DEN NEDERIGEN GENADE.

Dit Schriftwoord bevat ons aller doodvonnis, al lijkt het. dat deze woorden vol liefelijken klank enkel vertroosting bevatten.

Den nederigen schenkt de Heere genade. Maar waar zijn de nederieen van hart? Zeker, de mensch kan zich wel nederig houden en beproeven om bij anderen voor nederig door te gaan. Maar zelfs onder het kleed van eenvoudigen snit en stemmige kleur klopt nog een hoovaardig menschenhart.

Geen wonder. Hoovaardij is de wortelzonde.

Satan is ook niet altijd die zwarte duivel geweest. Oorspronkeliik was hij een hoog begaafde engel, één dier geniale geesten, die da? en nacht staan voor Góds troon. Maar hij is in het oordeel der opgeblazenheid gevallen door te beproeven zelfs den Heere naar de kroon te steken.

Heel het menschelijk geslacht heeft hit besmet met de zonde der hoovaardij, sinds het eerste menschenpaar het oor te luisteren gelegd heeft naar de heesche fluisterstem der verzoeking: „Gij zult als God zijn'.

Al wordt deze stuitende zonde verborgen gehouden achter den sluier der welgemanierdheid, ze is ons allen gemeen.

De Heere ziet het harte aan. En wat daar ligt op den bodem van het diep wesrgedoken menschenhart, vervult met schrik, als de Heere voor het zielsoog in de donkere schachten daarvan het ontdekkend licht van zijn Geest laat vallen.

Op het publieke erf zien we die verwatenheid en zelfverheffing al in haar stuitenden vorm.

Wat een opgeblazenheid over schatten, die mein vergaarde; over den naam, dien men verkreeg; over titels, die men erfde; over kennis, die men verwierf: over de deugd, welke men betrachtte, ja, over het goede hart, dat men in zijn boezem omdraagt en waardoor men ieder het zijne geeft!

Maar dan op het erf van Gods kerk: daar is die zonde nog zooveel gruwelijker voor God.

Wat een geestelijke zelfverheffing! Wat een zelfgenoegzaamheid en innerlijke zelfvoldaanheid, goed verborgen gehouden achter den schijn van valsche nederigheid! Tot in het bidden toe, waar anderen bij zijn, laat het hoovaardig hart zich streelen door de stem, die fluistert aan het zielsonr, dat het zoo eerst met recht goed gezegd en gebeden was.

En dit is de diepe wonde, ons door de zonde geslagen, niet alleen dat we hoogmoedige schepselen zijn geworden; maar dat we ook nog ten eenenmale blind zijn voor die zonde ett niet weten, hoe stuitend eji gruwelijk ze is in de oogen des Heeren.

Maar het vonnis, aan Satan voltrokken, dat weggestooten-worden voor des Heeren aangezicht, dat vallen uit den hemel als de bliksem en straks dat verbann^n-wordeh naar de diepe krochten der hel, is profetie van het oordeel Gods over deze wortelzonde.

De Heere wederstaat de hoovaardigen, maar den nederigen schenkt Hij genade.

Doch als de Heere wachtte om zijn genade te verleenen. totdat Hij nederigen vain harte vond, dan zou Hij nimmer genade kunnen schenken.

De Heere vindt geen nederigen van hart. maar Hij maakt ze. Hij maakt ze in Christus Jezus, Zijnen lieven Zoor*.

Eén : .s er slechts geweest die zich vernederd

heeft. De Zoon van Gods eeuwig welbehagen. Die ko»n van zichzelf zeggen, dat Hij nederig was van harte. Hij heeft zich vernederd van de hooge hoogten des hemels tot de diepe diepten der hel van de Godverlatenheid.

Maar zie, hoe Hij ook uitermate verhoogd is. Hij is opgestaan uit de dooden. De hel kon Hem niet houden. Hij is opgevaren ten hemel. Ja, Hij is gezeten aan de rechterhand der kracht Gods. Hem is gegeven ed.i naam boven allen naam, om den arbeid zijner ziel is Hem dat bereid.

En dat heeft Hij niet gedaan voor zichzelf. Dat deed Hij voor zijn kerk. Die heeft Hij niet losgelaten, noch in die vernedering, noch iv. die verhooging.

Met heel die schat van zieleleven aan zijn middelaarshart geklemd, heeft Hij zich met haar en voor haar vernederd in den dood en haar met zich gezet in den hemel.

Uit de volheid, welke er in Christus Jezus is, vloeit het toe. Daarom zijn er, die aan den gruwel van de zonde der hoovaardij worden ontdekt en die in brandende schaamte de handen bedekkend op het aangezicht leggen, als ze zien, wat hun hoogmoed den Borg heeft gekost. Omdat zij zich zoo groot maakten, maakte Hij zich zoo klein.

Nooit is er een nederiger ziel dan, wanneer bij het licht van Gods Geest den mensch te zien gegeven wordt, welk een hoovaardig schepsel hij is. Nooit is er iemand kleiner dato, wanneer iemand zich op de gezwollen borst en het hooge hart moet kloppen en zeggen: „De diepte in". De Heere vernedert de hoovaardigen, ook na ontvangen genade.

Zoodra er is een heimelijk zich verheffen op ontvangen gunstbewijzen, instêe van verlegen het hoofd buigen onder duizendwerf verbeurde zegeningen, wordt het hart beschaamd, dat geen troost meer vindt in het lichten van Gods vriendelijk aangezicht en in dien verborgón omgang met God.

Ingebeelde genade maakt groote menschen in eigen oog.

Ware genade brengt ons af van ons hooge voetstuk op den beganen grond, ja, in het stof om zich voor het aangezicht van Gods majesteit te verootmoedigen.

Den nederigen genadig — d. w. z. sterven om te leven, dalen om te klimmen en slinken, kleiner worden om te groeien. De voornaamste apostel noemde zich den grootsten der zondaren.

Dat we dit bedenken bij den arbeid ook voor de zending.

De leer van de verdienstelijkheid der goede werken doet het woord genade terstond zijn metalen klank verliezen, brengt verdonkering des levens en doet tekort aan het werk van dien grooten Christus, dat alleen volkomen is.

Bereide de Heere, die dood is geweest, maar die leeft tot in alle eeuwigheid en gezeten is aan de rechterhand der kracht Gods en wiens eere het is om een verloren zaak tot heerlijkheid te brengen, uit de volheid zijrer nederbuigende goedheid en genade zich deze vrucht bij hen, die aan den Gereformeerden Zendingsbond verbonden zijn; bij hen, die verre zijn en nabij; bij de zendelingen onder hun arbeid voor het Toradjavolk; bij de leden ook van de verschillende besturen tot de kinderen toe, die door weer en wind, koude en hitte de gaven verzamelen en het maandblad verspreiden.

Als die groote Christus door den Heiligen Geest werkt in onzen kring en de harten brengt onder de tucht vaii Zijn Woord, dan zal er droefheid zijn over die onvernederdheid des harten en over den stuitenden hoogmoed. Door de nauwe vereeniging met het verheerlijkt Hoofd wordt het hoovaardige meuschenhart klein gemaakt. Onder de bearbeiding van zijn doorboorde handen is er die gezetheid des gemoeds en wordt gewerkt de lust des harten om in nederige paden te wandelen.

Alle werk los van den Christus loopt uit op de verheerlijking van den mensch en zal niet óestaan. Ook a' noemt onze zendingsbond zich Gereformeeerd, dan zal hij verbroken worden.

Geve de Heere daarom gebed, dat Hij zelf zich verheerlijke in ons midden. Hij maakt klein en nederig, die hoog zijn van gevoelen. Dat is ai veel. Maar Hij maakt niet alleen klein, anaar Hij weet ook klein te houden. Dat is meer. Hij vervuile in vrij ontfermen zelf de voorwaarden, waaronder Hij zijne genade kan wegschenken. Liet Hij het aan ons over om af te klimmen van den troon onzer grootheid en om af te leggen het opperkleed onzer ingebeelde heerlijkheid, geen vleesch zou behouden worden. De nederheid des harten zou nergens gevonden worden. Hij is de alfa en de omega, het begin en het einde. Arbeidende bearbeide Hij zelf ons om de zaligheid te ervaren van het woord, dat Hij den nederigen genade schenkt.

Den Haag, Beeklaan 389. 20 November 1924.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen