Sociale hervormingen - pagina 133

123

voeren, zal elke der partijen door de opoffering eene schadeaan de wederpartij, van de dienstverhouding bevrijd kunnen geraken. Zijn werkelijk goede redenen tot verbreking der dienstbetrekking bewijsbaar, dan behoort evenwel de gelegenheid te bestaan de dienstbetrekking te doen eindigen, zonder dat men verplicht zij schadeloosstelling te betalen. Het spreekt van zelf dat de beoordeeling, welke een grondige reden is, niet aan het bon plaisir der opzeggende partij kan worden overgelaten. Vandaar de verplichting om vóór het verbreken der dienstbetrekking aan de wederpartij de reden waarom zulks geschiedt, mede te deelen. De wederpartij kan dan te rade gaan, of het beter is zich bij het oordeel neder te leggen, of dengene, die de dienstbetrekking verbrak, in rechte te roepen en hem te noodzaken de gegrondheid der opgegeven reden te staven. In dezen gedachtengang zijn de bepalingen van de artikelen 1639^ 1639/ opgesteld. Elke der partijen, die van de dienstbetrekking wil bevrijd worden, heeft te voren te overwegen of grondige redenen daarvoor bestaan. Kunnen deze niet worden aangevoerd, of berusten zij slechts op vermoedens, die, hoewel in het dagelijksch leven van sterken invloed, in rechte voor bewijs niet geldig zijn, dan zal zonder opgave van redenen doch met schadeloosstelling de dienstbetrekking kunnen worden beëindigd. Volgens het ontwerp bestaan „grondige redenen" tot verbreking der dienstbetrekking alleen dan, wanneer het van den wil van de wederpartij afhankelijk was, ze te voorkomen, in tegenstelling van de „gewichtige redenen" in art. 1639 .# genoemd, die alleen in billijkheidsoverwegingen moeten gezocht worden (Vergel. hierte

loosstelling

—

onder

art. 1639 x). de schadeloosstelling aangaat, welke bij beëindiging der dienstbetrekking zonder het aanvoeren van redenen behoort te worden betaald, zij is in het ontwerp gesteld zooveel mogelijk op het volle in geld vastgesteld gedeelte van het loon, dat bij een regelmatig verloop der dienstbetrekking door den arbeider zoude zijn gebeurd. Kortheidshalve bezigt het ontwerp de uitdrukking „den duur van den opzeggingstermijn" in plaats van de lange omschrijving van het ontwerp van 1901. Het doel met het vaststellen der schadeloosstelling beoogd, zou ten eenen male worden gemist, indien partijen de bevoegdheid bezaten een lager bedrag vast te stellen. Van zulk een afspraak toch zou de partij, die ten tijde van het verbreken der dienstbetrekking door omstandigheden de zwakste zou blijken, allicht het slachtoffer worden. Doch aan den anderen kant bestaat er geene aanleiding partijen te beletten een hooger bedrag te bedingen; er zijn beroepen, waarin zelfs één arbeider het geheele bedrijf des werkgevers zoozeer beheerscht, dat het bedingen van eene aanzienlijke poena alleszins gerechtvaardigd moet heeten. Intusschen, ook in

Wat

bij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen