Sociale hervormingen - pagina 96

86

—

omdat de lasten voor het fonds hen en ook van het fonds zwaarder zijn, naarmate de verzekerde bij toetreding ouder is en dat de dochters, onverzekerd op het tijdstip waarop zij in het huwehjk treden, althans uit eigen hoofde nooit verzekerd zouden worden, terwijl zij, hadden zij vóór haar huwelijk een niet onbeduidend aantal premiën betaald, in vele gevallen zouden voortgaan met, zij het ook niet geregeld, de premie te betalen. Van de personen, in bedoelde omstandigheden verkeerende, zouden in den regel diegenen opgeven loon in geld te ontvangen en dus verzekerd worden, die zwak en ziekelijk waren, wier ouders of andere verwanten vreesden, dat zij spoedig invalide zouden worden. De anderen zouden in vele gevallen opgeven voor kost en inwoning te werken en dus onverzekerd blijven. En ook daardoor zou het fonds benadeeld worden: het percentage slechte risicos zou grooter worden. In Duitschland hebben de personen, die niet verzekeringsplichtig zijn omdat hun loon uitsluitend in verstrekkingen in natura

—

het recht zich zelf te verzekeren en de helft der premie te vorderen daargelaten dat die bevoegdheid practisch niet veel nut zou hebben, zou een dergelijke regeling niet kunnen worden opgenomen in een ontwerp, dat geen vrijwillige verzekering van loonarbeiders toelaat. Ook voor oudere personen, die zonder invalide te zijn in den zin der wet slechts weinig werk kunnen verrichten en daarom voor den kost werken, zou de Duitsche regeling nadeelig werken. Wel is waar zou de verzekering niet vervallen, zooals in Duitschland, maar het bedrag hunner eventueele rente zou, indien de premiebetaling niet werd voortgezet, jaarlijks geringer worden. In Duitschland is men op verre na niet algemeen met de daar geldende regeling ingenomen. Bij de behandeling der wetten van 1889 en 1899 werden pogingen gedaan om de bepaling te wijzigen maar alles stuitte af op het hierboven vermelde, aan het stelsel der wet ontleende bezwaar, dat het dan niet mogelijk was werkgever en werkman ieder de helft van de premie te doen betalen. De uitzondering van het tweede lid van § 3 dier wetten wordt daar bovendien niet strikt opgevat: zakgeld enz., bijv. 24 mark per jaar, worden niet als „loon" beschouwd en maken hem, die ze ontvangt, niet verzekeringsplichtig(i). Ondergeteekenden wenschen allerminst geacht te worden te beweren, dat die toepassing in strijd is met de bedoeling der Duitsche wet, maar ivel bestaat,

van hun werkgever

;

zij de vraag te mogen stellen, waar de grens is. de raming der kosten werd in Duitschland aangenomen, dat van het aantal personen, werkzaam in ondernemingen van zelfstandige landbouwers die hun verwanten zijn, niet meer dan Va verzekeringsplichtig zou zijn, omdat ^/a slechts vrijen kost ontvangt (2 ). Gegevens voor een eenigszins juiste raming van

meenen Bij

(i) (2)

VON WoEDTKE. Aant. 4 op § 3 wet 1899. Aant. 3 op § 3 der wet van 1889, uitgave BossE en vo.\

WoEDTKE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen