OM ONS HEEN

Mozambique: weggaan of blijven?

China

Sinds de grote revolutie schijnt de kerk helemaal verdwenen te zijn. De kerkgebouwen zijn dichtgespijkerd of worden gebruikt als pakhuis, behalve twee in Peking die voornamelijk open zijn voor buitenlanders. De zending vormt een deel van de kwade dagen van de vreemde overheersing. Een aantal predikanten deed een poging de bestaande kerken te verenigen, maar deze poging strandde in de culturele revolutie. Toch komen er nu weer verrassende berichten over kleine christen-gemeenschappen die in huisbijeenkomsten samenkomen en het schijnt dat dit stilzwijgend door de plaatselijke communistische leiding aanvaard wordt. Christenen die een mobiel beroep hebben zoals de „blote-voetdokters" die overal het land rondgaan kunnen zelfs als evangelisten optreden. Anderen kunnen zich hieraan volledig wijden omdat ze daarvoor door de christenen financieel gesteund worden. Er zijn ook geheime bijeenkomsten in de bergen.

Deze christenen krijgen waardering door hun voorbeeldig leven volgens de beginselen van Mao, sommigen worden opgenomen in de leiding. Het gaat hierbij vooral om het herstel van tegenstellingen en de verzoening van tegenstanders vanuit een liefde die niet uit de mens is.

Uitgeknipt

Uit het zendingstijdschrift „Vandaar" een aantal medededelingen:

Brits record voor diakonaal werk

Ondanks de grote economische moeilijkheden waarmee Groot-Brittannië worstelt, hebben de Britse kerken meer geld bijeengebracht dan ooit tevoren. Volgens een verslag van „Christian Aid", de werelddiakonale organisatie van de Britse Raad van Kerken, werd in het afgelopen boekjaar ruim 21 miljoen gulden gegeven voor kerkelijk ontwikkelingswerk. Dat is meer dan ooit tevoren.

Indonesisch predikant naar Philippijnen

In het zuiden van de Philippijnen wonen zo'n 4000 Indonesische christenen. Velen hebben zich daar voorgoed gevestigd, anderen verblijven er tijdelijk. Uit deze emigranten zijn 35 gemeenten ontstaan, die naar eigen kerkelijke traditie leven, maar toch ook een band hebben met de Philippijnse kerk.

Nu is er - zo meldt Ecumenical News, het bulletin van de Raad van Kerken in Indonesia - onlangs opnieuw een Indonesisch predikant, ds. Tiwa, uitgezonden voor de geestelijke verzorging van deze gemeenten. Hij volgt daar ds. M. Kaumbur op, die zes jaar op de Philippijnen werkte, maar om gezondheidsredenen naar Indonesië terug moest keren.

Golf van arrestaties In Paraguay

In de afgelopen maanden zijn in Paraguay tientallen christenen gearresteerd, meldt ICCO, de Interkerkelijke Coördinatiecommissie Ontwikkelingsprojecten. Uit alle delen van Paraguay komen berichten binnen van politieovervallen.

Met name werden medewerkers van de Misión de Amistad van de Christelijke Kerk van Paraguay het slachtoffer van deze acties. Ook boeren, die dank zij de hulp van deze organisatie hun levensomstandigheden iets konden verbeteren, zijn gevangen gezet. Een Nederlands echtpaar, Gerrit en Thea de Jager-Kemmere, zijn als ongewenste vreemdelingen het land uitgezet.

Blinden evangeliseren in Tanzania

In Tanzania trekt evangelisatiewerk door blinden grote aandacht. Vooral het feit dat ze uit de (braille) Bijbel voorlezen wekt steeds opnieuw verbazing. Dit evangelisatiewerk in het Kjipa-district wordt gedaan door leerlingen van een blindenschool, die werd gesticht door Triens Beimers. Deze Friese verpleegster vertrok ruim vijfentwintig jaar geleden op een schoen en een slof naar Tanzania en vestigde zich in een gebied waar de zending nog nauwelijks gewerkt had.

Ze stichtte een ziekenhuisje, een weeshuis, scholen, en ook een instituut waar blinden leerden in hun eigen onderhoud te voorzien en waar zij de Bijbel leerden lezen in braille.

Wekelijks houden deze blinden openluchtsamenkomsten in de dorpen in de omtrek. Gewoonlijk geven ze een paar omstanders die lezen kunnen een Bijbel en vragen hen te controleren of zij, blinden, inderdaad gelezen hebben wat er staat. Het gevolg is dat er na de bijeenkomsten vaak urenlang wordt nagesproken over het bijbelgedeelte.

Mozambique: weggaan of blijven?

Telkens wanneer een land een revolutionaire periode in zijn geschiedenis doormaakt, zoals dat nu het geval is met Mozambique, komt de vraag naar voren of het zinvol is de buitenlandse zendingsarbeiders te laten blijven. Voor technici, artsen, landbouwkundigen en docenten kan men in het algemeen die vraag vrij snel bevestigend beantwoorden. De regering biedt hun zelfs vaak een arbeidsovereenkomst aan. Maar de bestemming van predikanten en evangelisten ligt vaak veel gevoeliger.

De beslissing hierover kan alleen maar genomen worden door hen die verantwoordelijkheid dragen voor de kerk in het land zelf. De zendingsarbeiders zullen zich daaraan moeten onderwerpen met bescheidenheid, toewijding en moed. Als voorbeeld mag gelden wat een van hen schreef naar de kerken in Zwitserland die hem hadden uitgezonden: Voor zover men ons de vrijheid laat voor de verkondiging, het voorleven en het delen met anderen van het Evangelie van Jezus Christus, dat de mens bevrijdt van zichzelf, van de onderdrukking en van de onjuiste verwachtingen, zijn wij bereid onze weg te ven/olgen en deel te zijn van de groep van getuigen en verkondigers.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen