DE CLASSICALE ZENDING.

Wat kunnen er in het leven soms vele meer of minder gewichtige omstandigheden zijn om ons somber te stemmen. Zoo gaat het mij onder het schrijven van dit maandbericht van de Classicaie Zending.

De donkere wolken hebben zich samengepakt tot een grauwe massa, de regen valt in stroomen neer en in de verte rommelt de donder. Onwillekeurig stemt dat reeds somber, vooral wanneer zoo de weinige vacantiedagen onder storm en regen voorbijgaan.

Doch oneindig veel somberder stemt het bericht, dat voor mij ligt. Daarin wordt medegedeeld het plotseling overlijden van Ds. Rappard van Dinteloord. Ook op deze plaats maken wij melding van dit droeve gebeuren. Voor enkele weken was hij uitgenoodigd om te Barneveld op den Zendingsmiddag een spreekbeurt te vervullen en nu znl hij, vóórdat deze samenkomst wordt gehouden, reeds rusten in het kille graf. Welk een warm hart heeft hij voor de Zending gehad. Gedurende zijn verblijf te Barneveld was hij lid van de Classicaie Zendings-Commissie en als zoodanig deed hij veel voor ons werk. Met dankbaarheid maken wij hiervan melding terwijl wij den Troost des Heiligen Geestes afbidden van den Troon der genade voor zijn diepbedroefde weduwe en zijn lieve kinderen.

Ook de berichten uit Indië vervullen ons met droefheid. De gezondheid van Mevr. Heusdens liet reeds geruimen tijd te wen-

schen over. Op medisch advies is zij eenigen tijd geleden naar de koelere bergen overgebracht, in de verwachting, dat daardoor de genezing zou worden bevorderd. Doch ook daar werd niet het herstel, waarop zoo vurig was gehoopt, gevonden. Een langer verblijf in de tropen werd voor haar genezing niet raadzaam geoordeeld, zoodat zij nu reeds op reis is naar Europa. Hoe geheel anders zal nu de overtocht voor haar zijn dan ongeveer een jaar geleden, toen zij aan de zijde van haar echtgenoot heen ging om als zendingsvrouwe te arbeiden in het moeilijke, maar heerlijke werk. Moge er bij onze zendingsvrienden maar veel gebed voor haar zijn, opdat zij naar lichaam en ziel ondersteund, ook dit kruis met berusting moge dragen en weer spoedig moge herstellen.

We kunnen begrijpen, wat dit alles voor onzen zendeling beteekent. Alléén moet hij nu werken in het zeer heete klimaat te Palopo. Hij schreef mij van de plechtige inwijding van de kerk te Palopo en van hetgeen daarbij gesproken was. Uit zijn brief, waaruit ik graag een gedeelte zou willen citeeren, spreekt duidelijk zijn liefde en toewijding tot het hem toebetrouwde werk. Maar ook getuigt die brief van het leed, dat hem zoo zwaar drukt. Wat kunnen wij voor hem doen, zoo vragen wij ons af? Wat anders dan den Heere vurig smeeken, dat Gods kracht in zijne zwakheid worde volbracht. Maar evenzeer met liefde onze gave offeren, opdat het hem voor het uitwendige aan niets ontbreke. Daar de Heer Heusdens in onze classis vele vrienden heeft, die met hem medeleven en die hem wellicht eens willen schrijven, geef ik hierbij zijn adres:

Den Eerw. Heer H. C. Heusdens, Zendeling-Leeraar, Palopo, Celebes.

Tenslotte nog een bericht uit de Classis, dat ook al in mineur gesteld is. Onze ijverige correspondent, de Heer Ten Hoope uit Elburg, deelde mij mede dat, nu de stoomtram Nunspeet—Zwolle wordt opgeheven, 16 leden van den G. Z. B. Elburg gaan verlaten, hetgeen niet voor den G. Z. B., maar toch voor de Classicale Zending wel verlies beteekent. Leden missen kunnen wij niet, in tegendeel, er zullen meerdere leden moeten komen, zal straks de Classicale Zending niet voor een tekort komen. Doch laat ons niet klagen. De Heere neigt de harten. Dat zien wij weer in Voorthuizen. Dank zij mede de toewijding van Mevr. Mulder mochten daar weer enkele leden worden gewonnen.

Somber voorwaar zijn de dagen, die wij beleven. Zorgwekkend zijn de vooruitzichten op schier alle terrein van het leven. Als we denken aan de algemeene malaise, aan de geweldige werkeloosheid in vele takken van industrie, dan is de toekomst voor ons menschelijk oog even somber en triestig als de grauwe regenlucht boven mijn vacantieoord.

Met kracht dringt zich aan ons op het woord van Mozes: „Het uitnemendste van het leven is moeite en verdriet". Voorwaar, wij wonen hier in een tranendal. Welk een voorrecht is het evenwel, dat wij Gods Woord bezitten, dat ons den weg wijst naar een beter oord waar geen moeite en verdriet meer zijn en waar heen Christus zijn gemeente is voorgegaan. Geve God ons in dat geschreven Woord het levende Woord te vinden, opdat wij kracht zouden hebben om het kruis te dragen, dat de Heere ons oplegt en opdat vrede ons hart zou vervullen, als wij moeten wandelen door het dal van de schaduwen des doods.

Dat Woord Gods, onmisbaar voor onze zaligheid, kennen de Toradja's nog zoo weinig. En toch hebben zij het zoo noodig. Want ook daar ginds wordt veel leed geleden, worden veel tranen geschreid, ook daar welft zich bij helderen zonneschijn, geestelijk een sombere levenshemel over het landschap. Maar gelukkig zijn ook daar door den Heere Heere geopende harten om acht te nemen op het Woord Gods, door den Heer Heusdens gebracht. Laat ons, vrienden der Classicale Zending, dan niet vertragen om het werk in het uitdragen van het Woord des Heeren te steunen met gebed en gave.

Met vriendelijke groeten en heilbede,

Namens de Cl. Z. C.,

Secretaris.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen