De leer der Verbonden - pagina 154

144.

Bekeering en Verlichting, reeds onze vaderen leerden het, vallen lang niet altijd, naar tijdsorde, saam. En als ge nu dezulken ondervraagt, dan vindt ge natuurlijk geen haat meer tegen de vrijmacht, want een kind van God is geen vijand Gods meer, maar heeft zijn God lief. Neen, maar dan stuit ge op allerlei teedere, ernstige bedenkingen over het groote gevaar, om met zulk een prediking op den preekstoel te komen, omdat de menschen er dan maar op toe zullen leven; omdat niemand dan ijveren zal om de eeuwige verdoemenis te ontvlieden; en omdat de schandelijkste lijdelijkheid door deze prediking bevorderd wordt. Die dit zeggen, meenen het. Zeer ten onrechte natuurlijk, en om hun het onhoudbare van hun bezwaren te doen inzien, kan men eigenlijk volstaan, met op het voetspoor van Voetius in zijn „Kracht der godzaligheid" hun de vraag voor te leggen „of de apostelen, die ook in dit gevoelen stonden, dan zoo lijdelijk waren?" We voegen er bij: „of Augustinus, die er voor streed, dan juist stil zat?"; „of Calvijn, die er voor ijverde, dan het type van een lijdelijk prevelaar was?" Ja, haast zouden we vragen: „of de Transvalers, die er ook niet anders over denken, dan zoo krachtelooze lieden bleken?", en „of de Calvinisten in het Nederland van onze dagen, dan zoo stilzittend en er bij neerliggend van aard zijn?" Ze hebben naar onze innigste overtuiging volstrekt ongelijk, en worden zoo door Gods Woord als door de geestelijke ervaring vlak en lijnrecht weersproken, en zelfs zouden we hun de vraag durven voorleggen, of ze dan niet voor oogen zien, hoe alle geestelijke spierkracht juist daar en voor zoolang geblonken heeft, als de arme kerk van Christus dezen wortel onzer belijdenis weer gegrepen had. Maar niettemin we mogen niet ontkennen, dat hunne bedenkingen een eerlijk hart kunnen ophouden, naar den aard der liefde moeten we zelfs onderstellen dat dit zoo is en hieruit vloeit de plicht voort, om, zonder hardheid of verwijt, met de indruk makende macht van elk onbewimpeld, persoonlijk getuigenis, zooveel we slechts eenigszins kunnen ook op deze broederen te werken. Dit nu geschiedt vooral, indien het ons gelukken mag ook door de gestadige prediking van ons blad de gemeente van Christus in deze landen weer vast te zetten in haar onwrikbare overtuiging. Die gemeente Christi in deze landen heeft nu eenmaal op zeer kennelijke wijze den last van haar God ontvangen, om voor die belijdenis van zijn souvereine vrijmacht pal te staan. Nu nog houdt ze, in weerwil van alle tegenspraak, in steden en in dorpen, met hand en tand aan die hoogheerlijke belijdenis vast. Ook al zijn er nog slechts drie of vier op een dorp, die er niet van af gaan, dan zijn die drie of vier nog de publieke consciëntie der gemeente. Elk leeraar is er het meest op uit, om juist door dat deel der gemeente gekend en geliefd, kan het, goedgekeurd te worden. ;

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen