Uit Duitschland.

Zoo is dan eindelijk de reeds lang met bange vreeze verwachte ure gekomen , die opnieuw ons Duitsche volk, dat nog slechts een vierendeel jaars geleden door den dood van zijnen heldhaftigen keizer Wilhelm in den diepsten rouw gedompeld werd, op ontzettende wijze ontroerde. Onze kranke keizer Frederik III is Vrijdag 15 Juni, voormiddags twaalf minuten over elven uit zijn langdurig en zoo smartelijk lijden door eenen zachten dood verlost geworden. Kort van duur (99 dagen) was zijne reegering, maar reeds te voren had hij, inzonderheid door zijne dapperheid en minzaamheid op de slagvelden van 1870 en '71, de harten onzes volks gewonnen.
„Furchtlos und beharrlich" — onversaagd en standvastig — was zijn zinspreuk, die hij gestand deed ook in de dagen van zjjn langdurig lijden, waarin hij het kruis hem door God opgelegd, met alle geduld en de berusting eens Christens droeg. Zijn lievelingslied, dat een vroeg ontwikkelde, hoogbegaafde knaap gedicht moet hebben , was

Wenn der Herr ein Kreuze schickt,
Lass es uns geduldig tragen !
Betend zu Ihm aufgeblickt.
Wird den Trost Er nicht versagen.
Denn es komme, wie es will,
In dem Herren bin ich still.

Ist auch oftmals unser Herz
Schwach und will wohl gar verzagen,
Wenn es in dem stärksten Schmerz
Keinen Tag der Freud' sieht tagen ;
Sagt ihm, komm' es, wie es will,
In dem Herren bin ich still.

Darum bitt' ich, Herr, mein Gott,
Lass mich immer glaubend hoffen:
Denn dann kenu' ich keine Not,
Gottes Gnadenhand ist offen.
D'rum es komme, wie es will,
In dem Herreu bin ich still.

Of, gelijk het vertaald is door den heer S. K. Thoden van Velzen:

Zendt de Heer een kruis ons toe,
Blijf u met Zijn wil vereenen;
Draag 't geduldig, wel te moe,
Hij zal u Zijn troost verleenen.
Laat dan komen, wat er wil,
I n den Heere ben ik stil!

Is wel vaak ons zwakke hart
Op het punt van te versagen,
Als het in de grootste smart
Geenen vreugdedag ziet dagen;
Dan nog, kome wat er wil,
In den Heere ben ik stil!

Daarom bid ik: Heer, mijn God!
Laat mij steeds geloovend hopen,
Roemen in mijn kinderlot:
Gods genadehand is open.
Daarom, kome wat er wil,
In den Heere ben ik stil!

Hij is geboren als Prins Friedrich Wilhelm Nicolaus Karl op den 18Je" October 1831, den gedenkdag vau den veldslag bij Leipzig, in het nieuwe paleis te Potsdam, waar hij ook gestorven is. Zijne opvoeding was waarlijk eenvoudig. Mevrouw Godet uit Fransch-Zwitserland leidde zijne eerste schreden, daarna haar zoon, een predikant, de bekende nog levende professor in de godgeleerdheid; van 1844 af was Dr. Ernst Curtius zijn opvoeder. Tegelijk leerde hij, naar oud en overgeleverd gebruik in zijn geslacht, een handwerk, t. w. het schrijnwerken en ook het boekbinden, waardoor hij de waarde van den arbeid leerde schatten. Aan zijne militaire vorming werd groote zorg besteed. Den 22sten Maart 1839 kon hij zich reeds als een volleerd en geoefend rekruut aan zijnen vader op diens geboortedag voorstellen ; den 18'1™ October 1841 werd hij tweede-luitenant in de lijfcompagnie van h e t eerste garderegiment te voet. Doch zijne militaire loopbaan, die meestal bekend is, en zijne daden in twee zware oorlogen, welke de vereeniging der Duitsche stammen tot één groot volk tot stand gebracht hebben, gaan wij hier niet verder na, evenmin toch als wjj hier eene levensgeschiedenis van den doorluchtigen overledene geven kunnen. Nog een zonnestraal in de donkere dagen zijns lijdens was h em het huwelijk van zijnen zoon Hendrik met de Prinses Irene van Hessen, den 24ste" Mei des vorigen jaars voltrokken.
Op den dag vóór zijne ontbinding, den verjaardag zijner n u achttienjarige dochter, Prinses Sophie, had nog een hartroerend tooneel aan het krankbed van onzen geliefden keizer plaats.
Daar trad zij nabij om de gelukwenschen haars vaders te ontvangen. Snikkend kuste zij de hand, die hij haar toereikte.
Ook wordt verhaald, dat hij haar op een briefje geschreven heeft: „Blijf vroom en goed, gelijk gij tot hiertoe geweest zijt. Dit is de laatste wensch van uwen stervenden vader." Dat herinnert ons, hoe de keizer op soortgelijke wijze zijnen zoon en opvolger vóór eenige weken deze woorden opschreef: „Leer verdragen en zwijgen". Een langdurig verdragen, waarin hij letterlijk zwijgen moest, was het jarenlang lijden van keizer Frederik. Moge hij ingegaan zijn tot den eeuwigen vrede!
Eene geruststelling voor die kringen zijns volks, die het Evangelie getrouw gebleven zijn, was het te vernemen, dat onze keizer niet zonder den zoogenoemden geestelijken bijstand gestorven is, terwijl men vreesde, dat van zekere zijde die verre gehouden zou worden. De hofpredikers Kügel, Rogge en Persius waren aan het sterfbed van den doorluchtigen vorst aanwezig.
Moge de genade des Heeren met den tegenwoordigen keizer Wilhelm I I zijn en hem helpen om vast te staan op liet Woord Gods. Rome's macht is helaas sedert jaar en dag geducht, terwijl aan de andere zijde het ongeloof met kracht de rots der waarheid tracht te doen wankelen. Zullen nog eenmaal betere dagen voor de Gemeente des Heeren in Duitschland aanbreken, zal bovenal onze door de Unie zoo zeer gesmaldeelde kleine gereformeerde kudde nog eenmaal moed vatten, terwijl zij in hare rechten en belijdenis gehandhaafd wordt, wat helaas tot hiertoe het geval niet was ? Wie kan dat weten ? Wij staan voor zoovele vragen. Maar wij willen op den Heer vertouwen en met den 125sten Psalm zeggen:

Gelijk 't gebergt, dat hoog gerezen,
Om Salem ligt gespreid,
Zoo is in eeuwigheid
De Heer rondom hen, die Hem vreezen,
Rondom Zijn volk, 't welk Hij wil hoeden
Voor tegenspoeden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen