Tucht

Steeds duikt het misverstand weer op. Wanneer het gaat over de kerkelijke tucht, dan wordt die als hard ervaren; als niet pastoraal. Met daarbij het argument, dat de Middelaar met deze zaken toch wel wat soepeler, wat pastoraler omging. Een tegenstelling wordt er dan gecreëerd tussen de houding van de Middelaar enerzijds en de oefening van de tucht overeenkomstig de Heilige Schrift anderzijds. Het klinkt zelfs als een (ernstige) beschuldiging. Zo van ‘tuchtoefening is niet herderlijk en eigenlijk niet in de geest van Christus’. De geest van Christus zou dan zijn: alles maar laten lopen en zand erover. Soms nog met een Bijbels voorbeeld erbij. Bijvoorbeeld van de vrouw in overspel gegrepen. Degenen die proberen eerlijk met de ambtelijke opdracht tot tuchtoefening om te gaan, zitten dan in de beklaagdenbank. Dat zijn harde bikkels, die niet weten van de herderlijke zorg van Christus. Een niet geringe aantijging!

Maar wat is tucht eigenlijk? Het woord heeft oorspronkelijk te maken met trekken. Het trekken van de grens tussen goed en kwaad. Door middel van onderwijs in Gods geboden wordt duidelijk gemaakt: dat is goed in Gods ogen en dat is kwaad. Allereerst vindt dus tuchtoefening plaats door middel van eerlijke onderwijzing in de Schriften. En mocht er sprake zijn van (hardnekkige) grensoverschrijding, dan moet daarna door middel van ambtelijke daden duidelijk gemaakt worden, dat dit niet kán. Dat men zich op deze wijze zélf plaatst buiten het koninkrijk der hemelen. Leest u zondag 31 van ons troostboek maar. Is het herderlijk iemand die je ziet gaan over de grens, die zich plaatst buiten het koninkrijk der hemelen, om die maar te laten lopen? ‘Dat moet hij zelf weten?’ Is dat herderlijke liefde? Is dat pastorale bewogenheid? Léven teksten als 2 Kor. 2: 6-8 werkelijk in ons kerkelijk/ambtelijk leven? Is het besef levend, dat de zielen van onze hand geëist worden, wanneer we niet gewaarschuwd hebben? Nee, niet of men ons nog sympathiek vindt. Of mijn naam in het geding is? Of ik geen gezeur aan mijn hoofd wil hebben? Opvallend trouwens dat onze Dordtse Leerregels de tuchtoefening rekenen bij de genademiddelen; en de Nederlandse Geloofsbelijdenis artikel 29 bij de kenmerken van de ware kerk. Dat er in dit opzicht veel mis is gegaan in het verleden, dat mag bekend zijn. Maar dat laat onverlet, dat de oefening van tucht een Bijbelse opdracht is naar de Geest van Christus. We moeten de zaken niet omdraaien. Westminster zegt er dit van:

Uit de Westminster Confessie:
Hoofdstuk 30 De kerkelijke tucht
I. Als Koning en Hoofd van Zijn Kerk, heeft de Heere Jezus daarin een kerkelijk bestuur aangesteld en dat in de handen gelegd van kerkelijke ambtsdragers, die onderscheiden worden van de burgerlijke overheid.1
1. Jes. 9:5-6; Matth. 28:18-20; Hand. 20:17, 28; 1 Kor. 12:28; 1 Thess. 5:12; 1 Tim. 5:17; Hebr. 13:7, 17, 24.

II. De sleutels van het Koninkrijk der hemelen zijn aan deze ambtsdragers toevertrouwd, op grond waarvan zij de macht hebben om zonden te houden en zonden te vergeven. Ook hebben ze de macht om door het Woord en de tucht het Koninkrijk te sluiten voor de onboetvaardigen en het door de prediking van het Evangelie en de vrijspraak van de tucht te openen voor boetvaardige zondaren, al naar de gelegenheid vereist.1
1. Matth. 16:19; Matth. 18:17-18; Joh. 20:21-23; 2 Kor. 2:6-8.

III. De kerkelijke tucht is nodig om broeders die een overtreding begaan te behouden en terug te winnen en om anderen ervan te weerhouden dergelijke zonden te begaan. Ook moet hierdoor het zuurdeeg, dat de hele klomp deeg zou kunnen aantasten, uitgezuiverd worden, om de eer van Christus en de heilige belijdenis van het Evangelie zuiver te houden. De tucht dient om de toorn van God te voorkomen, die terecht over de Kerk zou kunnen komen als zij het zou toelaten dat Zijn verbond en de zegels daarvan door algemeen bekende en hardnekkige overtreders zouden worden ontheiligd.1
1. Matth. 7:6; 1 Kor. 5; 1 Kor. 11:27-34; 1 Tim. 1:20; 1 Tim. 5:20; Jud. :23.

IV. Om deze doeleinden beter te kunnen bereiken, moeten de ambtsdragers van de kerk handelen door die persoon te vermanen, hem voor een tijd af te houden van het sacrament van het heilig avondmaal en hem uit de kerk te bannen, afhankelijk van de aard van zijn vergrijp en zijn schuld.1
1. Matth. 18:17; 1 Kor. 5:4-5,13; 1 Thess. 5:12; 2 Thess. 3:6,14-15; Tit. 3:10.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen