Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

De eerste conferentie van de Kaum Ibu in de Toradjakerk

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

De eerste conferentie van de Kaum Ibu in de Toradjakerk

9 minuten leestijd Arcering uitzetten

Rantepao, TangmentoE, 30-11—6-12-1966

Al meer dan een jaar geleden ben ik lid geworden van de Kaum Ibu van dc Toradjakerk in Makassar. De Kaum Ibu is de vrouwenvereniging in de kerk. (Kaum = groep, vereniging, ibu = letterlijk „moeder", gewoonlijk aanspreektitel voor de vrouwen. In iedere grotere en in sommige kleinere gemeenten is een Kaum Ibu, maar zij hebben onderling niet zoveel contact en staan wat los van elkaar.

In het kader van het opbouwwerk van de gemeenten in de Toradjakerk, is daarom een commissie in het leven geroepen, die tot doel had, het vrouwenwerk in de kerk meer te organiseren en te coördineren, zodat er meer samenwerking zal zijn en hopenlijk dientengevolge meer vrouwelijke gemeenteleden bereikt kunnen worden, ook in de afgelegen kleinere gemeenten. Deze commissie wilde deze gedachte realiseren, door het beleggen van een conferentie, waarbij ibu's van alle classes uitgenodigd waren. Nu is een conferen-

tie al een heel goede gelegenheid voor onderling contact, omdat men dan voor enige dagen met elkaar samenwoont: met elkaar slaapt, eet en vooral práát.

Het is dan vooral voor de vrouwen van afgelegen dorpen belangrijk te merken, dat zij met hun problemen niet alleen staan, maar dat anderen voor dezelfde moeilijkheden staan.

Zo waren alle domineesvrouwen van de Toradjakerk uitgenodigd en iedere classis mocht in verband met de ruimte 2 afgevaardigden sturen. Een belangrijke voorwaarde was daarbij; dat de dames, die deel zouden nemen, het gesprokene goed zouden kunnen doorgeven aan de vrouwen van hun gemeente, dat wil zeggen: het besprokene ook weten aan te passen aan de plaatselijke situatie. Dat hield ook onder andere in, dat zij moesten kunnen lezen en schrijven.

De conferentie werd gehouden op de heuvel TangmentoE, ongeveer 5 km buiten Rantepao. Op deze heuvel staat het huis waar vroeger Dr. van der Veen woonde, die de Bijbel in het Toradja's vertaalde. Hier woont nu de familie Ds. Kobong. Naast het oude gebouw is nu een nieuw gebouw verrezen en in dit gebouw is ruimte om plm 100 gasten te herbergen. Over de totstandkoming hiervan kunt U elders uitvoeriger lezen. De prachtige bergachtige omgeving van TangmentoE en het koele klimaat zijn - weliswaar bijkomstige - factoren, die het geheel tot een bizonder gunstige gelegenheid vormen. Dit centrum zal in de toekomst, hopenlijk, een belangrijke plaats in gaan nemen in het gemeenteopbouw-en vormingswerk van de Toradjakerk. Want dat het vormen van een goed kader in de verschillende gemeenten een belangrijke plaats inneemt, is ons tijdens de conferentie wel weer duidelijk gebleken.

De opening van de conferentie viel samen met het in gebruik nemen van het vormingscentrum en de avond die daar op volgde, stelden de deelneemsters zich aan elkaar voor, door kort iets over zichzelf te vertellen, over hun gezin, hun werk, hun hobby's. Het ging meest in de Toradjataal, die, althans voor mij, nog onverstaanbaar is. Maar steeds werd het kort vertaald, zodat we al gauw wisten wie de ibu's waren en waar zij woonden. Er waren wel huisvrouwen, die misschien voor het eerst voor vrij lange tijd hun gezin hadden achtergelaten. Verder waren er ook veel „werkende" vrouwen, vooral veel onderwijzeressen. Er waren ook een paar vrouwen van boven de vijftig. Toch is het ons opgevallen tijdens deze conferentie, dat, hoewel voor veel deelneemsters het de eerste keer was, dat ze zoiets meemaakten, er van de eerste tot de laatste dag een heel goede aandacht en ook actieve medewerking onder de deelneemsters was. Het programma was nogal vol met dagelijks een bijbelstudie, een practische les en twee lezingen.

's Morgens voor het dagprogramma begon, was er eerst een korte ochtendwijding waarin een meditatie werd gehouden over een bekende vrouwenfiguur uit de Bijbel: Deborah, Hanna, de Samaritaanse vrouw. Deze vrouwen werden belicht, zoals zij leefden en handelden en daarna werd naar voren gebracht, waarin dit leven betekenis kan hebben voor ons dagelijks leven.

De bijbelstudies, die gehouden werden, waren geheel gericht op de vrouw in haar dagelijks leven, in haar gezin (n.a.v. Deut. 6 : 1-9) in kerk en maatschappij (n.a.v. Gen. 1 : 26-30), in de organisatie (n.a.v. 1 Petr. 2 : 1-10), in de uitbreiding van Gods Koninkrijk (n.a.v. de vrouwen, die door Paulus in zijn brieven worden genoemd). Zelf had ik daarbij het genoegen om één der gespreksgroepen te leiden. En elke keer valt het mij op, dat het heel moeilijk is, om concreet de gedachten over een bijbels onderwerp onder woorden te brengen. In mijn groep kwam daar aanvankelijk ook nog de taal moeilijkheid bij. Juist over deze dingen spraken de vrouwen het liefst in hun eigen taal, dat is dus de Toradjataal. Maar ten opzichte van mij voelden zij zich daar enigszins verlegen en daarom zeiden ze maar niets. Later ging dit beter, toen een onderwijzeres in de groep als tolk optrad. En dan blijkt hoe goed het is om samen

actief bezig te zijn in de bijbelse dingen die zo nauw verband houden met het dagelijkse leven als vrouw.

Ook in de lezingen hield men zich steeds bezig met problemen, die betrekking hadden op de taak van de vrouw (alweer) in het gezin, de k(; rk, de maatschappij, dc organisatie. Daarbij sloten de lezingen vaak geheel aan op de voorafgaande bijbelstudie.

Dit was trouwens een opmerkelijk punt. Het hele programma van de conferentie vormde een eenheid. Misschien was dat ook een van de redenen, waardoor de deelneemsters van het begin tot het einde actief bleven meedenken en - spreken. Vragen die bij de lezingen aan de orde kwamen waren Onder andere: Wat is de taak van de moeder bij de christelijke opvoeding in het gezin ? Door de grote meerderheid der Islamitische bevolking komen er veel gemengde huwelijken voor.

Wat is de taak van een christenvrouw, die met een islamitische man getrouwd is, voor haar gezin? (Dat is hier een veel voorkomend probleem waar de kerk mee te kampen heeft.

Vaak ontstaat door het werk van vader of moeder(!) gezinsscheiding'. Wat is het belangrijkste, de taak als Christen op een bepaalde post, of de taak als ouders in het gezin ?

De Kaum Ibu van een afgelegen dorp kan te kampen hebben met een groot verschil in ontwikkeling van haar leden. Er zijn soms vrouwen, die niet kunnen lezen en schrijven, daarnaast onderwijzeressen of vrouwen van regeringsambtenaren. Hoe ondervangen wij dit verschil, zó dat toch beide vrouwen lid willen blijven. Dit is zo maar een greep Uit de vele vragen en gedachten, die in de discussie naar voren werden gebracht.

Daarnaast waren er ook practische lezingen over etiquette in het gezin; hoe gedragen wij ons tegenover onze naaste familieleden? En over hygiëne; ook een heel belangrijk punt waardoor men, vooral in de dorpen, veel ziekten kan voorkomen.

En dan nog de practische lessen. In dit onderdeel van het programma werden aan de dames praktische handleidingen gegeven over: het naaien van een Toradjabaadje. Dit is, zoals zoveel klederdrachten, een zeer langzaam verdwijnend onderdeel van de Toradjaeultuur. Vooral door jonge vrouwen wordt steeds meer de japon gedragen. Daarom heeft men in deze praktische lessen weer de aandacht der ibu's op het bizondere van de Toradjaklederdracht willen vestigen.

Ook werd er een kookles gegeven: hoe kan men vis zó bereiden, dat het langer te bewaren is. Soms is er namelijk erg veel vis te krijgen en andere tijden weer bijna niet. Hier werd de ibu's geleerd hoe zij van de vele vis kunnen bewaren tot de schrale tijd. Tenslotte dan nog een les „eerste hulp bij ongelukken" met het oog op het feit, dat in de dorpen meest niet direct medische hulp geboden kan worden. Vooral kinderen vallen vaak ten slachtoffer aan kleine ongelukjes waarbij niet tijdig ingegrepen wordt. Met eenvoudige, uit speciale bladersoorten bereide medicijnen kan veel verdriet voorkomen worden.

Heel belangrijk bij al deze onderwerpen was, dat de leiding van de conferentie probeerde zoveel mogelijk aan te sluiten bij de plaatselijke situaties en mogelijkheden, waarin de vrouwen leven, En ook, dat de ibu's zelf steeds met hun eigen problemen en visies naar voren kwamen, zodat er steeds ook een gesprek kon ontstaan. Aan het eind van de conferentie werd door de aanwezigen een overkoepelende organisatie opgericht, die de officiële naam kreeg: Persekutuan Wanita Geredja Toradja. (Gemeenschap van vrouwen van de Toradjakerk). Het bestuur van deze vereniging stelt zich in de allereerste plaats ten doel om in de diverse classes van de kerk het vrouwenwerk te gaan organiseren en te stimuleren. Dit is geen eenvoudige taak, omdat de Geredja Toradja over een groot deel van Zuid Sulawesi is uitgestrekt. Daarom hebben de verschillende gebieden ook hun eigen

sub-bestuur, dat verslag uitbrengt aan het Hoofdbestuur.

Uiteraard staat men aan het einde van een conferentie en in dit. geval aan het begin van dit werk vooral voor de vraag: wat zal het resultaat worden?

We hopen dat deze nieuwe vereniging iets voor de vrouwen van de Toradjakerk zal kunnen gaan betekenen. En ook, dat het gesprokene op de conferentie inderdaad zal doordringen tot de vrouwen ver weg in hun dorpen, zodat zij hun taak in het gemeentelijk opbouwwerk zullen gaan verstaan.

Bij de sluiting van de conferentie werden deze gedachten en vragen op bizondere wijze vertolkt door één van de Toradjavrouwen, die namens alle deelneemsters sprak. Zij vergeleek de conferentie met het oogsten van de padi (rijst van de sawah). Wij, deelneemsters van de conferentie zijn de mensen, die komen helpen bij het snijden van de padi (zoals dat hier in de oogsttijd gebruikelijk is). Mensen, die padi gaan helpen snijden, krijgen loon mee, meestal in natura.

Wij hebben op deze conferentie ook „loon" meegekregen, namelijk zaad, dat weer uitgezaaid moet worden. De groei van dit zaad hangt af van de grond waarin het gezaaid wordt; de grond kan hard en rotsig zijn of juist wel vruchtbaar. Wij moeten de grond bewerken, maar alleen God kan de groei geven.

Ik geloof, dat dit beeld voor zichzelf spreekt. Is het nog nodig U te vragen dit pas begonnen vrouwenwerk in de Toradjakerk in uw voorbede te gedenken?

E. P. SCHIPPER-VOLLEBREGT. Makassar, december 1966.

Dit artikel werd u aangeboden door: Gereformeerde Zendingsbond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 februari 1967

Alle Volken | 16 Pagina's

De eerste conferentie van de Kaum Ibu in de Toradjakerk

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 februari 1967

Alle Volken | 16 Pagina's