AKTUEEL

Na een verlijf van twee maanden wordt het tijd om eens iets over Turkana te schrijven.

Turkana heeft een heet klimaat, het is echter droog en daarom heel goed uit te houden. Voordat ik met het werk begon, heb ik Loekichar twee keer bezocht. Een keer met het vliegtuig van de M.A.F. en de tweede keer met de landrover, die de G.Z.B. voor het werk in Turkana heeft gekocht.

De beide tochten lieten een onvergetelijke indruk achter. Begin juni, met het vliegtuig, werd ik binnen een uur in een totaal andere wereld geplaatst. Een wereld waarin ik eeuwen werd teruggezet. Er stonden vier stalen uniports van de G.Z.B. in een reusachtige vallei. Daaromheen moesten de Turkana's leven. Geen huis was er te zien. Geen wonder, want de Turkana's leven in primitieve open takkenhutten en alleen zij, die weten hoe die hutten er uit zien, kunnen zeggen: „Daar ligt een Turkana-nederzetting". Toen Zr Staal ongeveer 2 uur met haar werk klaar was, keerden we naar Eldoret terug.

De tweede tocht maakte ik samen met de heer C. Geluk, die mij bij de D. C. te Lodwar heeft geintroduceerd. Lodwar kunnen we de hoofdstad van Turkana noemen. Vanuit Lodwar zijn we met de District Commissaris naar Lokichar gereden, om er ter plaatse onze toekomst-

plannen met hem te bespreken. Op onze tocht leerde ik de „wegen" kennen. We hadden om 'n afstand van 60 mijl af te leggen 3 uur nodig. De wegen zijn slecht, vooral in de regentijd, als de vele waterlopen „uitholling overdwars" veroorzaken.

Na dit tweede bezoek van Lokichar wist ik eigenlijk nog niet waarmee ik het werk moest beginnen. Daarom besloot ik eerst gedurende een maand naar deze nieuwe post toe te gaan en de situatie eens grondig op te nemen.

Samen met de evangelisten, van wie er ook één onderwijzer is, heb ik in die tijd de problemen besproken. Na een maand concludeerden we: We moeten in Turkana beginnen. We moeten gaan bouwen. We moeten de taal leren en de leefgewoonten bestuderen.

Het probleem van de afstand en de slechte wegen is door ons niet op te lossen. Maar de zending is 1 januari '70 begonnen.

De evangelisten, van wie één 'n Turkana is, brengen het evangelie, de onderwijzer is begonnen met het onderwijs en de verpleger helpt de mensen die ziek of gewond zijn.

Met veel geduld, wijsheid en volharding zal het Turkana-projekt, dat de G.Z.B. voor haar verantwoording heeft genomen, geleid moeten worden. Dit geldt niet alleen voor degenen die er werken, maar voor iedereen die zich bij het zendingswerk betrokken weet.

De Turkana's zijn trots, materalistisch ingesteld en de meesten leven nog in puur heidendom. Slechts enkelen zijn in aanraking met het evangelie geweest, maar die zijn op één hand te tellen.

Daar de Turkana's nog geen belangstelling voor de kerk hebben, kunnen we van hen niet verwachten dat ze het nieuwe zendingsprojekt financieel zullen steunen. Wel betalen ze wat geld na de medische behandeling en zorgen zij dat er wat voedsel voor de schoolkinderen aanwezig is.

Overigens zal de G.Z.B. de eerste jaren voor hoge uitgaven geplaatst worden. Naast de geldelijke steun zal het gebed van het thuisfront van onschatbare waarde zijn. Niet alleen een gebed voor de landgenoten die er werken, maar ook voor de Afrikanen, die hun taak in Lokichar aanvaard hebben.

Degenen die in Turkana tot armoede geraken, hebben het uitermate moeilijk. Ze verliezen hun vrienden, want van

iemand die niets bezit, kun je immers niets terug verwachten-Ze missen de belangstelling van de familie. Het veebezit kan er door aangetast worden. Alleen als je vee bezit, is je levensbestaan verzekerd.

Land-of tuinbouw wordt nauwelijks uitgeoefend. De bodevn van deze onvruchtbare half-woestijn biedt hiervoor weinig mogelijkheden.

Een groot probleem vormen de gezinnen waarvan de vader overleden is. De familie van de man haalt het totale bezit weg. Zelfs ontneemt men de vrouw de dieren, die ze als persoonlijk bezit voor haar huishouding ontvangen heeft. Deze gezinnen worden door de Turkana's hard en medogenloos behandeld.

Het is de wil van Akuj hun god. Bedelen levert ongeveer 3 maaltijden per week op, dit is minder dan het rantsoen, dat in onze „hongerwinter" werd verschaft. Eigenlijk is bedelen voor iedere Turkana een ingewortelde gewoonte. Zelfs de rijksten komen ons om geld, voedsel of tabak vragen, en ze beweren met een doodernstig gezicht dat ze honger hebben.

Op een dag kwam er een Turkana-man in de Uniport vragen om vriendschap te sluiten. Hij vertelde ons dat hij rijk was. Hij had het veel meer op mijn stoelen gemunt dan op mijn vriendschap. Ik vertelde hem dat mijn bezit niet zo groot was. „Maar dan wil ik je vader ontmoeten, hij heeft natuurlijk zoveel geld om al die dingen te kopen", was zijn antwoord. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat mijn vader heel ver weg woont. Hij bleef volhouden. Toen vertelde ik hem van een schat, waardevoller dan al het geld en bezit van de aarde. Hij en zijn vrienden luisterden aandachtig. Bij hun vertrek keken ze nog eens glimlachend naar de stoelen. Ik heb daarmee niet meer gezien.

"We staan aan het begin van een grote opdracht, die we met zorg maar met vertrouwen aanvaard hebben. Daarom is het verheugend dat er nu reeds zoveel Turkana's naar de kerkdiensten komen.

Ik houd er niet van om met getallen te schermen. Toch wil ik de lezers meedelen dat 't kleinste aantal volwassen kerkgangers 30 was en dat er zondagen waren waarop we 60 volwassenen mochten tellen.

Ons werk? Uw werk? Laten we het als een Genade van God zien, dat Hij uw gaven en ons als werkers wil gebruiken in het grote geheel van Zijn Koninkrijk, waarbij Hij ook het volk van Turkana wil betrekken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen