Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Een dag in Lokichar.

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Een dag in Lokichar.

8 minuten leestijd Arcering uitzetten

Na het ontbijt, 6.30 uur in de morgen, klinkt de kerkbel; een rond stuk metaal waarop met een steen wordt geslagen. Onze evangelist roept zo de mensen bij elkaar voor het morgengebed. Hij vertelt de gelijkenis van het verloren schaap en de Turkana luisteren met belangstelling naar het verhaal. Ze kunnen het zich zo goed indenken, dat een herder een verloren dier gaat opzoeken, al moet hij er ook mijlen ver voor lopen over de rotsachtige vlakte. Een herder wil immers geen dier missen, hij wil er zo goed mogelijk voor zorgen, het is zijn bezit.

Of allen de uitleg van de parabel begrepen hebben is de vraag, de evangelist deed echter wat in zijn vermogen lag om het duidelijk te maken. Het is God die het gestrooide zaad zal doen ontkiemen.

Als slotlied zongen we: , , Jesu ngesi

Ekeyokon i-yok". In het Nederlands betekent het: , , Jezus is onze grote herder". Het is het meest gezongen lied in Turkana.

De dagtaak kan beginnen

De onderwijzers gaan naar de school, waar dagelijks een presentieparade wordt gehouden. We hebben in Lokichar een goed opgeleide onderwijzer in de functie van schoolhoofd. Hij heeft de teugels stevig in handen en leidt de school uitstekend. Meer dan 100 leerlingen zijn dagelijks aanwezig om de lessen te volgen.

De bouwers gaan naar de bouwwerken.

Ze leggen de laatste hand aan het eerste gedeelte van het kinderhuis, waarin twee

grote slaapvertrekken en een hygiënisch toiletsysteem en doucheccellen zijn opgenomen. Dit kinderhuis is een tehuis voor weeskinderen. Het Engelse woord orphanage ligt ons niet, in het kiswahili is er eigenlijk geen woord voor weeshuis. De meeste Afrikanen spreken van , , huizen voor kinderen, die geen ouders hebben". Wij noemen het daarom , , Nyumba ya Watoto" d.i. vertaald; het huis van de kinderen of kortweg kinderhuis. We zijn zeer dankbaar voor hetgeen Flakkee voor ons heeft willen bijeenbrengen, waardoor de bouw van het huis gerealiseerd kon worden. Er zijn in Lokichar al 20 kinderen, waarvan we zeker zijn. dat ze geen ouders hebben. In werkelijkheid zijn er veel meer wezen in Turkana. Het is echter zeer moeilijk om uit tc vinden wie de echte wezen zijn. Vele Turkana komen vertellen, dat ze een weeskind in de bush gevonden hebben, maar bij nader onderzoek blijkt dat het kind beide ouders nog heeft en dat het hele verhaal gelogen is. De trieste achtergrond van dit alles is de armoede. De meisjes leveren mogelijkheden voor een bruidsschat, er is altijd wel een handig familielid, die zo'n kind wil verzorgen. De oudste broer van de gestorven vader wil de verantwoording voor de meisjes wel op zich nemen, van de jongens en de moeder ziet hij echter zo gauw mogelijk af te komen, die moeten zelf maar zien rond te komen.

De blokmakers hebben zand en grint nodig

Blokken zijn de grote bouwstenen, waarvan we de permanente gebouwen optrekken. Aanvankelijk werden de blokken door „niet Turkana" gemaakt, maar nu zijn het uitsluitend Turkana mannen die de bouwblokken maken.

Onze chauffeur is naar Eldoret om de landrover te laten repareren. Daarom moet ik zelf voor de aanvoer zorgen. Met de Toyota, een geschenk van de Hervormde Gemeente van Katwijk aan Zee en van enkele vrienden, probeer ik in de kortst mogelijke tijd zoveel mogelijk aan te voeren, want om tien uur heb ik een gesprek met de evangelisten. Om kwart

voor tien vraag ik mijn vrouw of ze nog wat ritjes wil maken. Ze neemt het stuuT over, zodat ik nog even tijd heb om me op te frissen en me voor de bijeenkomst voor te bereiden.

Broodchristenen?

Ik leg de beide evangelisten de vraag voor, waarom er zo weinig mensen van buiten onze post naar de kerk komen, en zeg: „Zijn het dan allemaal broodchristenen? ". Mensen die wel bereid zijn in de kerk te komen als er het een en ander tegenover staat, zoals bijv. voedsel, een baantje etc. We komen na lang overleg tot de ontdekking, dat velen niet weten wanneer het zondag is. De Turkana kunnen bij benadering aan de zonnestand de uren van de dag bepalen. Naar de maanstand tellen ze dagen en maanden, maar van onze kalender hebben ze nog niets begrepen. Het is daardoor geen wonder dat ze niet weten op welke dag het zondag is. Het probleem ligt er. Wat kunnen we doen? Voor twee man is het een ondoenlijke zaak om op zaterdag alle mensen die rond Lokichar wonen uit te nodigen tot de zondagse kerkdienst. Daarom bied ik de evangelisten aan, dat ze op zaterdag de beschikking over de oudere schooljongens en mijn werkmensen krijgen, om zoveel mogelijk mensen voor de zondagse kerkdienst te inviteren. Mijn verwijt dat het kerkbezoek uitermate onbevredigend was kwam hard aan. Met enthousiasme gingen ze op het idee in. De volgende zaterdag kwamen we bij elkaar en we hebben God eerst gebeden om onze nieuwe methode te zegenen. De mannen en schooljongens gingen om 7 uur op stap. Ze spraken met dc mensen op een vriendelijke uitnodigende wijze. Die zondag bezochten meer dan 200 volwassenen en meer dan 100 kinderen de kerkdienst. Het schoollokaal was te klein om de mensen te bevatten. Wat waren de evangelisten Areman en Karfuki gelukkig.

Zondagsschoolwerk

Tijdens de bijeenkomst spraken we ook over de ontwikkeling van het zondags-

schoolwerk, jeugdwerk en de uitbouw van het kerkewerk voor de toekomst. We willen de hele opzet van het werk zo eenvoudig mogelijk houden, zodat bij politieke verwikkelingen het werk niet in elkaar stort, maar door kan gaan in tijden als onze assistentie niet meer wordt geduld. De afrikanisering en organisatie moet direct al op de schouders van de lokale kerkleiders gelegd worden om ze te trainen voor een onafhankelijke toekomst. Na de bijeenkomst staat de lunch op tafel. Na de lunch nemen we een siësta van enige uren. Van 1 tot 3 uur kan er nauwelijks gewerkt worden door de temperatuur, die dan in de schaduw meestal nog tussen de 40 °C en de 50 °C schommelt.

Iemand vraagt hulp

Ongeveer om twee uur roept , , hodi". Ik antwoord „karibu". iemand

Je bent welkom betekent het. De man zegt: , , Je moet gauw mee naar mijn huis, want mijn kind is heel erg ziek, het slaapt en slaapt maar aan een stuk door". Het is een bekende opmerking, het betekent dat het kind niet meer reageert op de buitenwereld. Ik vraag de man om Elimelim, onze Turkana helper, te roepen. De oude baas komt onmiddellijk. Wij vragen de vader van het zieke kind: „Hoe ver is uw huis van hier? ". Hij zegt „vijf tot zes mijl". Toch vullen we voor de zekerheid de benzinetank van de Toyota. Als we zo'n zeven mijl gereden hebben vragen we: „Hoe ver is het nog? ". De vader zegt heel lakoniek: „We zijn halverwege". Bij het huis aangekomen vertel ik hem: „Zeg weet je wel dat dit 20 mijl van Lokichar af is? " De man zegt: „Ja, te voet is het 20 mijl, maar met de auto is het veel korter". Dit is me al eerder overkomen, zelfs was het één keer zö, dat ik op het nippertje in Lokichar kon terugkeren, doordat de benzine opraakte omdat ik in dè mijlen van de Turkana geloofde. Wat is het geval? De Turkana rekent niet de wegafstand, hij rekent de tijd die hij nodig heeft. De auto doet er veel korter over, dus het aantal mijlen is per auto minder, dan wanneer men diezelfde afstand te voet aflegt. Het is moeilijk ze van de onjuistheid van deze redenering te overtuigen. Elimelim wijst heel geleerd op de km. teller en zegt: „Dat ding weet precies hoeveel mijlen we gereden hebben". Daarmee is de kous af.

Het kind is inderdaad behoorlijk verzwakt

door malaria. We nemen de moeder en het kind mee naar Lokichar, waar het kind aan de zorg van de verpleger wordt overgelaten.

Tegen de avond

Het is inmiddels over vijven. We genieten nog van een kop hete koffie en gaan daarna het werk van die dag nog even kontroleren. Toen we bij de kookhut aankwamen, werd er juist melk uitgede'eld aan kinderen die extra voeding nodig hebben. De kinderen zitten netjes op een rij te wachten. De vrouw, die de melk klaarmaakt kijkt eerst of alle kopjes-dat zijn houten potjes en groenteblikjes - wel goed schoon zijn. Degenen, die een vuile kom bij zich hebben worden overgeslagen en krijgen pas melk als de kom grondig gereinigd is.

De melk krijgen we via de Kenyaanse regering en van de N.C.C.K. Dat is de organisatie van de verenigde protestantse kerken van Kenya.

Voor we er erg in hebben zakt de zon al achter een westelijke bergrug weg en na enkele minuten treedt de duisternis in; om 7.15 uur is het donker.

Je ziet de mensen van de staf bij hun hutten en hun golfplatenhuisjes op kleine vuurtjes overal hun eten koken. Het zijn de bevoorrechten, die van hun geringe salaris dagelijks eten kunnen kopen,

’s Avonds zitten we buiten en we genieten van de tropische sterrenhemel en de koelte, die over het land komt. We kijken naar de maansikkel en de melkweg, naar de grote en de kleine sterren, die daar al eeuwen van verre plaatsen hun licht naar de aarde zenden. De Hemelen vertellen de eer van God! Wat zijn we nietig bij al die Grootheden en wat is de opdracht, die we in Zijn dienst mogen uitvoeren, geweldig.

Dit artikel werd u aangeboden door: Gereformeerde Zendingsbond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 1 februari 1973

Alle Volken | 16 Pagina's

Een dag in Lokichar.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 1 februari 1973

Alle Volken | 16 Pagina's