Dictaten dogmatiek. Locus de Providentia, Peccato, Foedere, Christo - pagina 553

!

Caput onderzoek naar den Christus

alle

rechterhand des Vaders

1

En nu overgaande

.

is

tot

Inleiding.

I.

bedenken, dat het

te

Hem

aan de

geldt, die

gezeten en daar voor ons bidt.

de Christologie moeten wij vooraf opmerken, dat, gelijk

vroeger de locus de Providentia thans de locus de Foedere Gratiae door ons wordt

Met

overgeslagen.

Omdat de

opzet.

tiek vormt, dat het noodzakelijk

Dogma-

Christologie zoo het centrale punt der

deze

is,

handelen, voor meerderen onze Uni-

af te

versiteit verlaten.

De

eerste vraag

maar

lucht,

is

is

hier naar

de verbindingsschakel. Deze locus zweeft

een deel van het organisch geheel.

Bij

de

niet in

eiken locus moeten wij vooraf

de methodologische vraag doen hoe hangt deze locus saam met den voorafgaande? :

Wat

verbindt

hem aan

het organisch geheel der

Dogmatiek?

—

God die

en zich als

blijft is,

die

doordringt. in

het

er

van

wordt,

was en die zijn En voorts te

leven af

—

God

brengen,

dat

is

Dat

dat

wat

zich

Hij

is

nu de orga-

/s

en

is

Jehova, de Zijnde,

de hoofdgedachte, die de geheele Dogmatiek

is

zien hoe al

de schepping,

in

voordoet en zich schijnbaar tegenover

zich

te

mainteneert; dat Hij niet heet maar zal.

Wat

Dat God God

nische gedachte, de vis vitalis van de geheele Theologie!

niet

God

als

de geschiedenis,

in

God

stelt,

om Hem

overwonnen

handhaaft,

de heerlijke triomf, door de Dogmatiek voor den naam des

Heeren gevierd

Wanneer men een grooten stroom de drang van dat water

om

weg

heffen zich rotsblokken op zijn sen, die

hem

of rivier

;

hij

een hoogland,

den rand heen; heuvelen baten

hij

Maar wat

hij

ziet

afkomen, dan

den Oceaan. Maar

er ver-

hoogten overal hindernis;

zijne

wateren en vloeit over

loopt elk hunner kronkelend rond en

niet, hij

is

ook tegenkomt, de stroom gaat

bekken met

vult het

steeds nader aan zijn doel. En dat niet alleen, vliet of

in

hier diepten, daar

stuiten willen in zijn loop.

door; ontmoet

van de bergen

doen uitstroomen

zich te

maar wie het

leelijke

van een

komt

stillen

van een recht uitgegraven kanaal zag en dat vergeleek met de pracht en

schoonheid van den woesten bergstroom, die over straks in

schuimende vlokken neer

te spatten, die

alle

rotsblokken heenspringt

gevoelt ook hoe

al

die

om

belemme-

ringen, wel verre van den stroom te schaden, juist zijn heerlijkheid en schoon op het duidelijkst openbaren.

Ziedaar een beeld van de Dogmatiek; die altijd zichzelf gelijk

blijft,

sinds

schepping de zonde belemmerend in

plaats van als de

gaan

in

hoe het

stille vliet

zij

hij in

te

toont,

voorschijn

langs rechte

lijn

overwinnend;

Jehova,

altijd

b

God

gelijk

ÜTnpé'/jjiy;

God

;

kwam,

die het leven

naar het einddoel

de diepste kronkelingen van ons zondig altijd blijft

hoe het leven Gods een stroom

de schepping naar buiten trad; hoe

hart. Zij toont

is,

uit die

Gods dwong, mee te

te vloeien,

door deze triomfen,

nooit zichzelf ongelijk

;

allen tegenstand

die juist in het breken der rotsen en doorkronkelen

der diepten zijn heerlijkheid openbaart, zooals ze anders nooit zou gekend

zijn

ge-

weest.

Zoo zagen is

dan

't

wij eveneens in den

Zich mainteneeren van

Locus de Peccato, hoe de pof/7J

God

in

't

midden der zonde

;

niets anders

en zoo zullen wij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen