Dagen van goede boodschap - pagina 44

30

UIT

eindeloozen

weg van

gewandeld,

en

DEN WÖJiTEL VAN

ISAÏ.

het Paradijs naar de Parousie te hebben

altoos

en

teleurstelling,

schier

nooit

iets

dan weemoed te hebben ingeoogst, toch nog altoos met zoo blijde hope de wereld inspringt, nog de kracht tot een lach vindt, en zich nog altoos inbeeldt, dat het nog slechts op een laatste poging wacht, om nu dan toch eindelijk, maar dan ook voor altoos, aan die eeuwenoude ellende anders

maken

een einde te

dat ze nooit wederkeere.

Die veerkracht van onze inbeelding is ons behoud en onze rampzaligheid tevens. Ons. behoud, want zonder die hope en dien goeden moed en dat onverwinlijk, onuitroeibaar optimisme in het hart, zou het op aarde voor een teergevoelig hart eenvoudig geen leven wezen. Wie alles zag, gelijk het is op aarde, zou door éen

machtig gevoel

worden.

En daarom

van weerzin en afgrijzen overweldigd genade en barmhartigheid is het, dat

onze

trouwe Vader over zooveel een

voor

zooveel

floers heeft

een sluier heeft geschoven, en dat

gelegd en

we

als in

een beeld op aarde omwandelen, en vooral, zoolang we kinderen zijn, nog niet op ons hart worden getrapt, tot alle

hoop er uitgaat. Zie het maar aan die enkelen, voor wie die floersen en die sluiers wegvielen, hoe de worsteling hun te bang wierd, en ze óf naar de woning der krankzinnigen verhuisden, óf zich door zelfmoord heenwierpen in den dood. Maar ook, die veerkracht van onze inbeelding is onze rampzaligheid, want zij is het, die maakt dat we ons over alles heenzetten. Juist zij houdt ons in een gedurigen staat van opwinding, dat we zoo weinig nuchter de waarheid en de wezenlijkheid en den waarachtigen toestand der dingen onder de oogen durven zien. En juist zij is het, die ons belet de zonden en wonden van ons eigen hart, de ingezonkenheid van ons innerlijk wezen, en wat eigenlijk alles inzich onze

sluit,

ongerechtigheid,

onze

verdoemelijkheid voor den levenden

rechteloosheid,

God

ja,

te peilen.

onze

En

die

een verterend vuur, die toch 'doorgaat, en door geen schijn of schikking zich laat tegenhouden. En vandaar dan,

God

is

men geen kind meer klimmende ontevredenheid, als

is,

die bittere teleurstelling, die

die afspanning

van het

eerst over-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen