Sociale hervormingen - pagina 192

248 dat naast de uitbetaling van het loon, de zorg voor de veiligheid van persoon en goed des arbeiders, waarop de bedoelde bepalingen betrekking hebben, een van de voornaamste verplichtingen is, die krachtens de arbeidsovereenkomst op den werkgever rusten. Het Duitsche Burgerlijk Wetboek en het Duitsche Handels wetboek,

waarin bepalingen zijn opgenomen (1) gelijksoortig aan die, welke de Minister gemeend heeft niet te kunnen overnemen, bewijzen, dat ook elders deze opvatting als de juiste wordt erkend en men dergelijke bepalingen in eene privaatrechtelijke regeling alleszins op haar plaats acht. Blijkens de Memorie van Toelichting meent de Minister, dat, voor zoover wettelijke regeling hier noodzakelijk is, de Arbeidswet de van nature daartoe geëigende plaats is. Men gaf toe, dat de Arbeidswet de zorg voor den persoon des arbeiders beoogt, maar wees er op, dat deze wet, en ook de tegenwoordige Veiligheidswet, niet geldt voor tal van personen, die een arbeidsovereenkomst aangaan en die zonder eene bepaling, als de Minister niet heeft overgenomen, tegen gevaar voor lijf en niet genoegzaam beschermd zullen zijn. 's Ministers betoog schijnt trouwens met zich zelve in strijd te komen, waar ten slotte wordt opgemerkt, dat civielrechtelijk ongetwijfeld door art. 1638 w in verplichtingen als het hier geldt wordt voorzien. Waarom deze verplichtingen, waar haar een privaatrechtelijk karakter blijkbaar dus toch niet kan worden ontzegd, dan echter niet in een afzonderlijk artikel opgenomen, zooals het Regeeringsontwerp van 1901 dit deed? Ook de verplichting des werkgevers om den arbeider zijn loon op den bepaalden tijd te voldoen, kan

eerbaarheid

zeker uit art. 1638 w worden afgeleid. Maar desniettemin behelst het ontwerp daaromtrent een afzonderlijk voorschrift. Art. 1638. Naar aanleiding van het niet overnemen van de het ontwerp van 1901 voorkomende verplichting: „om den arbeider eene voldoende mate van den bij de overeenkomst bedongen arbeid te verschaffen", vestigt de Minister er in de Memorie van Toelichting de aandacht op, dat de verplichting om voldoenden arbeid te verschaffen niet als bestanddeel der arbeidsovereenkomst kan worden beschouwd. Sommige leden, die hierop wezen, achtten deze uitspraak in hare algemeenheid beslist onjuist. men noemde tooneelImmers zijn er categorieën van personen wier reputatie of wier spelers, handelsreizigers en vakarbeiders in

— —

geoefendheid in hun vak schade lijdt, wanneer hun niet voldoende gegeven in wier arbeidsovereenkomsten de verwerkgevers om voldoenden arbeid te verschaffen dus gerekend moet worden te zijn opgenomen. Door de erkenning in de Memorie van Toelichting, dat de werkgever in strijd handelt met art. 1638 w, wanneer hij zijnen arbeider, voor wien gestadige oefening in zijn vak noodig is, desniettemin ander werk arbeid wordt plichting des

(1)

§

618 en

;

§ 62.

_.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen