De leer der Verbonden - pagina 84

74 verklaren kan. In het tweede gebod toch wordt tegenover elkander de Averking van de bezoeking die op drie a vier geslachten wordt beperkt, en de werking der barrnhm^tigheid, die zich uitstrekt over de duizenden. Nu er bij de erfschuld sprake is van een overgaan der schuld niet op drie, vier, neen maar tot op de duizendste gesteld

geslachten,

Bovendien

komt men met het beroep op deze plaats dus niets verder. zou nog te bewijzen vallen, dat in het tweede gebod van

en niet enkel van „gevolgen van ellende'''' sprake was. Terook dient opgemerkt, dat het tweede gebod ook op zijn beurt wel terdege in verband staat met een verbond, en dus ook zoo nog eer tegen dan vóór de loochenaars van het Werkverbond zou pleiten. Hoe buiten verbondsbetrekking, v/aar enkel op afstamming wordt gedoeld, van Godswege de yerhouding van schuld bij vader en zoon zou komen te liggen, toont ons ten overvloede Ezechiël 18 17, waar we lezen: „De zoon zal niet sterven om de ongerechtigheid des „schuld"

wijl eindelijk

:

vaders!" Een reeds

op zich zelf strikt afdoend betoog, waar we nog deze aan toevoegen: Indien schuld alleen door afstamming overiiing, dan zou dit ook nu nog moeten plaats hebben. Het kind van een moordenaar zou dan moeten weten in de consciëntie: „De schuld van dien moord wordt door God ook aan mij toegerekend, evenals had ik zelf dien moord met eigen hand begaan.'' Tets wat geheel in strijd zou zijn met de openbaring van Gods Woord en met de inspraak van de geheiligde consciëntie. Dat men nu zelf, niet te diep de dingen indenkend, deze totale verwarring voor zijn rekening neemt, laten we staan; maar dat men het laat voorkomen, alsof deze ongerijmdheden nu ook ten laste van de Heilige Schrift zouden komen, die immers, naar het zeggen van deze bestrijders, gansch geen Werkverbond zou kennen, komt ons toch wat al te kras voor. Het wordt werkelijk Gode iets ongerijmds toedichten, indien men zich de erfzonde zonder voorafgaande erfschuld verklaart.

overweging

En nu 2*^. vervalt dientengevolge evenzeer de toerekening van de gerechtigheid van Christus aan allen die van Christus zijn. Het vijfde hoofdstuk van den brief aan de Komeinen is bekend. De daar door Paulus getrokken parallel staat elkeen klaar en helder voor oogen, niet waar? Adam en Christus staan tegenover elkander, en nu wordt aangewezen, hoe de verhouding van Adam tot de zijnen geheel evenwijdig loopt met de verhouding van Christus tot de zijnen; alleen met dit verschil, dat de onderscheidene betrekking, waarin deze verhouding optreedt, bij Christus en de zijnen nog veel sterker spreekt en helderder uitkomt dan

Nemen we het Is er

vanzelf,

daaruit

nu

bij

Adam

en wat

zijns is.

het element der „toerekening,"

dan spreekt

dat ook hierbij de beide lijnen door moesten getrokken.

geen toerekening van schuld,

waartoe zou dan toerekening van

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen