingaan, maar veeleer schuldbelijden, en in stilzitten sterkte zoeken; daar immers God alleen hier redding kan aanbrengen.

En zoo gaat 't ook uit het bedorven gezin in de bedorven maatschappij over. Schuld belijden, o, zeer zeker, en zich voor God verootmoedigen; maar 't kwaad niet aantasten, alle ongeloof en boosheid stil geworden laten, en er dan altoos weer op neerkomen, dat van God alleen heil kan komen, dat wij er niets aan verhelpen kunnen, en dat veeleer alleen in stilzitten en niets doen onze sterkte kan zijn. En zoo past nien het dan tenslotte ook op Christus' Kerke toe.

Ook die Kerk ligt dan in bitter bederf verzonken. De majesteit des Heeren wordt tot van den kansel aangetast. Christus gehoond tot in zijn Sacrament. En toch niets er tegen doen, dan er tegen getuigen. Geen hand ter zuivering van zijn Kerk uitsteken. Schuld belijden en en nog eens schuld belijden, stap ooit verzetten. maar verder geen c M D g n m b c

Stilzitten de leuze waarin alle zorge voor Christus' Kerke opgaat. En dit noemt men dan zijn sterkte.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen