Sociale hervormingen - pagina 576

632 het daarop uitgeoefend bedrijf werd aangenomen. Immers de aard van den bodem en het daarop uitgeoefende bedrijf beslissen in den regel over de meer of mindere welvaart van den ondernemer en niet altijd de uitgestrektheid van het door hem in cultuur genomen land. Praktisch zou het dus niet gemakkelijk zijn een grens te trekken tusschen grooten en kleinen ondernemer, tenzij men overging tot het schatten van het netto-inkomen van den werkgever en bepaalde, dat de werkgevers, wier netto-inkomsten uit de landbouwbedrijven een zeker maximum te boven gaan, niet verzekerd zouden zijn. Aan deze schatting zal echter veel administratieve omslag verbonden zijn, zoodat de ondergeteekende het wenschelijker heeft gevonden geene grenslijn te bepalen en in

de

verzekering

alle

werkgevers op

te

nemen.

Een analoge

regeling vindt men ook in de Ongevallenwet 1901 ten aanzien van de volgens die wet verzekerde werklieden. Hoewel de Ongevallenwet ten doel heeft den oeconomisch zwakkeren werkman te gemoet te komen, vallen toch ook de hoog bezoldigde werklieden onder die wet. Immers de verzekering van den werkman wordt aldaar niet afhankelijk gemaakt van het loon, dat hij verdient; de wet bepaald, dat elke verzekerde, onverschillig hoeveel hij verdient, eene uitkeering zal ontvangen welke evenredig is aan zijn dagloon, maar nooit meer dan 70 pet. van een dagloon van f4. Deze regeling der Ongevallenwet 1901 is opgenomen naar aanleiding van de opmerking, dat het moeilijk is een juiste grens te trekken, zoodat bracht men alleen de werklieden met een inkomen van f 1200 of lager onder de wet tal van personen, wier inkomen het eene jaar boven, het andere jaar beneden den gestelden grens vielen, niet of wel verzekerd

—

—

zouden zijn. (1) De ondergeteekende heeft gemeend, dat deze regeling zonder bezwaar kan worden overgenomen voor den werkgever, voor wien, afgescheiden van het bezwaar, dat bij het stellen van een grens het eene jaar een aantal werkgevers wel, het andere jaar niet verzekerd zullen zijn, al naar mate hunne inkomsten beneden of boven den gestelden grens blijven, nog bovendien deze moeilijkheid zich voordoet, dat het zeer bezwaarlijk zal zijn het netto-

inkomen van den werkgever vast te stellen. In de voorgestelde regeling valt van zelf de kleine werkgever onder de verzekering, betrekkelijk geringe aantal groote werkgevers, wier meer dan f4 per dag bedragen, tot dat bedrag van f 4 per dag verzekerd zullen worden. Daar het echter noodig is te bepalen naar welk inkomen een werkgever schadeloosstelling zal ontvangen en premie moet betalen, heeft het ontwerp bepaald, dat het inkomen van alle werkgevers geacht zal worden terwijl

het

netto- inkomsten

(1) Zie bijlagen

1899/1900, 6,

bladz. 207 en 213.

n. 5

en Handelingen der Tweede Kamer, 1899/1900,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen