Sociale hervormingen - pagina 66

56

bedoelde geval heeft de verzekerde aanspraak en heeft hij dus, in het stelsel van art. 29 het ontwerp, geen behoefte aan aanspraak op ouderdomsrente; in het sub 2. bedoelde geval daarentegen heeft hij er belang bij, dat hem ouderdomsrente kunne worden toegekend. In den regel zal een arbeider bij het bereiken van den leeftijd van 70 jaren, al is hij nog niet door ouderdom buiten staat om door arbeid in zijn onderhoud te voorzien, niet meer zijn volle arbeidskracht hebben. Het is dus in het belang van den arbeider zich een rente te verzekeren, voor het geval hij dien leeftijd bereikt zonder in den zin van het ontwerp invalide te zijn. Maar daaruit volgt niet, dat het algemeen belang vordert, dat de arbeider in laatstbedoeld geval aanspraak heeft op een rente. Het volksgeheel heeft er belang bij dat de arbeider, die niet langer door arbeid in zijn onderhoud kan voorzien, aanspraak op een rente heeft, omdat hij anders ten laste van anderen zou komen aan dat belang ontleent de wetgever het recht om dwingend op te treden en den arbeider te verplichten om zich een rente te verzekeren voor dat geval. Maar het volk als geheel genomen heeft er geen belang bij, dat de arbeider, die hoewel oud niet buiten staat is door arbeid in zijn onderhoud te voorzien, aanspraak heeft op een rente, omdat hij, ook zonder die aanspraak, niet ten laste van anderen behoeft te komen. Het opleggen der verplichting om zich een rente te verzekeren bij het bereiken van een zekeren leeftijd zou kunnen worden gegrond hierop, dat de wet het bereiken van dien leeftijd beschouwt als een vermoeden voor het intreden van invaliditeit in den zin van het ontwerp (i). Dan is de rente, waarop de verzekerde bij het bereiken van dien leeftijd aanspraak verkrijgt, formeel niet In

op van

het

sub

1".

invaliditeitsrente

;

ouderdoms- maar

Dat stelsel verdient echter geen toch geen reden bestaan om voor de aanspraak op rente in het eene geval een langeren wachttijd te eischen dan in het andere geval. Wordt den verzekerde, die 150 weken gestort heeft, een rente toegekend, indien hij blijvend invalide blijkt te zijn, dan behoort de rente hem eveneens te worden toegekend, indien de wet hem, op grond van zijn leeftijd, als blijvend invalide beschouwt. Een regeling in dien geest zoude echter op de kosten afstuiten. Vele verzekerden zouden, hoewel nog in staat door arbeid in hun onderhoud te voorzien, op grond eener wettelijke fictie een rente krijgen, in naam invaliditeitsrente, in werkelijkheid ouderdomsrente, zonder dat hunne stortingen hun op laatstbedoelde rente aanspraak gaven. In Duitschland werd het voorstel van de Regeering om ook aanbeveling.

invaliditeitsrente.

Er zou dan

de verplichte ouderdomsverzekering in de wet op te nemen niet zonder bestrijding door den Rijksdag goedgekeurd de ouderdomsrente was een „Annehmlichkeit", geen „Nothwendigkeit" en het :

(l)

Verslag Staatse, bladz. 57 en 58.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen