Bij het einde van het jaar 1892

Weder is er een jaar voorbij, en nog wonen wij in de teuten des vredes, en kunnen ongestoord ons geloof belijden, hoe zeer ook de vijanden onzes Heeren Jesus Christus en Zijner Gemeente woeden en razen tegen de eeuwige waarheid Gods en hare belijders in stad en land, en aan hoe vele zonden en overtredingen wij voor het aangezicht des Heeren ook moeten bekennen schuldig te staan. Waaraan nu hebben wij het anders te danken, dat wij, aan lijf noch goed gekrenkt, nog in het land der levenden zijn, dat ons de machtige vijanden niet verslonden hebben, dan aan de goedertierenheden des Heeren, onzes grooten Gods en Zaligmakers Jesus Christus, die nog geen einde hebben, die ons ook dit jaar weder omringden, zoodat wij niet vernield zijn. Wij verdienen dood en verderf, want wij houden niet op, naar de verleiding des duivels, der wereld en des vleesches te hooren. De Heere echter houdt niet op, om de voorbede des eenigen Hoogepriesters voor Zijn volk, genadig en barmhartig, lankmoedig en groot van goedertierenheid te zijn, ja allen morgen is deze nieuw, allen morgen is de Heere rondom ons in de wolk- en vuurkolom Zijner genade, trekt ons tot Zich, en maakt Zijn zaligmakend Woord levend en krachtig aan onze zielen door den Heiligen Geest, opdat wij in gemeenschap leven met den Vader, den Zoon en den Heiligen Geest, en alzoo Christus, naar Zijne troostrijke belofte, in ons en bij ons zij en blijve al de dagen tot aan het einde der wereld.
Zoo betaamt het dan ons en allen, die met ons even dierbaar geloof deelachtig zijn, allen deelgenooten van het Rijk van Christus, en dies ook van al het lijden dezes tegenwoordigen tijds om Christus' wil, aan het einde dezes jaars den Heere voor Zijne goedertierenheid en barmhartigheid te prijzen. Ja „loof den Heere, mijne ziel, en vergeet geene van Zijne weldaden". Als wij, geringe en onwaardige mensclien, bedenken, dat wij door den Heere der Kerk verwaardigd zijn, ons Zondagsblad te schrijven tot een getuigenis van Jesus Christus, van de waarheid, die in Hem is, en van de souvereine vrijmacht der Goddelijke genade, in eenen tijd, waarin alles om ons heen aan dwaalleeringen, ketterijen, geestelijke duisternis en afval van Gods waarheid overgegeven is, dan komen wij onszelven als een wonder voor. Immers wij, die in onszelven niets, die buiten den Heere en Zijne barmhartigheid zwakke, zondige vaten zijn, zijn in Hem in dezen donkeren tijd een licht, dat anderen voorlichten en hen terechtwijzen mag te midden van alle verwarring in onze dagen, waarbij zoovele eenvoudige zielen het spoor bijster worden. Dat doet ons eenerzijds oprecbtelijk betuigen: „Niet ons, o Heere! niet ons, maar Uwen Naam geef eer", en anderzijds blijmoedig belijden : „De Heere alleen heeft ons tot hiertoe geholpen, — het z i j n de goedertier e n h e d e n des H e e r e n , dat wij niet v e r n i e l d z i j n, dat Z i j n e b a r m h a r t i g h e d e n geen einde hebben; z i j z i j n a l l e n morgen n i e u w , Uwe t r o uw is g r o o t ".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen