Het verloren Paradijs

en de herinnering daaraan bij de volken

door Dr. P. G. DATEMA

(Vervolg van no. 8),

Het is in 't oog vallend hoe alle overleveringen der volken op ééne afkomst wijzen

„Dit komt op 't duidelijkst weer uit in een werk als dat van Oskar Diihnhardt, 1907, „Natursagen" in 'twelk, Band 1 de S5gen zum Alten Testament worden behandeld.

Het werk is er in 't geheel niet op aan gelegd om dit le bewijzen.

Maar toch spreekt alles zoo klaar er voor dat hij, b.v. p. 145, als van zelf tot de bekentenis komt: „de Amerikaansche Indianen hebben hunne sagen uit Azië ontleend "

Wij merkten reeds op hoe de oorspronkelijke volken van Amerika als die van Azië een godenberg hebben, gedacht als het middelpunt der wereld (de Olympus der Grieken, waarop het paleis van Zeus of Jupiter, den God des hemels en des lichts).

Deze berg, Meru, was een gansch goudene.

In midden Afrika was ook een der hoogste bergen Meru, bij de Masai < zie onze verhandeling over dit Israelietisch Nomaden-

volk in „Troffel en Zwaard" 1906, bl. 153 —181), Dönjo-Erok, donkere berg genoemd. In tegenoverstelling van den zooveel hoogeren Kilima Ndscharo (berg van den boozen geest) 6130 M , d. i. nog 1670 M. hooger dan Meru, die in de vlakte, welke al 1200 M. boven zeepeil ligt, zich verheft, smelt de sneeuw zelfs in het heetste van den tijd op zijn toppen niet.

De moederstad van alle Aethiopiërs, deelt ons de oude Grieksche geschiedschrijver Herodotus mede, heette ook Meroë, volgens Strabo den aardrijkskundige, die op 't laatst van den vóórchristelijken tijd leefde, was het tevens de naam van het eiland, waar de stad op gelegen was, door schoone stroomen omringd.

Zoo was het onder dit volk, zoo bekend door zoo tnenigen afstammeling welke als die Koningin (l Kon. 10) en Kamerling (Hand. 8) hun aangezicht naar Jeruzalem hadden gericht.

Ook worden onder het gebied van het oude Aethiopie nog de machtige bouwwerken, pyramiden, gevonden, gedenkteekenen van eene oudheid, toen de inwoners des lands zich tegen den komenden grooten vloed in veiligheid meenden te moeten stellen.

Waarom zou ook niet vóór dien Grooten (= Zond)vloed, toen de gesteldheid der aardoppervlakte waarschijnlijk eene gansch andere was dan de tegenwoordige, en de tocht naar het land dat tegenwoordig Amerika heet, voor die reuzenvolken in Noach's dagen, zooveel gemakkelijker was, — waarom zou ook niet nog menig overblijfsel uit die dagen zoowel als uit het dierenrijktelk erkent dit) ook van de bouwwerken dier dagen tot ons gekomen zijn?

Max Josef van Vacano en Hanz Mattis in „Bolivia in Wort und Bild" Berlin, 1906 wijzen nog op overblijfselen van reuzenwerken in het genoemde Zuid Amerikaansche gebied in de ruïnes van de groote stad Tiahuanacu aan het meer Titicaca, overblijfselen van reuzenwerken geweldiger dan in eenigen tijd na den vloed zijn vervaardigd.

De later in Zuid-Amerika gedrongen Colla's, — ze kwamen uit Mexico, waaruit de Inka's hen waarschijnlijk verdreven — waren de meest ontaarde, verdierlijkte Troglodyten of holbewoners als de ook in Abessynië en Griekenland in den oudsten tijd, na den Zondvloed woonachtige volken.

Hun goede geest was Tigivirakotscha, zijn zoon de booze: Tahuacpicavirakotscha.

Zij vereerden planten, boomen, steenen, dieren, ook de aarde ^atscha-mama\ Zij offerden Ljama's, zwijnen, niet nieuwjaar. Gevangenen werden meedoogenloos geofferd. Den levenden scheurde men het vleesch van het lichaam en gretig verslonden zij het, ook slurpten en zogen zij het bloed uit de slachtoffers. Zelfs de vrouwen wreven haar borsten niet dit bloed in, opdat ook de zuigelingen aandeel aan 't feest hadden.

Was de gevangene in staat te verdragen dat ze hem bij levenden lijve verslonden, dan werden zijne beenderen in de zon gedroogd en op de hooge rotsen voorwerpen van aanbidding.

Bij zulke volken als de Cimmeriërs onzer Westerstranden, onze voorvaderen dus, door Homerus vermeld, die altijd in nacht en nevel waren gehuld in hunne holen, geen gedachtenis van wat op een verloren Para-dijs gelijkt

Daarvoor moet men weder zijn bij de stammen, die we in Mexico zagen, en voortgedrongen ziin tot in Zuid-Amerika.

Toen Columbus met de Indianen in aanraking kwam hoorde hij hen reeds wijzen I op de bergen van Paria (Schiereiland op I de kust van Venezuela) als hun Tulan, Paradijs.

Tulan duiden sommigen aan als het ultima (verre) Thule, van 't welk Pytheas gewaagt, I de aardrijks-, sterre-, wiskundige tijdge-! noot van Alexander den Groote, uit Marseille, die in 334 v. Chr. er heen toog, als ! ook naar het barnsteenland ? .an de Duitsche I Noordzeekust.

't Was een eiland verre gelegen in den Atlantischen Oceaan.

Ook wordt het wel overgezet: plaats van riet en biezen, waarvan mede in de , Babylonische overleveringen veel sprake is.

Deze naam duidt dan op een waterrijk land als die andere naam voor dit heerlijke ; gebied, Tlalocan, van Tlaloc, den god der j wateren.

Mede wordt het genoemd Ttapallan, land { der kleuren of roodland naar de kleuren des hemels bij den opgang der zon.

Daar dachten deze volken in het Oosten de Goudeilanden, zegt Cabrera; en Clavigero hoorde dat zij in het Noorden van de Mexicaansche hoogvlakte Anahuac, waar

de bergen hun vulcanische sneeuwkruinen ; ten hemel verheffen ook wel het land hun-! ner begeerte zochten.

De Azteken in Mexico, Kitsche en Mixteken in Midden-Amerika achtten in dit Paradijs de bakermat van hun volk, de woonstede der eerste menschen, kinderen der zon, als de Inka's in Zuid-Amerika

Bij de van hen stammende volken in Nicaragua en Peru ziet men dan ook het gebied der zaligen in het Oosten. Vandaar dat de Mexicanen meenden in de zeevarenden uit het land van den opgang der zon, de witte mannen, afgezanten en zonen der zon te zien, welke uit het Oosten zouden komen.

Daar zal dan ook de laatste heerscher van het rijk der Azteken (door de roofzieke Spanjolen enz te gronde gericht) zijn heengegaan evenals de laatste Inka der Peruanen.

De sage in ons werelddeel spreekt van een koning Artus of Arthur, begraven op 4 eiland Avallona (Zuid-Engeland > , 6e eeuw, en van een keizer Frederik I Barbarossa, die op den burcht Kyffhauser (Beneden-Harz\ met geheel zijn hof gebannen is naar de onderaardsche gewelven, vanwaar men hem nu al sinds het einde der twaalfde eeuw terugverwacht om de gouden eeuw voor Duitschland te doen aanbreken. Ook van een Portugeeschen koning Sebastiaan op 't einde der 16e eeuw in den strijd tegen de Mooren zoo plotseling verdwenen, die op het verre eiland in den Atlantischen oceaan evenals die andere koningen slechts het oogenblik afwachten, dat zij zullen worden geroepen om hunne onder vreemde heerschappij zuchtende volkeren te bevrijden.

„De Sakulaven op Madagascar koesteren de hoop dat eens toovenaars uit het Oosten zullen komen om den reus te bevechten, die de schatten in 't binnenst van den vulkaan Targuri bewaakt.

Zoo hebben alle die volken nog schooner Paradijs herinnering bewaard dan het zelf voldaan schepsel, hetwelk men den hoogverlichten 20e eeuwschen mensch noemt.

Zullen ze niet in 't oordeel opstaan met dit geslacht en het veroordeelen?

(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen